Όσες φορές κι αν κοιτάξω τον παγκόσμιο χάρτη, το μόνο που διακρίνω είναι μεγάλα και μικρά κομμάτια γης και ένα τεράστιο γαλάζιο ολούθε. Κι όμως είναι κάποιοι που ακόμη επιμένουν πως υπάρχουν κάτι γραμμές που χωρίζουν τα εδάφη, τις θάλασσες και τον αέρα. Ναι, και τον αέρα! Και μαζί μ αυτά, χωρίζουν και τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους, που παρ όλο που είμαστε όλοι ίδιοι παρά την μοναδικότητα του καθενός, χωριζόμαστε αρχικά σε Ευρωπαίους, Ασιάτες, Αμερικάνους, Αφρικάνους και έπειτα σε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Έλληνες κ.τ.λ και ξανά σε Αθηναίους, Θεσσαλονικιούς, Κρητικούς …
Κι ερωτώ! Ποιο το όφελος αυτού του διαχωρισμού και όλης αυτής της διαφοροποίησης; Από πού κι ως που να με χαρακτηρίζει ο τόπος που έτυχε να γεννηθώ και ακόμα χειρότερα, οι συντοπίτες μου; Γιατί να χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης ο άνθρωπος που έτυχε να γεννηθεί στην Αγγλία και λιγότερης (έως καθόλου) ο άνθρωπος που έτυχε να γεννηθεί στο Ιράν; Γιατί ο μεν να γυρίζει τον κόσμο για τουρισμό και αναψυχή και ο δε για να γλιτώσει το κεφάλι του από τον επόμενο βομβαρδισμό;
Ποιος χάραξε αυτές τις λεγόμενες γραμμές πάνω στο χάρτη και με ποια δικαιοδοσία; Ποιος τα κανόνισε όλα αυτά και με ποιανού την συγκατάθεση έβαλε όρια και σύνορα στην ανθρωπότητα ολόκληρη;
Πολλοί αποδίδουν τις ευθύνες στο θέλημα του Θεού – ο καθένας του δικού του. Άλλοι στην ‘’ανωτερότητα’’ ή ‘’κατωτερότητα’’ της εκάστοτε φυλής – σαν άλλοι Αδόλφοι. Και υπάρχουν κι αυτοί – οι καλύτεροι!- που πιστεύουν πως το πρόβλημα είναι πρόβλημα μόνο όταν και αν χτυπήσει την δικιά τους πόρτα και συνεπώς δεν δίνουν δεκάρα για το τι γίνεται έξω απ την βεράντα με τις ανθισμένες τους μπιγκόνιες.
Και οι τρεις περιπτώσεις αλλά και οι χίλιες δεκατρείς που μπορεί να υπάρχουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρόχειρες προφάσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την αδιαφορία τους.
Γιατί μπορεί ένας κούκος να μην φέρνει την άνοιξη, όμως σίγουρα την προμηνύει.
Κι αν σήμερα βλέποντας τις ειδήσεις των 8 (που κακώς τις βλέπεις) ένιωσες τυχερός και ευλογημένος απ τον Θεό σου που δεν είσαι εσύ στη θέση των εκάστοτε κατατρεγμένων, ποδοπατημένων ή δολοφονημένων συνανθρώπων σου, σου λέω ότι κάποια στιγμή ίσως και να βρεθείς στην θέση τους. Ίσως και σε χειρότερη. Αν το θελήσει ο Θεός σου ή ο Θεός κάποιου άλλου, θα είσαι εν μια νυκτί είδος προς εξαφάνιση.
Κι αν τέλος ψάχνεις για λύσεις σε άρθρα και εφημερίδες, θα σε απογοητεύσω… δεν γράφω για να δώσω συμβουλές… μόνο να σε προβληματίσω προσπαθώ. Γιατί το σημαντικό δεν είναι να ακολουθήσεις την συμβουλή κάποιου που σε έπεισε για λίγο, αλλά να γίνεις ο ίδιος η πηγή έμπνευσης που χρειάζεσαι για να τροφοδοτείς εσαεί την διάθεση σου για αλλαγή. Για την όποια αλλαγή.
