Όλοι μας έχουμε εκείνη την φίλη που όταν πίνει λίγο αρχίζει το γνωστό παραμύθι για το πως η τεκίλα μπορεί να την κάνει party monster και εκείνη που λέει ότι “Παιδιά, το χω” και σωριάζεται στα πατώματα του μαγαζιού. Λες τελικά να φταίει η τεκίλα, ή μήπως το ότι τα παραπάνω κορίτσια απλώς δεν αντέχουν το ποτό;

Έχω βάσιμες υποψίες ότι συμβαίνει το πρώτο και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί. Αρχικά να πούμε πως το αλκοόλ είναι αλκοόλ, που σημαίνει ότι το αλκοόλ που περιέχει ένα μπουκάλι μπύρας είναι το ίδιο με εκείνο μέσα σε ένα ποτήρι κρασί. Αυτό το αλκοόλ είναι αλκοόλ με αιθανόλη, που σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα σε κάνει να μεθύσεις, είτε το πιστεύεις, είτε όχι.

Το γεγονός ότι τα αλκοολούχα ποτά περιέχουν υψηλές ποσότητες αιθανόλης από το κρασί, και το κρασί ακόμη πιο υψηλές από την μπύρα, σημαίνει πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να μεθάς περισσότερο ή λιγότερο από κάποιο άλλο ποτό.  

Υπάρχει λοιπόν, ένας νόμος, σύμφωνα με το National Institutes of Health, ο οποίος ορίζεται ως “standard drink”, και λέει το εξής:

“Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα “στάνταρ” ποτό περιέχει περίπου 18ml καθαρό αλκοόλ. Παρ’ όλο που τα ποτά που είναι πιο μικρά σε ποσότητα, περιέχουν πάνω κάτω την ίδια ποσότητα σε καθαρό αλκοόλ που θα μπει στο σύστημά σου.”

Όσον αφορά τις επιπτώσεις που έχει αυτό το μοντέλο στην συμπεριφορά των ανθρώπων, η μόνη διαφορά μεταξύ ενός κουτιού μπύρας και ενός σφηνακίου ουίσκι είναι ο τρόπος που εισχωρεί στο σώμα σου. Για παράδειγμα, ένα σφηνάκι MaCallan είναι γρήγορο και πιο “καθαρό” από μια Bud που θα πιεις αργά και θα έχει επτά συστατικά ακόμη.

Συνεχίζοντας στο ίδιο παράδειγμα με το ουίσκι και την μπύρα, αν πιεις γρήγορα μερικά σφηνάκια από το πρώτο θα βιώσεις μια κορύφωση στο αίμα σου, μια μείωση στην αυτοσυγκράτησή σου. Διαφορετική μέθη βιώνεις όταν έχεις πιει μια μπύρα και διαφορετική με ένα σφηνάκι ουίσκι, γιατί σημασία έχει ο χρόνος με τον οποίο πίνεις το κάθε ποτό.

Τι θα γίνει όμως με τα βαριά αλκοολούχα ποτά; Σύμφωνα με τα παραπάνω, η τεκίλα σε επηρεάζει όσο και η βότκα, το ρούμι, το τζιν και το ουίσκι. Όλοι όμως γνωρίζουμε κάποιον που θα επιμένει ότι η τεκίλα τον κάνει να ξεφεύγει, το ουίσκι τον νευριάζει ή ότι το τζιν τον στεναχωρεί.

Μια πιθανή εξήγηση μπορεί να είναι οι συνδυασμοί. Πολλοί από εμάς καταναλώνουμε την τεκίλα σκέτη, ενώ το ρούμι με κόκα κόλα. Αν συνδυάζεις το τζιν με το τόνικ ή τη βότκα με Red Bull. Ποιος λέει λοιπόν, πως φταίει το αλκοόλ και όχι ο συνδυασμός του με τα υπόλοιπα μη αλκοολούχα ποτά;

Μια άλλη πιθανή εξήγηση μπορεί να είναι τα συστατικά. Δηλαδή, όλα αυτά τα χημικά και μη που περιέχει ένα συσκευασμένο μπουκάλι αλκοόλ, εκτός της αιθανόλης.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως κανένας επιστήμονας δεν ήρθε να κάνει back up τις αλλαγές στην συμπεριφορά των ανθρώπων με βάση το είδος του αλκοόλ που καταναλώνουν. Απλώς όλα αυτά είναι στο κεφάλι μας και στην πραγματικότητα, ο βασικός γνώμονας είναι η κοινωνική κατάστασή στην οποία βρίσκεσαι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

“Τα περισσότερα από αυτά είναι φολκ αναμνήσεις και πολιτισμικά hangovers,” εξηγεί ο φαρμακοποιός Paul Clayton, σε μια συνέντευξή του στην The Guardian.

“Είναι πάρα πολλά αυτά τα οποία βασίζονται στην διάθεσή σου όταν ξεκινάς να πίνεις. Η ιδέα του ότι το τζιν σε κάνει δυστυχισμένο πιθανώς να προκύπτει από το ψευδώνυμο που του έχουν δώσει ως “mother’s ruin”. Πάντως, το αλκοόλ είναι αλκοόλ, όπως και αν μπει στο σύστημά σου.”

Η φυσική εξήγηση της διαφοράς του κάθε αλκοολούχου ποτού πάντως λέει, πως ο τρόπος που σε επηρεάζει το αλκοόλ έχει να κάνει με την συμπεριφορά σου όταν πιστεύεις ότι έχει καταναλώσει μια μεγάλη ποσότητά του. Για παράδειγμα, παρατήρησε πως συμπεριφέρονται άνθρωποι που έχουν πιει ένα κανονικό ποτό και πόσο διαφορετικά συμπεριφέρονται εκείνοι που έχουν πιει τις αντίστοιχες μπύρες.

Σε αυτό το κλίμα, η διαφορά μεταξύ των συστατικών ή τον πρόσθετων μη αλκοολούχων συνδυασμών που κάνεις, δεν έχουν καμία σημασία. Αν εσύ πιστεύεις ότι η τεκίλα σε στέλνει, θα σε στείλει. Ο γκόμενος δε θα στείλει μόνο.

Πηγή: Dmarge.com