Βάζω σκέτο και αχτύπητο φραπέ στο ποτήρι για να νιώσω όλη την πίκρα να κατεβαίνει στο στομάχι μου και τιγκάρω πάγο μέχρι τέρμα (τελικά το αχτύπητο το μετανιώνω) κι ανάβω τσιγάρο. Ετοιμάζομαι να γράψω και περιμένοντας να μου έρθει έμπνευση, το μυαλό μου ταλανίζει μια και μόνο σκέψη. Αυτό που ζούμε σχεδόν όλοι αυτές τις μέρες και ώρες προσπαθώντας να το χωνέψουμε για τα καλά. Τι είναι αυτό; Αρχές Σεπτέμβρη φυσικά!

Πριν λίγες ώρες ή μέρες ήσουν στο νησί. Δεν έχει σημασία το πότε ακριβώς. Το πότε μοιάζει δευτερόλεπτα πριν, αφού σου έρχεται ακόμα εκείνη η μυρωδιά της ψάθας της ανακατωμένης με την μυρωδιά της άμμου. Παρατηρείς την τσάντα θαλάσσης ετοιμοπόλεμη να σε περιμένει κρεμασμένη στο χερούλι της πόρτας και σκέφτεσαι το άδειο μπουκάλι του αντηλιακού σου που είναι ακόμα εκεί μέσα. Βλέπεις κι εκείνα τα κοχύλια, λάφυρα πολύτιμα της αγαπημένης σου παραλίας. Πήρες κι εκείνο το πολύ μικρούλι ροζ βότσαλο τώρα σε κοιτάει από τη βάση του κομονδίνου σου και σκέφτεσαι πόσο κοντά είσαι ακόμα.

Πόσο μακριά αλλά και πόσο κοντά. Σε εκείνα τα νερά που μέχρι χθες μέσα τους άνοιγες τα μάτια σου και καταριόσουν την ώρα και τη στιγμή που δεν πήρες εκείνη την μάσκα. Σε εκείνη την άμμο που κράταγες μέσα στην χούφτα σου συνωμοτικά, για να νιώσεις ότι δεν είναι όνειρο αυτό που ζεις.

Έχεις δει τουλάχιστον δέκα φορές τις 732 φωτογραφίες στην οθόνη του κινητού σου και ακόμα δεν λες να σβήσεις ούτε τις κουνημένες. 732 φωτογραφίες από 732 γωνιές που θέλεις να θυμάσαι. Που θέλεις να ανατρέχεις και να ξανακοιτάς τις κρύες νύχτες του χειμώνα και που νομίζεις ότι θα σου ανεβάσουν το ηθικό αλλά μάλλον έχει να κάνει με κάτι το μαζοχιστικό. Βαθιά μέσα σου το γνωρίζεις και αν είσαι καλά πρέπει να να τις αντιγράψεις στον σκληρό σου και να αρχίσεις να τις σβήσεις σιγά σιγά απο το κινητό σου. Όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος. Όμως εσύ δεν είσαι ένας από αυτούς και όχι μόνο δεν σου περνάει από το μυαλό αυτή η ιδέα, αλλά σκέφτεσαι να τις εκτυπώσεις και να κάνεις ένα άλμπουμ μόνο και μόνο για εκείνες τις 5 μέρες στο νησί. Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ο αριθμός 732.

Θα κλάψεις θα πονέσεις και θα το ξεπεράσεις. Θα καταλάβεις ότι τον Σεπτέμβρη δεν τον μισείς τελικά και οτι για όλα φταίει εκείνος.. ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος με την πανσέληνό του, εκείνο το γεμάτο φεγγάρι που το κοιτάς κάθε φορά από άλλο μέρος με άλλους ανθρώπους, χαρούμενος ή λυπημένος και σου παίρνει όλες τις σκέψεις σαν μάγισσα και αδειάζεις από το κάθε τι και για λίγα δεύτερα συνδέεσαι με το υπόλοιπο σύμπαν. Ο Αύγουστος που εκεί που σε έχει στα καλύτερα, μετά σε ρίχνει σε ένα πηγάδι και σου λέει “τα κεφάλια μέσα τώρα!” Το απόλυτο καλοκαιρινό boyfriend με τον οποίο περνάς υπέροχα και ξαφνικά εκεί που σου πουλούσε έρωτα σου πουλάει όπιο. Ο Αύγουστος ο μήνας της απόλυτης ξενοιασιάς και της απόλυτης ξενέρας ταυτόχρονα. Και εκεί που σκέφτεσαι όλα αυτά και είσαι στα πατώματα έρχεται η βροχούλα του Σεπτέμβρη και βροντοφωνάζεις “αχ τι καλά που δρόσισε!”

Κάπως έτσι συνεχίζεις για το επόμενο καλοκαιράκι…