Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έκανες αν δε φοβόσουν; Αν δε σκεφτόσουν ότι οι όποιες πράξεις σου θα έχουν συνέπειες στο αύριο; Aν δεν είχες να λογοδοτήσεις πουθενά και πόσο μάλλον σε σένα. Αν δεν υπήρχαν άλλοι αλλά μόνο εσύ. Αν δε σε επηρέαζαν, πλήγωναν τα λόγια και οι πράξεις των άλλων αλλά μπορούσες να κάνεις εκείνο το μαγικό καθρεφτάκι που κάναμε μικροί και δε μας άγγιζε τίποτε αλλά γυρνούσαν όλα πίσω στον άλλον. Και τότε γελούσαμε θριαμβευτικά νομίζοντας ότι δεν έχει επίδραση η δράση των άλλων πάνω μας και ότι πάντα θα ναι έτσι. Τι θα έκανες λοιπόν σήμερα αν δε φοβόσουν;

Θα σου πω εγώ τι θα έκανες λοιπόν..

Πιθανώς θα έστελνες τα μηνύματα που αποφεύγεις, θα έκανες την κίνηση που περιμένεις από τον άλλον (μάταια να κάνει), θα έδειχνες όσα κρύβεις για να μη φανείς «κάπως» ή ευάλωτος. Το συναίσθημα βλέπεις έχει καταντήσει αδυναμία, ενώ η αδιαφορία επιβράβευση!

Θα έσβηνες τα «πρέπει» από το χάρτη, τα τι θα πουν οι άλλοι, τι θα σκεφτεί ο κόσμος, τι περιμένουν από σένα, ακόμη και τις δικές σου προσδοκίες.

Ίσως να παρατούσες τη δουλειά σου ή το σύντροφο σου γιατί δε σε εκφράζει, ή δεν είναι αυτό που θες τελικά. Λύση ανάγκη, βολέματος ή συμβιβασμού. Για τον ίδιο λόγο θα μπορούσες να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα του περιγύρου σου και να αφήσεις πίσω σου άτομα που δε σου ταιριάζουν, που δίνουν λιγότερα, δεν εκτιμούν όσα δίνεις, δε σε νοιάζονται και σ’ αγαπούν πραγματικά, δε βρίσκουν χρόνο για σένα ή σε στριμώχνουν στο πρόγραμμα τους. Είναι μονίμως τα δικά τους θέματα πιο σημαντικά και μονοπωλούν τη συζήτηση εκμηδενίζοντας καθετί δικό σου αφού το θεωρούν υποδεέστερο.

Μήπως θα άλλαζες και όσα δε μπορούσες; Όπως την οικογένεια και τους συγγενείς που δεν τους διαλέγεις σαν τους φίλους. Ούτε όμως είσαι υποχρεωμένος και να τους ανέχεσαι εσαεί. Είτε την καταπίεση, είτε τις προσδοκίες είτε τις επικρίσεις τους. Θα απαρνιόσουν λοιπόν το αίμα και τα τυπικά και θα τους γύρισες την πλάτη, να μιλούν σ’ αυτήν καθώς φεύγεις και τους αφήνεις έξω από τη ζωή σου.

Σίγουρα θα μιλούσες για ότι νιώθεις και σκέφτεσαι αλλά δεν το κάνεις γιατί δεν ξέρεις την απάντηση του άλλου. Και αν δεν είναι εκ του ασφαλούς, ποιος μιλά πλέον;! Να εκτεθείς δίχως αντίκρισμα;

Και με τις συγνώμες και τα σ’ αγαπώ που κρατάς για σένα τι γίνεται; Δε θα ειπωθούν ποτέ;

Kαι αν δε σε φόβιζε ούτε και ο θάνατος; Mήπως τότε ζούσες στα άκρα; Μήπως μάθαινες τα όρια σου και τα βαθύτερα θέλω σου; Να μη σκεφτόσουν να δουλεύεις για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου αλλά να τα παρατούσες όλα και με ένα σακίδιο μόνο γυρνούσες τον κόσμο όλο. Πήγαινες όπου σε πάει ο άνεμος…..

Mήπως τελικά ήρθε η ώρα να τολμήσεις και να μη φοβάσαι; Να αφήσεις πίσω τους φόβους σου και να προχωρήσεις;