Εύκολα θα αναγνωρίσει κανείς τα δεύτερα παιδιά.
Είναι αυτά που την μέρα που γεννιούνται, δεν μπαίνει τροχονόμος έξω απο το μαιευτήριο για να ρυθμίζει την κυκλοφορία φίλων, συγγενών, συμμαθητών από το νήπιο των γονιών που έρχονται να τα υποδεχτούν, ούτε μπαίνει κάποιος σεκιούριτι στην αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου και του διαδρόμου που είναι το δωμάτιο της μητέρας για να τακτοποιούν τις ορδές του κόσμου και να τους λένε να κάνουν ησυχία που ήρθαν να δουν τους γονείς και το νεογέννητο όπως συμβαίνει όταν γεννιέται το πρώτο παιδί. Είναι αυτά που όταν θα πάνε στο σπίτι από το μαιευτήριο θα έχουν μαζί τους γονείς τους, τρία αρκουδάκια μεσαίου μεγέθους και πέντε σακούλες τσάντες με δώρα σε αντίθεση με τα πρώτα παιδιά που στον ερχομό τους στο σπίτι τα συνοδεύει εκτός από τους γονείς, τους παππούδες, την έκτη θεία, τα συνοδεύει κοντέινερ για να μεταφέρει τα δώρα.
Είναι αυτά που θα κοιμούνται στην κούνια του πρώτου παιδιού, φορώντας τα φορμάκια του πρώτου παιδιού. Θα μεγαλώνουν προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τα αυτοκόλλητα που το πρώτο παιδί κόλλησε στην κούνια όσο μεγάλωνε για να βάλουν τα δικά τους αυτοκόλλητα φορώντας ίσως πάλι τα ρούχα του πρώτου παιδιού. Θα κάνουν το πρώτο “πιπί” στο γιογιό που είχε πρωτοκατουρήσει το πρώτο παιδί και μπορεί να κυκλοφορούν όλη μέρα με την σαλιάρα τους λερωμένη και την μύξα κολλημένη στην μύτη σε αντίθεση με το πρώτο παιδί που κάθε λεκές συνεπαγόταν όχι μόνο αλλαγή σαλιάρας, αλλά ολόκληρης της γκαρνταρόμπας και κάθε υποψία μύξας συνεπαγόταν ειδικό καθαρισμό της μύτης από ωρυλά.
Είναι αυτά που θα πάνε να φέρουν μπύρες απο την κατάψυξη στο οικογενειακό τραπέζι και θα πάνε στι περίπτερο να πάρουν τσιγάρα στον θείο κι ας υπάρχουν άλλα δέκα παιδάκια στο ίδιο οικογενειακό τραπέζι. Αλλά μεγαλύτερα.
Είναι αυτά που το άλμπουμ των παιδικών τους χρόνων έχει κάποιες φωτογραφίες από το μαιευτήριο και μετά κάποιες άλλες από σχολικές γιορτές. Στο γυμνάσιο.
Είναι αυτά που θα έχουν σαράντα μελανιές στο κάθε πόδι ίσως και κάποια ράμματα στο κεφάλι και μερικά σπασίματα στο χέρι γιατί οι γονείς τους δεν είχαν αυτήν την υστερία που είχαν στο πρώτο παιδί και έτρεχαν απο πίσω του όλη μέρα προσπαθώντας να προλάβουν να “μην χτυπήσει το παιδί”. Τα δεύτερα παιδιά πέφτουν περισσότερο και μαθαίνουν.
Είναι αυτά που καθώς μεγαλώνουν έχουν περισσότερη ελευθερία, ίσως και περισσότερα οφέλη από τα πρώτα παιδιά όσον αφορά στο μέχρι πού μπορούν να πάνε να παίξουν και όσον αφορά στην ώρα που θα πρέπει να γυρίσουν σπίτι μετά το παιχνίδι και μετά από κάποια έξοδο όσο μεγαλώνουν. Ένα δεύτερο παιδί μπορεί να βγει στις πέντε το απόγευμα και να γυρίσει στις δώδεκα το βράδυ. Αλλά ζακέτα θα πρέπει να φοράει και αυτό οπωσδήποτε.
Είναι αυτά που το όνομα τους το ακούνε πρώτη φορά στα βαφτίσια τους και η επόμενη φορά που το ακούνε είναι αν θα είναι μάρτυρες σε κάποιο δικαστήριο και θα τα καλέσουν για κατάθεση.
Είναι αυτά που με την πρώτη τους εμφάνιση στον κόσμο, με την πρώτη τους ανάσα που παίρνουν στο μαιευτήριο μαθαίνουν πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από αυτά και πως η γη δεν σταματάει να γυρίζει επειδή γεννήθηκαν. Μαθαίνουν πως τα πάντα στην ζωή αυτή μοιράζονται. Η αγάπη, το ενδιαφέρον, η πρόσοψή, το δωμάτιο, το φαγητό, ο χρόνος των άλλων.
Είναι αυτά που αρκετές φορές νιώθουν πως πρέπει να διεκδικήσουν την θέση τους. Στο οικογενειακό τραπέζι, στο αυτοκίνητο, στην αγκαλιά των γονιών. Ξέρουν πως έχουν πάντα θέση, αλλά ασυνείδητα νιώθουν πως πρέπει να την διεκδικήσουν.
Είναι αυτά που έχουν πάντα μπροστά τους ένα παιδί “πιο”. Πιο μεγάλο, πιο ψηλό, πιο ανεπτυγμένο, πιο πριν από αυτά στην οικογένεια τους.
Είναι αυτά που όπως λένε είναι πιο έξυπνα, πιο ανεξάρτητα, πιο αστεία. Ίσως γιατί με έναν τρόπο ασυνείδητο προσπαθούν να γίνουν αυτά “πρώτα” κάπου.
Είναι αυτά που θα λάβουν μια πιο ήρεμη αγάπη και προστασία απο τους γονείς τους χωρίς υπερβολές. Είναι αυτά που θα ανακαλύψουν τον κόσμο και τα όρια τους χωρίς κάποιον να τρέχει από πίσω τους προσπαθώντας να προλάβει κάποιο “κακό”.
Είναι αυτά που θα μάθουν με την σειρά τους στα μεγαλύτερα αδέρφια τους πως τα πάντα στη ζωή μοιράζονται, η κούνια, τα ρούχα, τα παιχνίδια, η αγάπη. Και που θα προσπαθούν να βάλουν και τα δικά τους αυτοκόλλητα στην κούνια δίπλα από τα αυτοκόλλητα των πρώτων παιδιών γιατί έτσι είναι οι οικογένειες, αυτοκόλλητα όλων των μελών δίπλα δίπλα.
Είναι αυτά που και σαράντα χρονών να φτάσουν, θα είναι πάντα τα “μικρά”. Και σε έναν κόσμο που συνεχώς μεγαλώνει είναι ωραίο να ξέρεις πως κάποιος πιο μεγάλος σε προστατεύει.
