Βρε, κακό που με βρήκε βραδιάτικα να μη με αφήνει να κοιμηθώ. Δες, που η διάθεσή του για καυγά δεν τηρεί ωράρια. Δεν θα του κάνω το χατίρι όμως… Όχι, ούτε να το σκεφτεί. Γυρίζω πλευρό και κλείνω με το μαξιλάρι τα αυτιά μου. Το μουρμουρητό του εξακολουθεί να βομβίζει στα αυτιά μου σαν σμήνος από μύγες.  Πιάνω μόνο αποσπασματικές φράσεις: Ξέχασες την οδοντόκρεμα ανοιχτή, η πόρτα της ντουλάπας θέλει λάδωμα, τα παράθυρα είχαν δύο τεράστιες δαχτυλιές, δεν σήκωσες το καπάκι της τουαλέτας. Τι έχω κάνει ο κακομοίρης για να τα τραβάω όλα αυτά; Ποιο αμάρτημα πληρώνω; Φταίει που γεννήθηκα φθινόπωρο; Σεπτέμβρη μήνα; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών; Ε, αυτό ακριβώς. Εγώ μάλλον, πληρώνω την αμαρτία της μάνας μου να με γεννήσει μια ζεστή βραδιά του Σεπτέμβρη. Και κατατάσσεται ο πρίγκιπας στο ζώδιο της παρθένου. Και να ‘σου να πληρώνω τόσα χρόνια τα σπασμένα. Γιατί όπου παρθένος εκεί και η γκρίνια, αγκαζέ σαν παλιά φιλαράκια…

Και εξακολουθεί να μουρμουρίζει. Ξύνει τα νύχια του για καυγά. Τι θες χριστιανέ μου και με ξαγρυπνάς νυχτιάτικα; Σε ενοχλεί που δεν έκλεισα την οδοντόκρεμα; Σε ενοχλεί που δεν λάδωσα την πόρτα; Σε ενοχλούν χίλια δύο πράγματα καθημερινά και μου τα φορτώνεις στο κεφάλι κάθε βράδυ με το που πέφτω για ύπνο. Νομίζεις εμένα δεν με ενοχλεί αυτό; Και ξέρεις και τι άλλο με ενοχλεί; Που τόσα χρόνια επιμένεις και προσπαθείς να τα έχεις όλα τακτοποιημένα στην εντέλεια. Λες και θα ‘ρθει η βασίλισσα της Αγγλίας και το σπίτι πρέπει να είναι αποστειρωμένο σαν χειρουργείο του Grey’s anatomy. 26 ολόκληρα χρόνια προσπαθείς όλα να είναι σε τάξη. Εγώ που έφταιξα μου λες; Φταίει που γεννήθηκα φθινόπωρο; Σεπτέμβρη μήνα; Ωραιότατος μήνας είναι ο Σεπτέμβρης δε λέω, το ξέρω. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, αλλά μόνο καιρικά είναι καλός τελικά. Γιατί ζωδιακά όπως αποδείχθηκε περίτρανα είναι ό,τι χειρότερο.

Και ξέρεις τι μου τη δίνει περισσότερο; Ότι ενώ ξέρεις πως δεν γίνεται όλα να είναι στην εντέλεια, γιατί όλο και κάτι θα ξεφύγει από τον έλεγχό σου, εσύ εκεί ακόμα να προσπαθείς.  Ψυχαναγκαστικό, ανισόρροπο πλάσμα, θα καταστραφεί ο κόσμος αν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πλάνο που έχεις στο μυαλό σου.

