Τρία είναι τα πιο αδικημένα πράγματα στην ιστορία της γης: Ο Σάκης που βγήκε τρίτος στη Γιουροβίζιον του 2004, το γεγονός ότι έχει σηκώσει ευρωλίγκα ο Βουρτζούμης ενώ ο Γκάλης όχι και οι Κυριακές. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη, που να μην έχει ξυπνήσει ένα κυριακάτικο πρωινό με το μέτρο της διάθεσης του να κυμαίνεται από το να τηγανίσει το καναρίνι του γείτονα μέχρι να κάνει χαρακίρι με το μαχαίρι που αλείφουμε μαρμελάδα στο ψωμί.
Το μίσος για τις Κυριακές αποτελεί μια παγκόσμια σταθερά, όπως το π που ισούται με 3,14, το F που συμβολίζει την ελκτική δύναμη ή το γεγονός ότι είμαι άσχετη στη φυσική και όλα αυτά τα έψαξα στο Google. Ομοίως, οι 52 Κυριακές του χρόνου αποτελούν παγκόσμιες ημέρες μελαγχολίας, μουργέλας και σπαρίλας τις οποίες στην πλειοψηφία περνάμε βουτηγμένοι στον καναπέ του σαλονιού, αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ και το σκύλο μας.
Και για να διαπιστώσεις από πού ξεκινά αυτή η κατάσταση το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι μια μίνι αναδρομή στα σχολικά σου χρόνια. Θυμήσου πόσες φορές, ενώ περνούσες μια Παρασκευή κι ένα Σάββατο γεμάτα παιχνίδι και γέλιο, με το που έφτανε Κυριακή και έπεφτε το σούρουπο, έπεφτε και η διάθεση στο μηδέν γιατί ερχόταν η Δευτέρα και σε περίμενε αυτό το βάρβαρο γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά. Η κατάσταση φυσικά δεν καλυτέρεψε στο γυμνάσιο και το λύκειο όπου οι ορμόνες της εφηβείας έπαθαν παροξυσμό κι από τότε μέχρι σήμερα φυσικά δεν άλλαξε τίποτα. Τη θέση του σχολείου πήρε η δουλειά κι ένας στριμμένος διευθυντής που όλη μέρα παίζει online πόκερ και, όχι τίποτα άλλο, δεν ξέρει να παίζει και χάνει ο γελοίος.
Τι θέλεις ρε Κυριακή ρε γαμώτη μου; Τι της έχουμε κάνει μωρέ της μαλακισμένης;
Ο λόγος της μελαγχολίας είναι απλός και δεν έχει να κάνει με τις ημέρες τις εβδομάδας, ούτε με την εποχή, ούτε με τους άλλους. Ο λόγος έχει να κάνει με σένα. Η Κυριακή είναι κατεξοχήν μια μέρα χαλάρωσης, μια μέρα που πραγματικά δεν έχεις να κάνεις τίποτα επιβαλλόμενο και βρίσκεσαι εσύ αντιμέτωπος με εσένα και όλα τα προβλήματά σου, όλες τις άλυτες καταστάσεις σου, όλα τα συναισθήματα που μέσα στην ταλαιπωρία του Δευτέρα – Σάββατο, τα βάζεις στην άκρη για να μπορείς να επιβιώνεις. Και η Κυριακή στα πετάει στα μούτρα, σου λέει «τώρα να σε δω που μου το παίζεις άνετος» κι εσύ πας να εμβαθύνεις μπας και σώσεις την κατάσταση και νιώθεις θλίψη, απογοήτευση και μελαγχολία.
Κι ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις και να καταλάβεις τι έβλεπε η Αλίκη και τραγουδούσε τόσο ευτυχισμένη ότι η Κυριακή της αρέσει τόσο πολύ που τη θέλει πιο μεγάλη, είναι να δεις κατάματα τι σου συμβαίνει, να το αντιμετωπίσεις, να το λύσεις και να προχωρήσεις παρακάτω. Μπορεί λίγο να πονάει και να μην είναι εύκολο, αλλά όταν το καταφέρεις φτιάχνεις 365 ψιλογαμάτες μέρες. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι οι Κυριακές που σου φταίνε αλλά οι Δευτέρες που δεν χειρίστηκες ποτέ σωστά.
Στεφανία Καποδίστρια
