Ήταν πριν λίγο καιρό που σε συζήτηση στο βραδινό τραπέζι μία οικογενειακή φίλη αναφερόμενη σε μένα και τη συνομίλική μου κόρη της εφηύρε σε μία αποστροφή του λόγου της τον όρο “η γενιά του Miss Out”, αδυνατώντας να καταλάβει -όπως έλεγε- αυτό το διαρκές άγχος μας να τα κάνουμε όλα. Παραλλήλιζε αυτή τη νοοτροπία μας με την αδυναμία μας (έλεγε) να κάνουμε συγκροτημένα σχέδια για το μέλλον, να επικεντρωθούμε στις σπουδές, στην απόκτηση τυπικών προσόντων, στην βελτίωση των επαγγελματικών μας προοπτικών. Τα αντανακλαστικά μου όταν άκουσα αυτή τη θεωρία με έκαναν να τσινίσω αλλά σιγά σιγά το κατάλαβα. Παρά το κομμάτι του επαγγελματικού που είναι υποκειμενικό, το προσωπικό θα το αφήσω εκτός (για τώρα) η ουσία του χάσματος γενεών που εντόπιζε, η ύπαρξη δηλαδή μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων που “ανησυχούν” να ζήσουν όσα περισσότερα μπορούν, σαν να φοβούνται πως ίσως δεν μπορέσουν ή προλάβουν, ήταν κάτι που έμοιαζε αιφνιδιαστικά οικείο. 

Όσοι ανήκουν σε αυτή τη γενιά γεννήθηκαν σε ένα περιβάλλον όπου η ζωή θεωρούταν πως μπορεί να πάει μόνο καλύτερα, κακοχαρακτηρίζονταν από μεγαλύτερους για το πόσα παιχνίδια και αργότερα video games είχαν, θεωρούνταν τα καλομαθημένα της Ιστορίας. Όμως όπως σήμερα γνωρίζουμε, όλα όσα μετ’ επιμελείας η πλειοψηφία των “σοφών γονιών” αγνόησαν και συμβιβάστηκαν με αυτά έγιναν η αιτία να ανατραπεί όλη αυτή η νόρμα στην οποία μεγαλώσαμε. Έτσι γρήγορα καταλάβαμε πως αντί για “μονιμότητα” που κάποιοι ονειρεύονταν εμείς δεν θα είχαμε ιδέα τι θα γινόταν αύριο -ακόμα δεν έχουμε- ούτε καν για το που θα είμαστε, ψάχνοντας αυτό που νομίζουμε ότι θα μας καλύπτει ως σπουδή, επάγγελμα, ζωή. 

Ζήσαμε και ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Από μωρά βλέπαμε ξένα κινούμενα σχέδια, γρήγορα εγκληματιστήκαμε με ταινίες, μουσική και κάθε μορφής τέχνη, κυρίως όμως το internet έφερε κάθε καλή και κακή πτυχή αυτού του κόσμου στην οθόνη μας. Έτσι απομυθοποιήσαμε (κακώς) τα βιβλία, φτιάξαμε hi5 και facebook, κάναμε διδακτορικό στην νυχτερινή ζωή και τα ερωτικά νταραβέρια, χάσαμε φίλους σε αυτοκινητιστικά, μάθαμε ότι κάπου στο κέντρο ένας αστυνομικός σκότωσε ένα συνομήλικό μας, ότι ξεκινούσε κάτι που το ‘λέγαν κρίση αλλά ως γνήσιοι Έλληνες κάπως θα τη σκαπουλάραμε.

Σήμερα έχουν περάσει κάποια χρόνια και φτάσαμε να είμαστε η γενιά του Miss Out, γερασμένοι πριν κλείσουμε την 3η δεκαετία της ζωής μας. Και αυτό γιατί ενώ μεγαλώσαμε σχεδόν μεθυσμένοι από την χαλαρότητα και την άνεση, βρεθήκαμε όλοι σε διαφορετικό βαθμό αντιμέτωποι με τη βίαια αλλαγή της ζωής μας και τη συνειδητοποίηση του πως και γιατί ο χρόνος και ο τόπος που ζούμε έχουν έναν παράγοντα δυσκολίας μεγαλύτερο απ’ την υπόλοιπη δύση. 

Μάθαμε γλώσσες, αθλήματα, όσα στερεοτυπικά πρέπει να ξέρει κάποιος, μπήκαμε σε πανεπιστήμια, κάθε νίκη δε μετρούσε γιατί ακολουθούσε ένας ακόμα αγώνας. Έτσι χωρίς να έχουμε καμία παρηγοριά απέναντι στην αβεβαιότητα του αύριο, υπνωτισμένοι από τους κανόνες και στάδια μιας αστικής ζωής ψάχνουμε εναγωνίως να κάνουμε ότι μπορέσουμε, ότι προλάβουμε, να γεμίσουμε το κουτί που λέγεται “ζωή” με όσο το δυνατόν περισσότερα πριν ξαφνικά μας το πάρουνε, βυθισμένοι σε ένα υπαρξιακό άγχος και μία ματαιότητα.

“Καλά πηγαίνετε να φάτε τώρα το φαΐ σας” θα έλεγε η μάνα του Γιάννη αν διάβαζε αυτό το κείμενο, θέλοντας να “φτιάξει το κλίμα”. Δε χρειάζεται όμως κάτι τέτοιο, γιατί όσες δυσκολίες και αν έχει αυτή η ζωή (αστείες μπροστά σε όσες ζουν όλοι αυτοί που μες τα κύματα του Αιγαίου παλεύουν να φτάσουν εδώ που είμαστε εμείς και δε μας φτάνει, μα και τόσοι άλλοι), αυτοί είναι οι δικοί μας καιροί και αυτή η δική μας ζωή, ακόμα και αν όλα είναι μάταια ας προσπαθήσουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι, για να μη χάσουμε (miss out), γιατί καλός ο Αγγελάκας αλλά δεν είχε δίκιο.