Έχεις ιδέα –μια τόσο δα μικρή ιδέα- πόσο ενοχλητικό είναι να έχεις όλα τα πουκάμισά σου στην ντουλάπα ταξινομημένα με χρωματική σειρά; Άλλο συρτάρι για τα πουλόβερ, άλλο για τα μπλουζάκια και άλλο για τα φούτερ; Τρίβεις κάθε πλευρά του εαυτού σου μέχρι να λάμψει από τελειότητα. Και τρίβεις κι εμένα μαζί. Για να μη μιλήσω για τα βιβλία σου που είναι στη βιβλιοθήκη κατά ύψος και κατά αριθμό σελίδων. Που ένα να πειράξω και να ξεφεύγει από τη σειρά θα πάθεις εγκεφαλικό. Νομίζεις ότι δεν εκνευρίζεις τους φίλους μας με τον ψυχαναγκασμό σου; Καημένε μου… Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι μπας και αφήσεις κι έμενα να κλείσω μάτι. Έχε χάρη που με την τετράγωνη, ψυχρή, υπολογιστική λογική σου δίνεις σωστές συμβουλές και σε χρειάζονται, αλλιώς θα είχες μείνει πιο μόνος και από το ναυαγό. Την ταινία λέω που είδαμε τις προάλλες στην τηλεόραση με τον Τομ Χανκς και που βαλάντωσες στο κλάμα, συναισθηματικά ευάλωτο πλάσμα. Γιατί βέβαια λογικός και ψυχρός παραμένεις μόνο με τους γύρω σου. Στην πραγματικότητα έχεις φορέσει ένα προσωπείο και κρύβεσαι για να μην καταλάβουν πόσο βαθιά συναισθηματικός είσαι και καταρριφθεί ο μύθος της ατσάλινης προσωπικότητας. Τρομάρα σου. Ανάθεμα τον Σεπτέμβρη και τα αστρολογικά του τερτίπια.

Άσε πια που με αυτήν την κυκλοθυμία σου θα μπορούσες να κάνεις τον Φρόυντ να αλλάξει επάγγελμα. Μη κοιτάς τις δαχτυλιές στο παράθυρο όταν σου μιλάω. Ξεκαρδίζεσαι στα γέλια και εντός πέντε λεπτών μπορεί να βαλαντώνεις στο κλάμα, γιατί θυμήθηκες το αρκουδάκι που έπλυνε η μάνα σου όταν ήσουν πέντε χρονών μαζί με κάτι κόκκινες κάλτσες και από λευκό έγινε ροζ. Βλέπεις που υπάρχουν και χρώματα στον κόσμο τελικά; Αλλά για σένα τίποτα δεν έχει χρώμα Τα πράγματα είναι απλώς ή καθαρά ή βρώμικα. Ποτέ άσπρο ή μαύρο. Άσε που θέλεις και όλα να τα αναλύεις. Ώρες ατελείωτες, συζητήσεις επί συζητήσεων και τίποτα ουσιαστικό να μη λέμε. Εκεί, απλώς να σχολιάζουμε την κάθε λεπτομέρεια. Μη πεις ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά γιατί μα τον Σεπτέμβρη μου θα σε χτυπήσω.

Πες μου πως γίνεται, ενώ έχεις ένα σορό θετικά στοιχεία. Τάξη, σχολαστικότητα, αγάπη για τον εαυτό σου. Δεν λες ψέματα ποτέ. Είσαι πιστός, ομιλητικός. Όλα αυτά, πες μου πως γίνεται να τα έχεις μετατρέψει στα χειρότερα ελαττώματα. Πες μου πως το έχεις καταφέρει για να σου δώσω βραβείο… Τι βραβείο; Το παράσημο της ανοιχτής παλάμης.

Ξέρεις πόσο με ενοχλούν όλα αυτά που κάνω όσα χρόνια στέκομαι δίπλα σου με ευλαβική προσήλωση; Έχε χάρη που δεν γίνεται να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Εσένα μου έδωσε ο Σεπτέμβρης, με εσένα πορεύτηκα όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν ευθύνεσαι εσύ παρθένε που διαμόρφωσα χαρακτήρα ή αν απλώς διαμορφώθηκα σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που μου προσέδιδαν μόνο και μόνο για να τους επαληθεύσω. Ξέρω όμως, ένα πράγμα που μου το έμαθες εσύ. Εσύ και ο υπερφίαλος εγωισμός σου. Να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Να αγαπάς τον εαυτό σου ακόμα κι αν γεννήθηκε φθινόπωρο, Σεπτέμβρη μήνα.