Αυτές οι φάσεις συνήθως καταλήγουν σε μετάνοια για την επιλογή. Γιατί συνήθως είναι θρίλερ. Κακά, αντιαισθητικά, αχρείαστα πραγματικά θρίλερ. Το χιούμορ πάντως που βγαίνει από την παρέα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας δεν το μετανιώνεις κι ούτε το ξεχνάς. Προσωπικά έχω παρασυρθεί και παρασύρει αρκετές φορές σε τέτοιες επιλογές. Ακολουθεί η προσωπική μου συλλογή “wtf” ταινιών. Δεν τις νοσταλγώ καθόλου.
- Sharknado – Καρχαριοστρόβιλος
Δε θυμάμαι πότε άκουσα πρώτη φορά για αυτό το έπος, ούτε υπό ποια νοητική σύγχυση τελούσα όταν αποφάσισα ότι είναι καλή ιδέα να δω κάτι τέτοιο. Δύο πράγματα με κάνουν κι απορώ μετά από την επαφή μου με αυτό. Πρώτον, πόση φαντασία απαιτείται τελικά για να φέρεις έναν καρχαρία (ή πολλούς) στο προσκήνιο; Η σειρά ταινιών με καρχαρίες της άμμου, του βάλτου, μπάσταρδα καρχαριών και χταποδιών, απομεινάρια παλαιολιθικών καρχαριών από την εποχή των δεινοσαύρων και λοιπών ανομολόγητων τεράτων, μαρτυράει ότι μάλλον η φαντασία δεν εξαντλείται τελικά, δυστυχώς για τα μάτια μας. Δεύτερον, ποιος ακριβώς θεώρησε ότι είναι μια ταινία που αξίζει να γίνει franchise; Να μου φέρει κάποιος τον υπεύθυνο! Φυσικά, μιλάμε για ένα έργο ανέκδοτο, που δεν παίρνει καν σοβαρά τον εαυτό του, αλλά παρ’ όλα αυτά, ένα γιατί πλανάται στον αέρα έκτοτε για τη δημιουργία του.
- The Human Centipede – Ανθρώπινο πείραμα
Ή κυριολεκτικά, ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα. Σε αυτή την αηδία με μύησε η αδερφή μου, λάτρης των θρίλερ και των καμένων ταινιών γενικώς. Δεν την ευχαριστώ γι’ αυτό. Τρελός χειρούργος σκαλώνει με την ιδέα να φτιάξει μια ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα, ενώνοντας βασικά, ζωτικής σημασίας σημεία των ανθρώπων αυτών μεταξύ τους (τρως τα νιάτα σου στην ιατρική για να κάνεις αυτό;) Δεν χρειάζεται καν να επεκταθώ, η αρρωστίλα αυτής της υπόθεσης με ξεπερνά. Το ωραίο στο στόρι αυτό είναι πως ξεκίνησε από την πρώτη ταινία με τρία άτομα ενωμένα, επεκτάθηκε στη δεύτερη σε 12 άτομα, και φυσικά κάθε παράνοια έχει πάντα παραπέρα, αφού φτάνουμε (φτάνετε) στην τρίτη ταινία να μιλάμε για σαρανταποδαρούσα 500 (!) ατόμων. Ε δεν χρειάστηκαν οι επόμενες δύο για να με πείσουν ότι μια τέτοια ιδέα είναι μάλλον αποτέλεσμα χρόνιου αλκοολισμού ή/και σοβαρής ψυχασθένειας.
- Teeth
Πρόκειται για μια ταινία που παντρεύει τις μεταλλάξεις λόγω έκθεσης σε ραδιενέργεια με σαφέστατα φεμινιστικά μηνύματα. Να μια ωραία περιγραφή που σε προϊδεάζει για το πόσο καμένο είναι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Μια κοπέλα με έναν πυρηνικό αντιδραστήρα έξω από την πόρτα της κυριολεκτικά, ανακαλύπτει ότι το αναπαραγωγικό της όργανο διαφέρει κάπως από τα υπόλοιπα… Είναι οπλισμένο με δόντια, πράγμα πολύ χρήσιμο γιατί την σώζει από τις πάμπολλες σεξουαλικές επιθέσεις που δέχεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και φυσικά παίρνει κάποια στιγμή την εκδίκησή της γιατί αυτό κάνει φίλε η Vagina Dentata. Είναι τιμωρός των φαλλοκρατικών γουρουνιών που μας θέλουν μόνο για το κορμί μας! Η ερώτηση που γεννήθηκε στην παρέα κατά τη διάρκεια της προβολής: τελικά η πρωταγωνίστρια χρειάζεται γυναικολόγο ή οδοντίατρο;
- Smiley
Κάθε θριλεράκιας που σέβεται τον εαυτό του έχει μια καλή λίστα ταινιών αποκλειστικά με serial killers. Το Smiley δεν θα έμπαινε σε καμία τέτοια λίστα. Νεαρή που πηγαίνει σε κολλέγιο, μαθαίνει από ένα περίεργο, creepy παρεάκι φοιτητών ότι υπάρχει ένας αστικός μύθος περί κάποιου online δολοφόνου. Αυτός σκοτώνει άτομα που γράφουν τρεις φορές στο τσατ “I did it for the lulz”. Δεν βαρέθηκες ακόμα; Ε να σου πω επίσης ότι πλανάται ένα μυστήριο (ουουουου!) γύρω από το αν τελικά αυτός ο δολοφόνος υπάρχει ή η πρωταγωνίστρια είναι ψυχικά ασταθής και εμφανίζει παραισθήσεις. Μιλάμε για πατάτα νέας γενιάς, που χρησιμοποιεί την ιντερνετική κουλτούρα για να δημιουργήσει τρόμο. Ανεπιτυχώς. Το μόνο ενδιαφέρον είναι η φάτσα-μάσκα του Smiley που έχει γίνει αρκετά εμβληματική, παρά την αποτυχία της ταινίας αυτής καθαυτής.
- The Mangler – Στα γρανάζια της φρίκης
Είπα ότι δε θα πιάσω ταινία προερχόμενη από ιστορία του Stephen King, αν και διάφορες μου ήρθαν στο μυαλό, μιας και θαυμάζεται ευρέως η συνεισφορά του στον τρόμο. Ωστόσο δεν μπορούσα να παραβλέψω αυτό εδώ το δημιούργημα, που δαιμονοποιεί την τεχνολογία κυριολεκτικά. Σε ένα παλιό πλυντήριο λοιπόν, υπάρχει ένα τεράστιο μηχάνημα το οποίο χρησιμοποιείται από τις εργάτριες για να διπλώνει τα σεντόνια, τα ρούχα κλπ. Διάφορα όμορφα ατυχήματα συμβαίνουν, το μηχάνημα καταπίνει ολόκληρη μια εργάτρια, ο ερευνητής που έχει αναλάβει την υπόθεση μελετά μήπως τελικά είναι δαιμονισμένο το καψερό, ο ιδιοκτήτης αποδεικνύεται ο κακός της υπόθεσης, και κάπως έτσι καταλήγουν τα ματάκια μας να πονάνε. Εντάξει, μιλάμε για καλτίλα, μιλάμε για χρυσή εποχή των 90’s, αλλά όλα έχουν τα όριά τους κύριοι. Θα φοβόμαστε να βάλουμε πλυντήριο/στεγνωτήριο/μηχανή γκαζόν μπροστά μήπως μας μασήσει.
