Το Prison Break ήταν η πρώτη σειρά που είχα αρχίσει φανατικά το 2005. Είναι η πρώτη σειρά -μετά τα Φιλαράκια- που κάθησα να δω. Θυμάμαι λοιπόν, όλη την ξενέρα που είχα πάθει στο τελευταίο επεισόδιο όταν είδα ότι ο Scofield πεθαίνει. Όχι ρε φίλε, ήταν άδικο. Γι’ αυτόν, για εμένα, για την σειρά, για όλους μας. Μετά από τέσσερις σεζόν που ξενυχτούσα μπροστά την τηλέοραση -τότε βλέπαμε DVD- μαζί με την μικρή μου αδερφή, ξαφνικά εκείνος πεθαίνει. Τουλάχιστον αδικία.

Προχτές το πρωί όμως, μετά από 7 χρόνια που μεταξύ μας, είχα ξεχάσει την ύπαρξη του Prison Break μαθαίνω πως ετοιμάζονται να το πιάσουν απο εκεί που το άφησαν. Ανάμεσα σε σκέψεις όπως το “που θα χωρέσω ακόμη μια σειρά στην καθημερινότητά μου” και το “δεν υπάρχει περίπτωση να μην το συνεχίσω για χάρη των παιδικών μου χρόνων” εμφανίστηκε ένα ερωτηματικό. Πόσο καλή θα είναι η πέμπτη σεζόν του Prison Break;

Με το σενάριο να θέλει τον Scofield ζωντανό, το παιδί του να είναι 7 χρονών (γιατί ο χρόνος δεν σταμάτησε ποτέ εκεί που τον αφήσαμε) και τον αδερφό του, Licoln να μην έχει ξεπεράσει ποτέ την απώλεια του μικρού του αδερφού, μας βρίσκει να λέμε από μέσα μας “σαν να μην πέρασε μια μέρα”. Δεν ξέρω αν θα είναι όσο καλές ήταν οι πρώτες σεζόν της σειράς  του FOX, μα ξέρω πως αξίζει να της δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη. Για χάρη του παιδιού του Scofield, έστω.

“Your father was like a storm. Appearing suddenly out of the clear blue sky and then disappear just as quickly” “But storms, they can come back, can’t they?”

Αφού δεις το παρακάτω trailer μένει να πεις ένα μόνο πράγμα: Στην Μόσχα αδέρφια μου.