Το Σάββατο, ενώ είχαμε κανονίσει να πάμε Λουτράκι για μπανάκι και μεζεδοκαταστάσεις, αλλάξαμε τα πλάνα μας και μπήκαμε στο πρώτο δελφίνι που πήγαινε Αίγινα. Θέλαμε ίσα ίσα να βουτήξουμε και να αλλάξουμε παραστάσεις. Θα μου πεις, και στο Λουτράκι θα φεύγαμε για λίγο από Αθήνα, αλλά σε νησάκι είναι αλλιώς. Και, δεν ξέρω γιατί, αλλά συνειδητοποιώ πως συχνά στο travel experience, αν το μέσο που θα χρησιμοποιήσεις σε απομακρύνει από την επιφάνεια της στεριάς (αεροπλάνο, καράβι κλπ) ή τέλος πάντων απαιτεί εισιτήριο επιβίβασης, μοιάζει καμιά φορά σαν να σε πάει πιο μακριά..

Στην Αίγινα έχω να πάω από μονοήμερη εκδρομή του γυμνασίου, αλλά ήξερα πως τώρα θα την έβλεπα με άλλα μάτια, παρόλο που και πάλι θα καθόμουν για λίγες ώρες. Σε 40 λεπτά ήμασταν στο γραφικό, με τα χρωματιστά νεοκλασικά, λιμάνι της. Είχαμε πληροφορηθεί από το ταξιδιωτικό πρακτορείο πως η ‘ζωή’, τουλάχιστον, όπως φάνηκε, η τουριστική κυρίως, βρίσκεται στην Αγ. Μαρίνα, στην άλλη μεριά του νησιού. Πήραμε λοιπόν ένα ταξί, για να μη χάσουμε άλλο χρόνο. Έτσι, είδαμε και κατιτίς παραπάνω από Αίγινα, καθώς περάσαμε μέσα από οικισμούς, παρατηρήσαμε σπίτια και γειτονιές και εντυπωσιαστήκαμε από το δικαίως, φημισμένο Μοναστήρι του Αγ. Νεκτάριου.

Το ταξί μας άφησε στην αρχή του πεζόδρομου της Αγ. Μαρίνας και περπατήσαμε στο πρώτο στενάκι για την παραλία. Μια παραλία αμμουδερή, με πολλά beach bar και εστιατόρια, με οικογένειες και νεολαία. Βουτιά, δροσερή μπύρα και χαλάρωση ήταν αυτό που χρειαζόμασταν. Μετά από ένα τρίωρο περίπου είπαμε να βολτάρουμε για λίγο στα δρομάκια. Φτάνοντας προς το λιμάνι της Αγ. Μαρίνας, απ’ όπου θα ερχόταν το καράβι της επιστροφής μας, αυτό που παρατήρησα και μου έκανε εντύπωση ήταν μια βραχώδης σε ύψωμα περιοχή στα αριστερά του λιμανιού, χωρίς εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα για κολύμπι, όπου ξενοδοχεία είχαν οργανώσει το χώρο περισσότερο απ’ ότι κατάλαβα για όσους ήθελαν αγνάντεμα ή θαλάσσια σπορ. Εμείς από την άλλη, πήραμε χειροποίητο παγωτό φιστίκι κι ένα σακουλάκι με τοπικά φιστίκια Αιγινήτικα, κάτσαμε στην άκρη του λιμανιού με τα πόδια στο νερό και χαρήκαμε το πιο ξέγνοιαστο απόγευμα..!

p.s. 

Αυτές οι ώρες στην Αίγινα μετά από τόσο καιρό, ήταν αρκετές ώστε να θέλουμε να επιστρέψουμε για περισσότερο. Άσε που ακούσαμε για το κοντινό στην Αίγινα νησάκι Μονή, στο οποίο πας με καραβάκι από το λιμάνι της Πέρδικας. Εκεί έχει οργανωμένη παραλία, αλλά το ενδιαφέρον είναι πως το νησί έχει γίνει καταφύγιο άγριων ζώων, και έτσι μπορεί να συναντήσεις παγώνια και κρι κρι! 

Τελικά, δεν έχει σημασία μόνο το πού πας, αλλά πόσο θες να γνωρίσεις τον τόπο που επισκέπτεσαι..