Είναι μερικές συζητήσεις τις οποίες απαγορεύεται να κάνεις τον Αύγουστο, μετά από διακοπές, σε ένα γραφείο. Αυτές οι συζητήσεις αφορούν ξεκαθαρίσματα, το πόσο χειρότερα τα έμπλεξες σε κάθε νησί ξεχωριστά, τι κατάλαβες από αυτό, αν θα κάνεις δίαιτα με το που μπει ο Σεπτέμβρης, αν τρως πιροσκί Αύγουστο μήνα και αν σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Τελικά, ούτε η Γεωργία, ούτε η Στεφανία, ούτε καν εγώ σκεφτήκαμε πριν μιλήσουμε σήμερα το πρωί.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι το ότι δεν σκεφτήκαμε πριν μιλήσουμε σήμερα, γιατί έπρεπε να είχαμε καταλάβει πως δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξουμε κάπου αλλού εκτός απ’ το ότι δεν τρως πιροσκί Αύγουστο μήνα. Το πρόβλημα είναι στο ότι κανείς από εμάς (ναι, και εσύ μαζί) δεν σκέφτεται πριν κάνει κάτι. Έτσι, γενικά και αόριστα.

Η παγίδα του να σκεφτείς ή να μη σκεφτείς ορισμένα πράγματα στην μικρή αυτή ζωή σου, είναι τεράστια. Υπάρχουν οι φίλοι σου που υποστηρίζουν πως αν κάτσεις να σκεφτείς πριν κάνεις κάτι, θα σταματήσεις να το θέλεις. Υπάρχουν οι υπόλοιποι φίλοι σου που λένε πως αν σκέφτεσαι κάτι πριν το κάνεις μπορείς να αποφύγεις παρεξηγήσεις και τελικά να κάνεις αυτό που θέλεις. Υπάρχω και εγώ που έχω χάσει τόσα καλοκαίρια και χειμώνες να περιμένω να φανείς και να υποστηρίζω πως τελικά ο χρόνος που χρειάζεται να σκεφτείς κάτι πριν το κάνεις αντιστοιχεί περίπου στο 1/4 του λεπτού. Δηλαδή, 15 δευτερόλεπτα. Αν αφήσεις τον εαυτό σου αυτά τα 15” (τα οποία μερικές φορές μοιάζουν αιώνας και άλλες λιγότερο από μια στιγμή) θα πάρεις την σωστή απόφαση και ας είναι λάθος.

Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα. Ήρθε το καλοκαίρι (και έφυγε), πήγες στο νησί, γνώρισες το παιδί (ο Θεός να το κάνει), το ερωτεύτηκες, σε ήθελε, τον ήθελες και περάσατε το βράδυ μαζί. Πριν περάσεις το βράδυ μαζί του πόση ώρα σου πήρε να κάνεις το βήμα προς το δωμάτιό του; Άσχετα αν σου έστειλε μετά ή όχι. Αν τον είδες ξανά με τα φώτα της πόλης ή αν θυμάσαι εκείνο το νησί που έρωτας για πάντα ζει.

Ακολουθεί και δεύτερο παράδειγμα. Είσαι στην Αθήνα (ήσουν και θα είσαι), βγαίνεις με δυο, τρεις φίλες σου (ας πούμε, ας μην πούμε, δε ξέρω) λέτε βλακείες πάνω από μερικές τεκίλες και μέσα σε όλα ακούς το όνομα κάποιου. Κάποιου που δεν σημαίνει τίποτα για εσένα μέχρι να σου στείλει, να καυλαντίσεις και να ταΐσεις την ανασφάλειά σου μέσα από αυτόν. Επειδή ξέρεις ότι μπορείς. Επειδή ξέρεις ότι ξέρει. Πριν αποφασίσεις να καυλαντίσεις φλερτάρεις λοιπόν με το αγόρι αυτό, πόση ώρα σου πήρε να απαντήσεις; Άσχετα αν δεν ξαναμιλήσατε, αν τον έχεις γραμμένο, αν η γη είναι στρογγυλή και αν τον ήθελες (και θέλεις).

Και ένα τελευταίο παράδειγμα. Θέλεις να χωρίσεις. Όπου και να σαι, όσο καιρό και να είσαι μαζί με το αγόρι σου. Πριν αποφασίσεις να το ξεστομίσεις στη μούρη του σε αυτόν ή τελικά να πάρεις την απόφαση να πεις φεύγω πρώτος εγώ, πρέπει τρόπο να βρω να υπάρχω χωρίς εσένα, πόσο χρόνο αφιέρωσες στο να το σκεφτείς; Άσχετα αν συνεχίζεις να τον αγαπάς πολύ, αν πίστευες ότι ήταν ο άνθρωπος που θα περνούσες τη ζωή σου με αυτόν, αν γουστάρεις κάποιον τρίτο και αν μοιράζεστε έναν σκύλο.

Το θέμα με όλες τις παραπάνω περιπτώσεις/παραδείγματα είναι ο χρόνος που αφιέρωσες στο να σκεφτείς πριν κάνεις κάτι. Γιατί οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν πως ο χρόνος που χρειάζεται να σκεφτείς την κάθε παραπάνω κατάσταση διαφέρει. Τις ίδιες επιπτώσεις έχουν όλα; Το ίδιο θα σκεφτείς το αν πρέπει και θέλεις να κάτσεις με το αγόρι σου μετά από 3 χρόνια, και το ίδιο να σκεφτείς αν αξίζει να καυλαντίσεις με κάποιον που θέλει μια φίλη σου; Ή μήπως το ίδιο θα σκεφτείς την φίλη σου όταν σου την πέσει το αγόρι που θέλει με το αν θα κοιμηθείς με κάποιον που γνώρισες και ήθελες εσύ (και δεν είχε καμία σχέση με αυτή);

Μετά από σκέψη (ακούς;) και πειράματα σε αυτή τη ζωή, κατέληξα πως για να πάρεις μια απόφαση χρειάζεσαι 15 δευτερόλεπτα. Μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, θα καταλάβεις, ποιον θέλεις, πόσο τον θέλεις, αν τον θέλεις, πόσο μετράει για σένα ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου (είτε είναι ο γκόμενος που θέλεις να χωρίσεις, είτε η φίλη σου), τι απώλειες θα έχεις από αυτό που θα κάνεις και αν αξίζει. Μέσα σε αυτά τα 15”, βλέπεις τι έρχεται και ποιες είναι οι επιλογές σου. Τελείως ασυνείδητα, τελείως συνειδητά. Αν αυτό που θα κάνεις είναι μαλακία και ποιον θα επηρεάσει. Αν είσαι σε θέση να σκεφτείς τους γύρω σου, τους φίλους σου, το κάθε αγόρι σου, εσένα. Εσένα σε σχέση με όλους αυτούς και μόνη σου. Αυτούς μεταξύ τους (ποτέ δε ξέρεις πως μπορεί να μπλέκονται όλα αυτά τελικά) και τη σημασία όλων αυτών στη ζωή σου.

Κάτσε λοιπόν τώρα, 15” να σκεφτείς αν σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου. Αν καταλήξεις σε κάτι που αρχίζει με ‘Ναι’ πρέπει να μάθεις να λες και μερικά ‘Όχι’.

(Φωτογραφία: Brigitte Sire)