Ποτέ μου δεν μου άρεσε η χημεία.

Όσο και να την θαύμασα ποτέ μου δεν την κατάλαβα.

Δοκιμαστικοί σωλήνες με υγρά να αναμειγνύονται και να δημιουργούν κάτι άλλο, περιοδικοί πίνακες με στοιχεία, τύποι, αριθμοί, μόρια, άτομα, βάρη, αναρίθμητοι συνδυασμοί αερίων, υγρών, που είτε είναι αρκετά αξιοθαύμαστα για την χρήση και την ιδιότητα τους, είτε είναι αρκετά αξιοθαύμαστα για αυτά που δημιουργούν σε συνδυασμό, σε σύμπραξη.

“Αυτό μαζί με κάτι άλλο”, κάπως έτσι πάντα η χημεία στο μυαλό μου.

Όπως και οι άνθρωποι. Μόνοι τους ή σε συνδυασμό με κάτι άλλο. Έτσι ακριβώς. Αρκετά αξιοθαύμαστο και πολλές φορές αρκετά ακαταλαβίστικο. Για την ατομικότητα του και την ομαδικότητα του.

Άνθρωποι όπως και μόρια, άτομα, αριθμοί, στοιχεία να δημιουργούν ύλη, κατάσταση, να μεταβάλλονται, να δημιουργούν δεσμούς, να αντιδρούν, να συνθέτουν, κάποιοι κάποιοι να διατηρούν σταθερά τα στοιχεία της σύστασης τους και κάποιοι άλλοι να τα μεταβάλλουν. Σαν κάποιος να “κάνει λίγο πίσω”, σαν κάποιος να υποχωρεί, και κάποιος άλλος να μην υποχωρεί, να μην μεταβάλλεται, να μη αλλάζει αρκετά. Και από όλο αυτό να δημιουργείται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, κάτι αξιοθαύμαστο. Και περίεργο.

Άνθρωποι, άτομα, στοιχεία που μεταβάλλονται για να επιδράσουν. Σε κάτι άλλο και με κάτι άλλο.

Συνδυασμοί που μπορεί να είναι παραγωγικοί, ωφέλιμοι ίσως και επικίνδυνοι και καταστροφικοί.

Ποτέ μου δεν μου άρεσε η χημεία μέχρι που κατάλαβα πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι με τα στοιχεία της.

Άνθρωποι με το “ατομικό τους βάρος”, με αυτά που είναι και κουβαλάει ο καθένας. Που μπορούν ή δεν μπορούν να συνδυαστούν, που μπορούν ή δεν μπορούν να μεταβληθούν, που κάποιος θα υπερτερήσει όταν συνδυαστεί με κάποιον άλλο, που κάποιος μπορεί βα φανεί ότι συμμετέχει λιγότερο σε έναν συνδυασμό, αλλά θα συμμετέχει, γιατί θα είναι εκεί, θα συνδημιουργεί, θα συμπράττει, θα συμμεταβάλλεται. Όσο του επιτρέπει ο “ατομικός αριθμός” που κουβαλάει.

Άνθρωποι που ταιριάζουν με άλλους ανθρώπους, άνθρωποι που δεν μπορούν να ταιριάξουν με άλλους ανθρώπους. Άνθρωποι που αν και όταν συνδυαστούν μπορεί να προκύψει έκρηξη και μετά δημιουργία. Κατί καινούργιο, ή κάτι καταστροφικό.

Άνθρωποι που περιμένουμε σε “δοκιμαστικούς σωλήνες” να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε. Να ταιριάξουμε, να δώσουμε λίγο ή πολύ από το “ατομικό μας βάρος” και να δεχτούμε, όσο αντέχουμε για να μην μεταβληθούμε ή όσο αντέχουμε για να αλλάξουμε τελείως απο το “ατομικό βάρος” του άλλου.

“Δεν έχουμε χημεία”, σκεφτήκαμε και είπαμε αρκετές φορές για κάποιον άλλο.

Που μπορεί να ήταν δίπλα μας σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα και δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε αυτό που θα θέλαμε. Στην ζωή, στην αγάπη, στον έρωτα, στην φιλία, στην συνεργασία. Κι όμως κάτι δημιουργήσαμε.

“Δεν έχουμε χημεία”, σκεφτήκαμε και είπαμε αρκετές φορές για κάποιον άλλο και στεναχωρηθήκαμε, και κλάψαμε, και το θεωρήσαμε προσωπική αποτυχία του δικού μας “ατομικού βάρους” ή του άλλου.

Ίσως γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως οι “κανονικές συνθήκες” υπάρχουν μόνο στην χημεία και όχι στη ζωή έξω από τα εργαστήρια εκεί που οι άνθρωποι εκτός από “αριθμούς” που κουβαλάνε είναι και “στοιχεία” μοναδικά, ατομικά, που μεταβάλλονται, αλλάζουν ή παραμένουν ίδια. Άτομα μοναδικά που ψάχνουν μοναδικά άτομα να “δημιουργήσουν κάτι άλλο”, δοκιμάζοντας συνδυασμούς.

Αξιοθαύμαστους και περίεργους.

Άνθρωποι που “ψάχνουν την χημεία” με κάποιους ανθρώπους χωρίς να γνωρίζουν το “ατομικό τους βάρος” και που στα μαθήματα της χημείας μπορεί και να έκαναν κοπάνα.