Όταν η Lana πριν 3 χρόνια μίλησε –τραγουδώντας- για την καλοκαιρινή μελαγχολία, οι μισοί Έλληνες αναρωτήθηκαν για ποια μελαγχολία μιλάει τη στιγμή που «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ» και οι άλλοι μισοί την υποστήριξαν ακούγοντάς την καθημερινά κι ανελλιπώς κάνοντας φούσκες στον καναπέ και αποστηθίζοντας ατάκες από το τραγούδι.
31 Αυγούστου. Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού είναι γεγονός. Κάθεσαι ακόμη στον ίδιο καναπέ της προηγούμενης παραγράφου και φτιάχνεις λίστες στο μυαλό σου. Λένε πως ο μήνας των ψυχαναγκαστικών μόλις έφτασε, πανέτοιμος να σου θυμίσει πως τώρα τέρμα πια τα ψέματα. Ήρθε η ώρα να τσακωθείς επιτέλους και λιγάκι με τον εργοδότη σου αν είσαι εργαζόμενο νιάτο, να οργανώσεις την πρώτη μέρα στο σχολείο αν είσαι σκέτο νιάτο και να βάλεις ξανά τη ζωή σου σε κουτάκια. Φυσικά, πριν φτάσεις στο σημείο αυτό θα «σκανάρεις» όσο πιο γρήγορα μπορείς τα γεγονότα και τις καταστάσεις που συνέβησαν μέσα σε αυτό το πολυπόθητο τρίμηνο του καλοκαιριού και εκεί θα κάνεις μία παύση. Πριν προλάβεις να μελαγχολήσεις θα αλλάξεις καναπέ και θα αναρωτηθείς.
Για τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν. Πολλές φορές οι άνθρωποι είναι σαν τα μεταφορικά μέσα. Κάνουν καθημερινά δρομολόγια, διανύουν κοντινές ή και μακρινές αποστάσεις και όλο και κάπου θα βρουν να σταματήσουν. Θα γελάσουν και θα κλάψουν μαζί σου, θα σε αγκαλιάσουν, θα σου γκρινιάξουν, θα σε φιλήσουν και θα σε ακούσουν. Στο τέλος του ταξιδιού θα αποφασίσουν αν θα μείνουν ή αν θα συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αν φύγουν θα σου αφήσουν μία γλυκόπικρη γεύση όπως το φρούτο του πάθους στα χείλη. Αν μείνουν κράτα τους με νύχια και με δόντια. Εκείνο, όμως, που πρέπει να σε φοβίζει είναι όταν οι άνθρωποι είναι σαν τα αποδημητικά πουλιά και άπαξ και μεταναστεύσουν θα αργήσουν να έρθουν να σε βρουν. Κι αν έρθουν μπορεί τίποτα πια να μην είναι το ίδιο.
Για τις διακοπές που δεν κατάφερες να πας. Όπως είναι φυσικό κάθε αρχή του χρόνου φροντίζεις να βάλεις κάποιους στόχους με όριο το καλοκαίρι. Από εκεί κι έπειτα ευελπιστείς να πας αυτές τις πολυπόθητες διακοπές, σε εκείνο το πολυπόθητο νησί έχοντας κλειστό το κινητό σου, αγνοώντας το Facebook και κάνοντας διαγωνισμό για το πόσα παγωτά έφαγες φέτος και πόσα περισσότερα σκοπεύεις να φας του χρόνου. Εν τέλει συνειδητοποιείς πως ούτε διακοπές κατάφερες να πας ούτε αρκετά παγωτά να φας. Αντίθετα, στέκεσαι ακόμη στο κρεβάτι σου –γιατί πιάστηκες στον καναπέ-, διαβάζοντας βιβλία, περιμένοντας το φθινόπωρο και βλέποντας πολλές μπουτοselfies στην αρχική σου σελίδα.
Για τις σπουδές που τέλειωσαν. «Πότε πέρασαν 4 χρόνια;» θα πεις στον εαυτό σου, από τη μία περήφανος/η που κατάφερες να φτάσεις αισίως ως εδώ και από την άλλη που ήρθε επιτέλους η στιγμή να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Οι αισιόδοξοι στο περιβάλλον σου θα προσπαθήσουν να σε ενθαρρύνουν, οι απαισιόδοξοι να σε κοιτάξουν με οίκτο. Εσύ, όμως είσαι ο κύριος του εαυτού σου και γι’ αυτό οφείλεις αυτή τη μελαγχολία να τη μετατρέψεις σε δημιουργικότητα, στόχους και όνειρα.
Παρόλα αυτά, δε θα πρέπει να μελαγχολείς, γιατί αυτό το καλοκαίρι μπορεί να μην έκανες όσα είχες σχεδιάσει, αλλά τουλάχιστον έκανες όσα είχες φανταστεί και πίστευες πως ποτέ δε θα μπορέσεις να ζήσεις. Τα ξενύχτια στο μπαλκόνι με δύο καλούς φίλους και ένα κρασί, τις βραδινές βόλτες στην παραλία, την παρέα ενός καλού βιβλίου και φυσικά, την παρέα του καναπέ σου.
