“Πρώτο παιδί. Όλοι πέφτουν με τα μούτρα πάνω σου και διαγωνίζονται ποιος θα σε κακομάθει πιο πολύ. Όποιος σε πειράξει, άστο”.

Είμαι από τις τυχερές λοιπόν γιατί γεννήθηκα πρώτη. Πρώτη στη σειρά, πρώτη στην οικογένεια, πρώτο εγγόνι σε όλο το σόι. Mαζεμένες οι πρωτιές. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό ε; Ο εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η βασίλισσα στο θρόνο της που με το μαγικό της ραβδάκι τους θέλει όλους υποτακτικούς της. Πριν προλάβει να εκφράσει τι θέλει αυτό να πραγματοποιείται. Όλοι γύρω άγρυπνοι φρουροί για να εκπληρώσουν κάθε σου επιθυμία. Δεν ήξερα τότε βέβαια ότι αυτή «η πρωτιά» σε κυνηγάει σε όλη σου τη ζωή και σε κατατρέχει πιθανώς το σύνδρομο της τελειομανίας. Ευχή και κατάρα λοιπόν.

Έτσι κυλούσε η ζωή στο ροζ συννεφάκι της εξουσίας μέχρι που ήρθε το πρώτο σοκ για να αρχίσω να κατεβαίνω με ιλιγγιώδη ταχύτητα θα έλεγα. Ήρθε η ώρα να πάω σχολείο και κατά συνέπεια η ώρα του “μοιράζομαι”. Να μάθω ότι δεν είναι όλα δικά μου, ότι δεν είναι όλοι η οικογένεια μου για να κάνω «νούμερα» και να περνάει το δικό μου. Ότι ισχύει για όλους, ισχύει και για σένα. Δυσκολεύτηκα λίγο να το διαχειριστώ όλο αυτό και να προσαρμοστώ αλλά γίνεται αναγκαστικά για να μη μείνεις μόνος σου.

Πηγαίνοντας σχολείο κατάλαβα και ακόμη κάτι: ότι οι προσδοκίες των γονιών είναι τεράστιες. Όπως απλόχερα δίνουν, έτσι έχουν και απαιτήσεις. Έχει και υποχρεώσεις ο πρωτότοκος λοιπόν. Πρέπει να σαι το καλό παιδί, να σαι και πρώτη στο σχολείο, να σαι μελετηρός, να μη δημιουργείς προβλήματα, και φυσικά θες να σαι πρώτος σε ότι κάνεις. Στην όποια δραστηριότητα.

Το καλό βέβαια ήταν ότι στο σπίτι η κυριαρχία μου συνεχιζόταν και αυτό με παρηγορούσε. Μέχρι που γεννήθηκε ο αδερφός μου και εκεί ένιωσα το βασίλειο μου να καταρρέει. Εγώ να μοιραστώ;;;; Το δωμάτιο μου, τα πράγματα μου αλλά και την αγάπη των γονιών και των γύρω; Όταν έρχεται κάτι νέο, πάντα τραβάει την προσοχή. Ειδικά ως μικρό και χαριτωμένο. Μετά εσύ πρέπει να το προσέχεις να το προστατεύεις, έχεις την ευθύνη του κατά κάποιον τρόπο και γίνεσαι αυτομάτως o big brother. Και δεν το πετάς από το μπαλκόνι καλύτερα; Καλά στη αρχή μου πέρασε από το μυαλό δε μπορώ να πω. Καταρχήν γιατί δε με ρωτήσανε αν θέλω αδερφάκι; Ο πρωτότοκος πάντα πρέπει να έχει άποψη σ’ αυτό! (Πλάκα κάνω φυσικά αν και κάθε πλάκα μια μικρή δόση αλήθειας την έχει).

Οι γονείς πάλι, επειδή είναι καινούριοι στο ρόλο τους, είναι πιο αυστηροί, έχεις πιο πολλά όρια, φοβούνται, δοκιμάζουν. Μετά έρχεται ο επόμενος και τα βρίσκει όλα έτοιμα. Κάνει την επανάσταση του, όλα πιο χαλαρά. Ούτε πολλές πιέσεις, ούτε τρελές προσδοκίες, ότι θα θελες και συ. Και συ σαν πρώτος, πρέπει να σαι και το «καλό παράδειγμα» για τους επόμενους. Αυτό που το πας;!

Τελικά όμως είδα ότι η κυριαρχία μου δε χάνεται. Μπορεί να ναι λιγότερο ηχηρή αλλά υπάρχει. Το καταλαβαίνει και ο επόμενος και σε φθονεί. Γιατί όπως και να χει, ο πρωτότοκος θα ναι πάντα πρωτότοκος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ή να συγκρίνει το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να γίνεται γονιός; Toυ να σε αντικρίζει; Άλλο πρώτος άλλο οποιοσδήποτε άλλος αριθμός. Ξαναζεσταμένο φαγητό που λέμε.