Μια οικογένεια σημαίνει πολλά πράγματα. Η ξαδέρφη μου θα έβρισκε κάτι πολύ ανθρώπινο και τρυφερό και χαρούμενο να πει γι’ αυτό. Όχι γιατί θα γίνει σύντομα μανούλα η ίδια. Αλλά επειδή είναι χορτασμένη, ευτυχισμένη πλάι στον άνθρωπό της και γι’ αυτό και οι δυό τους επιδιώκουν να μοιραστούν την ευτυχία τους απλόχερα: Μ’ έναν γλυκό λόγο, ένα ανθρώπινο βλέμμα. Για εκείνους δεν έχει και μεγάλη σημασία τι σημαίνει οικογένεια. Αρκεί αυτή η οικογένεια να είναι ευτυχισμένη. Οπότε απλά θα πω, χορτασμένοι, καλόκαρδοι άνθρωποι φτιάχνουν μια ευτυχισμένη, χαρούμενη οικογένεια. Γνωρίζω όμως χορτασμένους, καλόκαρδους ανθρώπους του ίδιου φύλου που δεν έχουν το νομικό δικαίωμα να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια και ίσως όταν το προσπαθήσουν να τους κοιτάξουμε καχύποπτα. Ίσως είμαστε εμείς οι ‘μη-χορτασμένοι’, οι μικροί άνθρωποι που ακόμα αναζητούμε κάτι όμορφο στη ζωή μας. Και φοβισμένοι για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, πιο κοντά στην προσωπική μας ευτυχία, γυρνάμε το βλέμμα για να σχολιάσουμε κάποιον άλλο που πλαντάζει, χυμάει να “κόψει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο”, να “πει το λόγο δικό του”. Να πει το ΔΙΚΟ ΜΑΣ λόγο. Να μιλήσει για μας. Να αλλάξει τον κόσμο μας. Τι; Νομίζεις ότι ζεις μόνος; Και νομίζεις πως ο κόσμος αλλάζει έτσι; Τυχαία; Κάθε στιγμή που κάποιος απο μας επιδιώκει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να πάει ένα βήμα παραπέρα, αυτός ο κόσμος αλλάζει. Με την πράξη κάθε ευτυχισμένου, χορτασμένου ανθρώπου, που έχει πιά καταλάβει πως μπορούμε μαζί να είμαστε ευτυχισμένοι και επιδιώκει συνειδητά και υπεύθυνα τη δική σου, τη δική μου, τη δική μας ευτυχία. Τη στιγμή που εγώ κάθομαι άνετα στο γραφείο μου κάποιος βάζει όλη του τη δύναμη να διεκδικήσει τα δικαιώματά μου για να ζήσουν τα παιδιά μου σε έναν καλύτερο κόσμο.

Το Σύνταγμα της χώρας μας προστατεύει την οικογένεια ως «θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του έθνους». Όμως σε όλους μας είναι γνωστό ότι το κοινό όφελος και η διαφύλαξη του θεσμού της οικογένειας ποδοπατούνται επανειλημμένα στο βωμό της πολιτικής και του κρατικού οικονομικού σχεδιασμού. Όπως έγραψε ο Ράιχ είμαστε ελεύθεροι αλλά «ελεύθεροι από αυτοκριτική». Μήπως πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τη μικρότητα στις σκέψεις και τις πράξεις μας; Να καταλάβουμε πως δεν αρκεί το δικό μας βόλεμα; Πως πρέπει να απελευθερωθούμε από τη μικροπρέπεια που ο καθένας μας κουβαλάει στην πλάτη του κι επιτέλους να σταθούμε αξιοπρεπείς μπροστά στις ευθύνες που έχουμε για τις γενιές που έρχονται; Είναι αστείο να συζητάμε ακόμη για τη «βιολογική πραγματικότητα». Μήπως πρέπει “οικογένεια” να σημαίνει για όλους το ίδιο; Οφείλουμε όλοι, ανεξάρτητα από την προσωπική μας κατάσταση, να έχουμε διαμορφωμένη άποψη για την οικογένεια, βασισμένη στις κοινές μας ανάγκες και την κοινή πορεία της ανθρωπότητας σε ένα ευοίωνο μέλλον. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την ευτυχία των παιδιών, είτε είμαστε γονείς είτε όχι. Και για να είναι ευτυχισμένα δε χρειάζονται τίποτα άλλο από υπεύθυνους, ώριμους, χορτασμένους ανθρώπους που επιδιώκουν συνειδητά και υπεύθυνα την ευτυχία των παιδιών τους. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το φύλο των γονιών, κάνει στο μυαλό μου μια οικογένεια.