Ζεστά απογεύματα καλοκαιριού. Μετά το ξεροστάλιασμα στις αμμουδιές ψήνεις κατάσταση με ταινιούλα στο σπίτι. Με φίλους, με παρέα ή και μόνος-η σου. Εφόσον συγκεντρώσεις τα απαραίτητα (όπου φαΐ, βλέπε εδώ που σε έχουμε φτιάξει), καθίσεις αναπαυτικά και μένει μόνο να αποφασίσεις τι θα δεις, τότε θα ακούσεις τι έχω να προτείνω. Γιατί είμαι σίγουρη πως ΔΕΝ είσαι ένας απλός θεατής, αλλά ένας σινεφίλ με πάθος και όρεξη για ταινίες που σε προκαλούν, σε προβληματίζουν και καίνε λιγουλάκι το μυαλό σου! Αν ανταποκρίνεσαι στο προφίλ αυτό, ή αν απλώς δε θες μια ακόμα χαζοκωμωδία ή regular περιπέτεια να περάσεις το βράδυ σου, να μερικές προτάσεις για υγιή μυαλά.
- Interstellar
Όχι ότι λατρεύω Κρίστοφερ Νόλαν, όχι ότι είναι αντικειμενικά μια μεγαλοφυΐα ο τύπος και δημιουργεί μερικές από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών σε επίπεδο αρτιότητας (και σεναρίου και καστ και μουσικής, αλλά αυτά ας πούμε ότι είναι υποκειμενικά λιγάκι), αλλά το συγκεκριμένο είναι μα τω θεώ που πιστεύετε, η πιο υπέροχη sci-fi ταινία που έχουμε δει, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Σε ένα τελολογικό σκηνικό, εμπλέκονται μαύρες τρύπες, ταξίδι στο χωροχρόνο και μέσα σε όλα αυτά η προσπάθεια του ανθρώπινου είδους να επιβιώσει.
Γιατί: Για τη σκηνή αυτή, η οποία είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό και αδιανόητο (φυσικά καλό είναι να δεις την ταινία για να καταλάβεις γιατί είναι τόσο τρομερό το συγκεκριμένο σημείο). Σεβασμός και θαυμασμός μόνο για τους ανθρώπους που έφεραν εις πέρας αυτό το δημιούργημα.
- The 13th floor
“They say ignorance is bliss…” Μια ταινία λίγο πριν το Millennium, λίγο πριν το αντίστοιχης θεματολογίας Matrix, με σαφώς μικρότερη απήχηση αλλά πολύ καλή και σοκαριστική ενίοτε ανάπτυξη. Εδώ έχουμε το μοτίβο της εικονικής πραγματικότητας, ένα θέμα πάντα ιντριγκαδόρικο, και ο θεατής καλείται μαζί με τον πρωταγωνιστή να ανακαλύψει τι είναι τελικά πραγματικό και τι όχι. Σε βάζει δε στη διαδικασία να αναλογιστείς, εσύ πώς θα αντιδρούσες μπροστά στην -υποθετική- συνειδητοποίηση πως ό,τι έχεις ζήσει δεν είναι παρά δεδομένα ενός λογισμικού. Και είναι τρομακτικό, ειδικά σε μια εποχή που τείνουμε να ενστερνιστούμε τον ψηφιακό κόσμο όσο και τον “πραγματικό”.
Γιατί: Για την αφίσα, που συνοψίζει τέλεια τον τρόμο μιας συνειδητοποίησης σαν και την παραπάνω.
- The Fountain
Παρά τη σχετικά σαφή της δομή -τρεις παράλληλες ιστορίες που εκτυλίσσονται σε διαφορετικούς χωροχρόνους- η ταινία αυτή αποτελεί μια καλή επιλογή για συγκίνηση αλλά και υπαρξιακές αναζητήσεις. Στο υποτιθέμενο τώρα, ο Hugh Jackman ως επιστήμονας και ιατρικός ερευνητής, παλεύει να βρει θεραπεία για τη γυναίκα του (Rachel Weisz) που πεθαίνει από καρκίνο. Στο παρελθόν, ένας Ισπανός εξερευνητής αναζητά το δέντρο της ζωής για να ελευθερώσει τη βασίλισσα στην οποία είναι πιστός. Στο μέλλον, ένας αστροναύτης ταξιδεύει προς ένα χρυσό νεφέλωμα, με απώτερο σκοπό τη λύτρωσή του από τα οράματα της νεκρής γυναίκας του. Τρεις ιστορίες αγάπης πλεγμένες μέσα σε έναν οικολογικό ιστό, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές αναζητούν τελικά το ίδιο πράγμα.
Γιατί: Για την υπέροχη μουσική του Clint Mansell, καθώς και την ιδιαίτερη αισθητική του Aronofsky. Το ντουέτο του Requiem ξαναχτυπά.
- Predestination
Σε αυτό το sci-fi μυστηριώδες έργο, ο Ethan Hawke μας παγιδεύει σε μια απίστευτη χρονική λούπα, όπου ανακαλύπτεις με κόπο ότι το εξαιρετικά περίπλοκο είναι και το πιο απλό, και τούμπαλιν. Ακολουθούμε εδώ τα βήματα του πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι ένας ειδικός πράκτορας ικανός να γυρίζει πίσω στο χρόνο. Αυτός καταδιώκει έναν (τελευταίο) εγκληματία που συνεχώς του ξεφεύγει, αναγκάζοντάς τον να γυρίζει πολλές φορές το χρόνο πίσω για να αρχίσει την καταδίωξη ξανά. Το γαϊτανάκι αυτό πρέπει όμως να συνεχιστεί για να διασφαλιστεί η αρμονία, όσο τρελό κι αν καταλήγει να μοιάζει… Παρά το γεγονός ότι έχει επηρεαστεί αρκετά από προγενέστερες ταινίες του είδους (π.χ. Minority Report) αποτελεί μια καλή επιλογή για να κουνήσετε λίγο το μυαλό σας.
Γιατί: Για τη μεγάλη ανατροπή που χτίζεται κομμάτι κομμάτι στην ταινία αλλά παραμένει σοκαριστική μέχρι το τέλος.
