Δεν είναι εύκολο να δαμάσεις την θάλασσα. Συνήθως εμείς υπακούμε στην διάθεσή της και μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε στα δικά της θέλω. Η θάλασσα ξεκάθαρα έχει το πάνω χέρι στην μεταξύ μας σχέση.

Έχει την ιδιότητα να προετοιμάζει πριν τις φουρτούνες της, να συνθλίβει στο πέρασμά της το οτιδήποτε και μετά να ρίχνει τους ρυθμούς της και να σε αποκοιμίζει μελωδικά με τον πιο ανάλαφρο ήχο που έχεις ακούσει ποτέ σου.

Τα κύματά της ανάλογα το κέφι της πάντα είτε θα σε κάνουν να νιώσεις ελαφρύς σαν φτερό είτε θα σε αγχώσουν και θα σε τρομάξουν με το μένος τους, όσο ποτέ σου δεν έχεις τρομάξει μέχρι τώρα. Κάποιες φορές θα σκεφτείς να τα παρατήσεις, θα σκεφτείς πως είναι πολύ άγρια και ατίθαση για να τα καταφέρεις. Ύστερα όμως θυμάσαι πόσο γεμάτος νιώθεις όταν και μόνο την αγγίζεις. Άλλες πάλι, το νερό σε πίνει έχοντας την ανάγκη να δείξει την ισχύ και τη δύναμή του. Παλεύει μαζί σου και στο τέλος καταφέρνει και σε παίρνει μαζί του. Στον πάτο.

Η μαγεία της όμως δε κρύβεται στο ότι είναι τόσο μα τόσο απρόβλεπτη αλλά στο ότι όσες καταστροφές κι αν έχει δημιουργήσει, τελικά καταφέρνει να έχει την μαγικά ασύλληπτη, ανατρεπτική ιδιότητα να μας κάνει όλους να την αγαπάμε, να την ποθούμε και να την ονειρευόμαστε. Να παθιαζόμαστε μαζί της, να καταπιανόμαστε και να έχουμε την ανάγκη να την συναντάμε, να την γευόμαστε, να κολυμπάμε μέσα της. Να φαντασιωνόμαστε τις στιγμές μαζί της και τελικά να παίρνουμε τα ρίσκα μας και να την προκαλούμε να παίξει άλλον ένα γύρο μαζί μας.

Με τον ίδιο τρόπο που την αγαπάμε κι ας μην είναι χειροπιαστή, ας μην έχει όρια, ας μην μας κάνει πάντα το χατίρι, έτσι αγαπάμε και τον έρωτα. Γιατί κι εκεί, βουτάμε στο κενό χωρίς να έχουμε ελέγξει πρώτα αν ανοίγει το αλεξίπτωτό μας. Κι αυτός μας εκπλήσσει, μας ελέγχει, μας ταλαιπωρεί, μας χαρίζει τις πιο δυνατές συγκινήσεις, μας απογειώνει με μια του μόνο κίνηση. Και την ίδια στιγμή τελείως ανεξήγητα θα σου ρίξει μια γεμάτη, δυνατή κλωτσιά από αυτές που ξέρεις πως θα πονέσουν πολύ σαν σε ρίξουν στο σκληρό και κρύο πάτωμα. Τόσο που θα αφήσουν γερό σημάδι επάνω στο κορμί σου. Η σωστή λέξη είναι ανεξίτηλο.

Η λογική θα έλεγε πως θα χαραχτεί στη μνήμη σου μέσα «το γεγονός» έτσι ώστε την επόμενη φορά, να αυτό προστατευθείς αυτόματα. Πως μέσα σου η φωνή της λογικής θα σε προειδοποιήσει να μη κάνεις το επόμενο βήμα. Σαν δεις λοιπόν την φουρτούνα να πλησιάζει, εσύ να κάτσεις φρόνιμος και τακτοποιημένος στη θέση σου. Αχ, πόσες στιγμές θα χάσεις αν φερθείς τόσο χαζά και αποστειρωμένα. Οι γρατζουνιές της μάχης, είναι οι ωραιότερες ιστορίες που θα έχεις να θυμάσαι. Και να αφηγείσαι. Και να ξεπερνάς κάθε φορά, με μία νέα. Πιο βαθιά, πιο μεγάλη, πιο σημαντική.