Η Αθήνα, όμορφη και επιβλητική. Με τον Παρθενώνα να υψώνεται υπερήφανος. Με τον Λυκαβηττό να δένει αρμονικά σαν ρομαντικό τοπίο για όλα τα ερωτευμένα ζευγαράκια. Με τον πεζόδρομο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου να μυρίζει καλοκαίρι και λουλούδια σε έναν όμορφο και ποιητικό περίπατο. Αχ, η Αθήνα…

Η Αθήνα του σήμερα, που φυλάει μέσα της την Αθήνα του χθες, εκείνη που είδαμε πρώτη φορά με μάτια παιδικά. Ακόμη θυμάμαι να με πιάνει ζαλάδα σε μία βόλτα στην αγορά με τους γονείς μου κάποια Χριστούγεννα. Για τα παιδιά της επαρχίας, όπως εγώ, η πρωτεύουσα φάνταζε μεγαθήριο, ατελείωτη αλλά παράλληλα και τόσο ωραία. Ωραία γιατί περικλείει όλα εκείνα που χάραξαν τις αναμνήσεις μας. Εκδρομές, παιχνίδια, ψώνια, γέλια όλα με φίλους και γονείς πριν ακόμη ενηλικιωθούμε και αναγκαστούμε να μάθουμε να ζούμε πλέον μόνοι μας εδώ όπου το μόνος αποτελεί πρόκληση.

Αυτήν την Αθήνα νοστάλγησα απόψε και αυτήν ακριβώς, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας. Την Αθήνα των παιδικών μας χρόνων, που θα ξαναθυμηθούμε μέσα από μερικές φωτογραφίες.

Πλατεία Ομονοίας

Ο Δρομέας του Κώστα Βαρότσου, για κάποιον λόγο έχει μείνει πολύ έντονα στην μνήμη μου. Ίσως το μέγεθός του, το ιδιαίτερο σχήμα του, η κίνησή του. Μου έμοιαζε, όπως και τώρα, απίστευτα «ζωντανό» και στο παιδικό μυαλό μου δεν ήταν απλά ένα άγαλμα. Στη παραπάνω φωτογραφία το άγαλμα βρίσκεται στην πλατεία Ομονοίας, όπου και τοποθετήθηκε το 1988 επί δημαρχίας Μιλτιάδη Έβερτ. Αργότερα θα μεταφερθεί στη θέση όπου δεσπόζει μέχρι και σήμερα, απέναντι από το ξενοδοχείο Hilton.

Η πλατεία Συντάγματος

Αυτό είναι το Σύνταγμα! Η πλατεία παραμένει μεγάλη και «πράσινη» σε πολλά της σημεία, αλλά οι πολυκατοικίες που διακρίνονται και οι μεγάλες πινακίδες από τις εταιρίες που στεγάζονταν εκεί, σε πάνε κατευθείαν πίσω στα ‘90’s ! Ακόμη μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα με εμένα να χαζεύω μέσα από το αμάξι τις τεράστιες πινακίδες με τα χρωματιστά γράμματα. Διάβαζα πάντα από μέσα μου τι έγραφαν λες και είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να διαβάσω όσες περισσότερες μπορούσα.

Το Καλλιμάρμαρο

Το Καλλιμάρμαρο δεν το θυμάμαι και πολύ η αλήθεια είναι, αλλά η φωτογραφία μου θύμισε κάτι από τότε που ήμασταν ακόμη πιτσιρίκια. Ίσως να ευθύνεται και το φορτηγό στο βάθος που σίγουρα κάπου το έχω ξαναδεί (!), αλλά κυρίως η θαμπάδα της φωτογραφίας που «φωνάζει» από χιλιόμετρα αναλογική μηχανή με φιλμ που πήρε λίγο φως από τον ήλιο!

Το Μινιόν

Για το τέλος άφησα την κατεξοχήν νούμερο ένα ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων: Το Μινιόν! Το απίστευτο πολυκατάστημα που όλοι μας θα θέλαμε να άνοιγε ξανά. Κάθε Χριστούγεννα το επισκεπτόμασταν με τους γονείς μου και τον αδερφό μου. Έχω τόσες φωτογραφίες μέσα και έξω από αυτό. Στις φάτνες που στήνονταν, στα πολυάριθμα παιχνίδια και στα ατελείωτα χαμόγελα!

Το Μινιόν άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του το 1944 στην οδό Πατησίων. Θα γνωρίσει στιγμές  δόξας μέσα στις επόμενες δεκαετίες αλλά τις παραμονές Χριστουγέννων του 1980, θα καεί ολοσχερώς, ”γκρεμίζοντας” όχι απλά ένα κτήριο αλλά και ένα ιστορικό όνομα. Το νέο Μινιόν θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του, όμως τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Το 1983 περνάει στα χέρια τού κράτους, καθώς εντάχθηκε στις λεγόμενες «προβληματικές επιχειρήσεις». Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ο πρώην ιδιόκτητης του, ο κ. Γεωργακάς, μαζί με μια ομάδα επιχειρηματιών, αποκτά ξανά, το 1991, το πολυκατάστημα. Ένα χρόνο μετά, όμως, αποφασίζει να αποχωρήσει πουλώντας το μερίδιό του. Το Μινιόν, που πλέον αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, αρχίζει να απευθύνεται σε ένα διαφοροποιημένο κοινό, με ελαφρώς αυξημένες τιμές. Το Μινιόν θα βάλει λουκέτο το 1998 και θα σημάνει το τέλος μίας εποχής.

Μετά από λίγα χρόνια και με την έλευση του 2000, πολλά θα αλλάξουν. Η παιδικότητα, η αθωότητα σιγά σιγά θα μας αποχαιρετήσουν και θα κάνουν χώρο στην άγρια εφηβεία γεμίζοντάς μας πολλά ερωτηματικά πλέον. Μεγαλώνουμε και τώρα κάπου 1 χρόνο και κάτι πριν τα 30 η ζωή μας έχει αλλάξει πολύ. Οι αναμνήσεις όμως παραμένουν αναλλοίωτες, ίσως να ήταν τόσο δυνατές που κανένα πέρασμα του χρόνου να μην μπορεί να τις σβήσει. Ίσως λίγο να ξεθώριασαν αλλά αυτές παραμένουν εκεί, να μας θυμίζουν πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους που πλέον δεν υπάρχουν στη ζωή μας αλλά τις σημάδεψαν τόσο δυνατά, τόσο βαθιά που ποτέ δεν θα σβήσουν.  Αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που έφυγε πριν σχεδόν δύο χρόνια και που μου λείπει το ίδιο αφάνταστα πολύ, όπως τις πρώτες μέρες, ίσως και λίγο περισσότερο… Γιατί αν μπορούσα να βάλω μία στιγμή του τότε θα ‘ταν όλους μας μαζί στο αμάξι, περιμένοντας το φανάρι και εμένα να σου λέω πράσινο για να ξεκινήσεις! Στις παιδικές μας αναμνήσεις λοιπόν, και κυρίως σε όσους μας τις χάρισαν.

Μαρία Γούλα