Δανείζομαι τον τίτλο αυτού του άρθρου από ένα μέτριο τραγούδι ενός ακόμα πιο μέτριου ανθρώπου γιατί τυχαίνει να περιγράφει πώς σήμερα αντιμετωπίζουν οι γυναίκες το ερωτικό παιχνίδι – ή μάλλον όλοι. Τα πράγματα κάποτε ήταν “ΟΚ”. Υπήρχαν οι ταινίες του Woody Allen, οι στημένες φωτογραφίες με φιλιά μετά το τέλος του πολέμου παλιότερα και άλλα στοιχεία κουλτούρας που έκαναν το παιχνίδι να ορίζεται από στερεότυπα. Και παρά το ότι αυτό ήταν αρκετά περιοριστικό αφού καθένας και καθεμία που δεν ένιωθαν να τους ταιριάζει γάντι αυτή η φάση έμπαιναν σε μία ψιλογκρίζα ζώνη, η πρόοδος της τεχνολογίας και η όποια απελευθέρωση που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια άλλαξαν τα πράγματα, αλλά μάλλον δεν τα βελτίωσαν. Από το κλασσικό εικονογραφημένο παραμύθι του άντρα-ιππότη-πρίγκιπα και της νεαρής χωριατοπούλας, που μετά από ένα κράμα γνωριμίας έρωτα και γάμου θα κάναν κάμποσα παιδιά και θα μακροημέρευαν together περάσαμε στη φασάρα του σύγχρονου άντρα με ωραίο αμάξι και παπούτσι, που κυνηγάει και πληρώνει για την καλοβαλμένη νεαρή που stalkάρει και αν το παιγνίδι πάει καλά και “την έχει βασίλισσα” μπορεί να φάμε και κουφέτα.

Στην πιο γενική σημερινή κατάσταση όλα τα προηγούμενα προβάλλονται σε μία διαδικασία όπου άνθρωποι γνωρίζονται, πρώτα τσεκάρουν λίγο το sex μεταξύ τους και αν δεν είναι αρκετά κακό γνωρίζονται και λίγο παραπάνω, με αποτέλεσμα τελικά να υπάρξει και σχέση. Και όλα αυτά σε ένα υπέροχο βαλιτσάκι που γράφει με κεφαλαία “συμβιβασμός”, θεμιτός μέχρι ενός σημείου θα πει κάποιος, σαπίλα κάποιος άλλος. Όλα όμως τα παραπάνω καθορίζονται από το πώς τα δύο φύλα (μαθαίνουν να) αντιμετωπίζουν εαυτούς και αλλήλους, διαρκώς αυτοπεριοριζόμενα και έτοιμα να επιβάλλουν ή να επιβληθούν και μπορεί να μοιάζει αντιφατικό και είναι καθώς όλοι προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ του τι κάθε χρονική στιγμή θέλουν και του τι ο περίγυρος τους είπε ότι είναι οκ να θέλουν. Άντρες που πρέπει να κυνηγάνε, δεν είναι και απαραίτητο να είναι πιστοί, δεν πρέπει να αφήνουν και την άλλη να κάνει ό,τι θέλει και γυναίκες που πρέπει να κυνηγηθούν, να φροντίσουν η ζωή του να περιστρέφεται γύρω από τη δικιά τους, να “τον τυλίξουν” που έλεγε και η γιαγιά τους “για να μην τον πάρει άλλη”.

Το ξέρω ότι μοιάζουν και είναι κλισέ κλπ όμως κοίτα γύρω σου και δες πόσο ισχύουν, πόσο ακόμα και εσύ σκέφτεσαι έτσι σε ένα βαθμό.

Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά που καθορίζουν το πώς έρχονται κοντά δύο άνθρωποι έχει μείνει στην απέξω το τι ψάχνει ο καθένας στην ουσία, τι μπορείς να περιμένεις από τον άλλο, πού κινείστε μαζί και πού κινείστε χωριστά. Και μέχρι αυτό να γίνει το μείζον έναντι των προτύπων θα είμαστε όλοι μοναχοί αφού η έλξη από ανθρώπους δεν θα είναι ποτέ και εγκεφαλική και το sex θα είναι “αποστειρωμένο” και αποκλειστικά εγωιστικό, άρα κάπως θα προσποιούμαστε.

Όμως και αυτή τη φορά νικητής θα βγει εκείνος/η που θα αφήσει μέτριες καταστάσεις και θα κυνηγήσει ό,τι τον/την γεμίζει. Γιατί στον κόσμο που αποτυγχάνει ο συμβιβασμός του Μπραντ και της Αντζελίνα, δύσκολα τα πράγματα για το δικό σου. Savvy?

Θυμήθηκα τα Dry Martinis τον τελευταίο μήνα μετά από ένα βράδυ στον Σχοινοβάτη και προτείνω υπεύθυνα: Ξηρό Λονδρέζικο Τζιν και Βερμούτ σε αναλογία 5:1 (μάλλον η καλύτερη αλλά πειραματιστείτε), ήπια χτυπημένο με πάγο που μετά αφαιρείτε. Σερβίρεται με ρετρό ελιές με αμύγδαλο ή αν είσαι ολιγαρκής με φλοιό λεμονιού. Ο Hemingway (νομίζω) έβαζε bitters εσπεριδοειδών, σκέψου το.