Όλοι γνωρίζουμε πως η σχέση ενός πατέρα με την κόρη του είναι μοναδική. Γιατί ο πατέρας σου σου έμαθε να κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες και σου εξήγησε γιατί οι δεινόσαυροι έχουν τόσο μεγάλα δόντια. Ο πατέρας σου σου έμαθε να διαβάζεις, να μιλάς σωστά, να εκτιμάς, μα πάνω απ’ όλα πως είναι να αγαπάς και να σε αγαπούν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Γιατί ο μπαμπάς σου σε κάνει (ή έκανε) να νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα και πως αξίζει να προσπαθήσεις. Πως δεν πρέπει να τα παρατήσεις με την πρώτη δυσκολία που θα βρεις μπροστά σου ακόμη και αν αυτός δεν είναι εκεί να σου κρατήσει το χέρι.
Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσουμε ότι εγώ και οι δραματικές ταινίες δεν τα πάμε πολύ καλά. Και αυτό γιατί δεν κλαίω σε αυτές, αλλιώς όλα θα ήταν φανταστικά και όλοι θα είχαμε πετύχει τον στόχο μας. Σε ΑΥΤΗΝ την ταινία όμως, έκλαψα. Για χάρη του δικού μου μπαμπά και στη συνέχεια, όλων των μπαμπάδων εκεί έξω. Βλέπεις, πέτυχε διάνα.
Ο Jake (Russell Crowe), είναι ένας βραβευμένος με Πούλιτζερ συγγραφέας, ο οποίος μετά το θάνατο της συζύγου του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καταρρέει . Έτσι, αποφασίζει πως η καλύτερη λύση γι’ αυτόν και την κόρη του είναι να πάει για λίγο καιρό σε μια ψυχιατρική κλινική. Όταν επιστρέφει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την εμπορική αποτυχία του νέου του βιβλίου, αλλά και την αδερφή της γυναίκας του που θέλει να πάρει την κηδεμονία της κόρης του Katie (Amanda Seyfried). Εκείνη, είκοσι επτά χρόνια μετά, προσπαθεί να βρει το δικό της δρόμο και να πολεμήσει με τους δικούς της δαίμονες.
Ένα άκρως συγκινητικό σενάριο, με πολύ καλές ερμηνείες απ’ όλους τους χαρακτήρες (παίζουν επίσης, Aaron Paul, Diane Kruger και Quvenzhane Wallis) και σκηνοθεσία του Gabriele Muccino.
Η ταινία βγήκε το 2015 οπότε μάλλον θα χρειαστεί να πας στο κοντινότερο DVD Club.
