Ποιος είπε ότι η εμφάνιση δεν παίζει καθοριστικό ρόλο; Ίσως και τον σημαντικότερο γιατί δίνει το κόκκινο φως για την εκκίνηση όλων. Πρώτα τα μάτια σου επιλέγουν, περνάει ο απέναντι αυτό το test για να μπεις στη διαδικασία για οτιδήποτε άλλο.

Μήπως όμως το έχουμε υπερεκτιμήσει λίγο και αυτό; Oκ τη σημερινή εποχή δύσκολα να δεις άσχημη κοπέλα ειδικά βράδυ, όλες θα ναι περιποιημένες και με λίγο βαψιματάκι παραπάνω, διορθώνονται πολλά. Οι άνδρες τώρα όλοι θα χουν ένα στυλάκι, προσέχουν το ντύσιμο πιο πολύ και από μας -όπως και την επιδερμίδα τους τελευταία-, το six-pack έχει γίνει must με τουλάχιστον 2-3 tattoos στα επίμαχα σημεία που με ιδρώτα και selfie χτίστηκαν για αυτόν ακριβώς το λόγο. Οπότε σε γενικές γραμμές, ένα βασικό επίπεδο εμφάνισης υπάρχει στο μέσο όρο. Άρα θεωρείται και δεδομένο.

Είναι όμως μόνο αυτό; Ναι, είναι το Α. Είναι όμως και το Ω; Και τι γίνεται με την ουσία ενός ανθρώπου; Με τα δικά σου βαθύτερα θέλω; Το περιτύλιγμα είναι συνήθως απλά αυτό, δε συνοδεύεται και από περιεχόμενο. Θες από εγωισμό που ταΐζεται από μας, θες από έλλειψη ενδιαφερόντων που προήλθε από τα ανύπαρκτα ερεθίσματα ή από το στόχο που ήταν αυτός και μόνο του γυμναστηρίου; Σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα, πάντα υπάρχουν –άλλο αν εγώ ακόμη δεν τις συνάντησα- αλλά δε μπορεί η εικόνα να λειτουργεί σαν κάτι που σε τυφλώνει και παραμερίζεις όλα τα υπόλοιπα.

Το κενό που προκαλείται από την έλλειψη επικοινωνίας και ότι θα θελες να πληρεί η όποια επιλογή σου, δυστυχώς δε γεμίζει από μια εμφάνιση. Είναι πολύ λίγη γι’ αυτό. Όταν όμως συνέλθεις από την επιρροή της, τότε τι; Ξυπνάς μια μέρα και βλέπεις. Βλέπεις πέρα από το έξω και το μέσα. Μόνο που δεν υπάρχει. Ναι, η όραση σου, επανήλθε επιτυχώς! Τώρα; Τώρα μπορείς να δεις αλήθειες. Μέχρι και αυτή του κενού που μέχρι τώρα υπήρχε και μεγάλωνε διαρκώς, αλλά ξεγέλασες μέχρι και σένα και δεν το βλεπες. Νόμιζες πως είχες ότι ήθελες. Έπρεπε να σου αρκεί. Έλα όμως που έχεις ανάγκη για κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό που καμία εμφάνιση από μόνη της δε μπορεί να σου προσφέρει, όσο ματαιόδοξος και νάρκισσος και αν είσαι;

Απλά τώρα ξύπνησες σαν από όνειρο και είδες ότι δίπλα σου κοιμάται η μοναξιά. Έπειτα διαπιστώνεις, ότι ήταν όλο αυτό τον καιρό εκεί αλλά δεν την είδες. Αυτή ανενόχλητη έπαιρνε όλο και πιο πολύ χώρο στο κρεβάτι σου και σε έσπρωχνε διαρκώς. Πάλι δεν τις έδωσες σημασία. Ήρθε η στιγμή όμως που σε πέταξε πια από το κρεβάτι. Τώρα θέλοντας και μη, είδες.

Μην πας όμως και στο άλλο άκρο τώρα. Καλή ψυχή, καλό παιδί, συνεννοούμαστε. Γιατί και αυτό δημιουργεί άλλο κενό. Είναι δύσκολο να βρεθεί η ισορροπία, αλλά για να γίνει καλό θα είναι να απομυθοποιήσουμε όλοι λίγο την εμφάνιση ώστε να μη γυρνούν όλα γύρω της. Είναι παροδική. Μετά φεύγει, και τι μένει τελικά; Μήπως αν παραμερίζαμε λίγο το περιτύλιγμα και ρίχναμε και καμιά ματιά σ’ αυτό που κρύβει μέσα;