Κρίσιμο ερώτημα.

Λίγο η ώρα, λίγο καμιά λιγούρα, καμιά σκέψη που σε παρηγορεί, λίγο να σε κακομάθεις. Είναι και το πεδίο ελεύθερο. Αυτό που το πας; Όλοι κοιμήθηκαν, όλη μέρα εσύ κατάφερες να σαι τύπος και υπογραμμός. Διατροφή. «Μα πως αντέχει να αναρωτιούνται όλοι; Μα πως μπορεί; Δεν τρώει τίποτα».

Υποδύθηκες τέλεια το ρόλο σου, τώρα να μη σε επιβραβεύσεις; Μπορείς ανενόχλητη να κάνεις τις επιδρομές σου. Καμία αντίσταση. Καλά για τύψεις δεν το συζητάω. Μετά αυτές. Όλα στην ώρα τους. Και τρυπώνεις σιγά σιγά στην κουζίνα. Επίγειος παράδεισος το ψυγείο. Και του πουλιού το γάλα. Είναι να μην κάνεις την αρχή. Η συνέχεια έπεται αυτόματα. Και τι είχατε για μεσημεριανό; Και γλυκό; Υπάρχει άραγε ποικιλία; Και έχει το κάτι αυτό στα κρυφά, να μη σε ακούσουν, «το απαγορευμένο» και καλά. Αυτή «τη γλύκα» που διέπει όλα τα όχι, μη, δεν, πρέπει.

Αλλά το καλοκαίρι το κακό παραγίνεται. Η συνήθεια που έγινε λατρεία. Έρχονται να προστεθούν και τα παγωτά. Αυτά που τα πας; Και μετά από αυτό το φαγοπότι που τρως σαν να ναι το τελευταίο σου γεύμα που να κοιμηθείς; Όχι ότι σκέφτεσαι τις θερμίδες. Όχι ότι έφαγες δίχως αύριο. Ε ναι, αν γινόταν κανένας πόλεμος ή σεισμός, αν τα φάει κανείς άλλος; Ε μα! Γιατί αν λήξουν ή χαλάσουν; Ε όχι! Ούτε και αυτό. Να πάνε άδικα;

Και εκεί που έφαγες μέχρι τελικής πτώσης αρχίζει και αυτό που σκέφτεσαι τι δεν έφαγες ή τι θα θελες να φας αύριο. Ενώ ήδη έχεις σκάσει όλα αυτά. Καλά 24ωρο ζαχαροπλαστείο με γλυκά κάθε είδους, της ώρας κανείς δε σκέφτηκε; Γιατί δηλαδή να διανυκτερεύουν μόνο τα φαρμακεία ή κανα 24ωρο περίπτερο today’s και δε συμμαζεύεται; Όχι ότι είμαι εθισμένη στη ζάχαρη. Τα γλυκά ο θεός μου! Μη σας περάσει από το μυαλό ότι εννοούσα αυτή τη σκέψη και θα την έκανα χρυσή.

Και ξυπνάς το πρωί άνετος και ωραίος δεν πεινάς φυσικά οπότε σου βγαίνει και φυσικά ο ρόλος, και πετάγεται ο αδερφός σου, «τι έγινε η χθεσινή επιδρομή πως πήγε; Νόμιζα μας κλέβουν. Πέρασα να πω ένα γεια αλλά είπα να μην ενοχλήσω. Κράτησα ένα βίντεο bytheway για λάφυρο. Κανόνισε.

Υ.Γ. Έτσι και γω κρατιέμαι!»