Θυμάσαι τα όνειρα που είχες κάνει σε εκείνη την παραλία χρόνια πριν.

Και να’ σαι ξανά, χρόνια μετά να μετράς τι έχει μείνει, τι κατάφερες να γευτείς και να ζήσεις από αυτά που τόσο λαχταρούσες να ζήσεις. Είχες στόχο, είχες χρονοδιάγραμμα.

Και τα πράγματα είναι διαφορετικά από ότι περίμενες, από αυτά που περίτρανα είχες σχεδιάσει. Αλλιώς φαντάστηκες αυτό σου το ταξίδι, άλλο καιρό, άλλο χρώμα ονειρεύτηκες να ντύνει τις στιγμές σου, την ζωή σου όλη.

Θυμάσαι την λαχτάρα και την χαρά που είχες να έρθουν γρήγορα αυτές οι στιγμές που ζωγράφιζες στο μυαλό σου μέσα. Σε είχες κάνει σχεδόν εικόνα πως θα είναι τα μαλλιά σου, τι θα φοράς, τι κρότο θα έχει η λάμψη σου, τι νάζι θα έχει το βλέμμα σου. Είχες χτίσει προσδοκία για αυτά που διάπλατα θα έρχονταν στην ζωή σου, είχες προσμονή.

Και να ‘σαι τώρα καιρό μετά να μετράς σημάδια, εικόνες και πληγές που στέκονται εκεί αγέροχα να σου θυμίζουν πως τα πράγματα πήγαν διαφορετικά, σε άλλη τροχιά κατέληξες τώρα. Υπάρχουν φορές που θες να βγεις από το σώμα σου και να τρέξεις να πάρεις αγκαλιά, να παρηγορήσεις, να δώσεις κουράγιο στο παιδί της παραλίας εκείνης, στο παιδί αυτό που τα όνειρα του βρίσκουν εμπόδια και δυσκολίες, θες να ανοίξεις τα χέρια σου και να αγκαλιάσεις το πλάσμα αυτό, να ακούσεις το ίδιο σου το κλάμα να βγαίνει χείμαρρος προς τα έξω. Τις στιγμές που σου στέρησαν να τις ξορκίσεις μονομιάς.

Κάπου μέσα σου το ξέρεις, το νιώθεις, υπάρχει φως και οι ηλιαχτίδες του αν και μικρές είναι τόσο ζεστές όταν τις συναντάς. Το πέρασμα κάποιες φορές θα μοιάζει βαθύ και σκοτεινό μα είσαι σίγουρος πως πάντα υπάρχει φως. Μη ξεχνάς τα όνειρα και εκείνο τον καθαρόαιμο ουρανό που κοίταζες όταν σχεδίαζες τη ζωή σου.

Ένας φίλος σου είπε να μη δημιουργείς προσδοκίες, κόβοντας σου τα φτερά. Για λίγο καιρό το ακολούθησες .

Μα διαπίστωσες και μόνος σου (αν και μέσα σου βαθιά το ήξερες από το πρώτο λεπτό αυτού του «πειράματος») πως δε σου άρεσε η ζωή σου έτσι, χωρίς στόχους, χωρίς όνειρα, δίχως να κυνηγάς αυτά που σκαρφίστηκες εκείνη την ημέρα στην αγαπημένη σου θάλασσα, αυτά  που τόσο λαχταράς να ζήσεις κι ας ξέρεις πως κάθε που πλησιάζεις να τα αγγίξεις κάτι έρχεται με φόρα και σε κλωτσά πηγαίνοντας σε τρία βήματα πιο μακρυά τους. Μήπως να εγκαταλείψεις;

Μα γιατί;

Εσύ ονειρεύεσαι, εσύ ελπίζεις, έχεις πίστη στο ταξίδι σου. Το δικό σου το φως δε ξεγελίεται εύκολα. Σχεδόν προκαλείς τα δύσκολα να έρθουν.

Γνωρίζεις, έμαθες πως κι αυτά έχουν τον σκοπό τους, είναι μικρά βοτσαλάκια στο μονοπάτι σου κι όχι οριστικά εμπόδια.

Ξέρεις πως δεν μπορεί να τα αγγίξεις ακόμη μα μπορείς  να τα δεις, κι αυτό είναι κάτι. Είναι στόχος. Είναι ελπίδα.

Κι όσο κοιτάς ψηλά και σε χαιρετούν τα αστέρια, τίποτε δεν έχεις να φοβηθείς σου λέω.

Αυτή η γλυκιά αισιοδοξία που γεννιέται μέσα απ’ το χώμα και το σκοτάδι είναι το μεγαλύτερο φως που μπορούμε να αντικρίσουμε.

Όσο στον μυχό της ψυχής σου αράζει στόλος άστρων μη σταματάς να ονειρεύεσαι, να αναζητάς, να κυνηγάς.

Έχε ελπίδα και θα φτάσεις όπου θες

 όσο και το θες

Ως εκεί που θες 

μα μόνο αν το θες