“Υπάρχουν 2 ειδών άνθρωποι: αυτοί που τα βρίσκουν με πρώην τους κι αυτοί που έχουν προσωπικότητα”. Αυτό είναι ένα οργισμένο Facebook status μου πριν κάποια χρόνια, όντας ταυτόχρονα #έξαλλος, αλλά και στη μέθη της ηθικής ικανοποίησης, μετά από επιστροφή της πρώην.
Κακά τα ψέματα, οι μόνοι που δεν έχουν μπει σε πειρασμό να τα ξαναβρούν με πρώην, είναι όσοι δεν είχαν ποτέ σχέση. Αν έχεις χωρίσει από 1 “πρέπει να χωρίσουμε”, εκεί δεν είναι απαγορευτικό να ξαναδοκιμάσεις (π.χ. αν σας χώρισε απόσταση, μετακόμιση σε άλλη χώρα κτλ.). Αν έχεις χωρίσει επειδή 1 από τους 2 “ήθελε να χωρίσει”, είναι μάταιο να σκεφτείς το πισωγύρισμα, εκτός αν είσαι φαν του συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Οκ, σου λείπει η συνήθεια, η ζεστασιά, η comfort zone σου, παίρνει χρόνο να βρεις κάποια/ον να νιώσεις εξίσου άνετα, να ανοιχτείς, να ερωτευτείς. Και η 1η σκέψη (λανθασμένα) είναι να επιστρέψεις στην τελευταία θέση, όπου είχες τα παραπάνω.
Το να σου λείψει ο/η πρώην είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί όταν τον/την λησμονείς, σου λείπουν τα καλά. Και όσο λείπουν και στους 2 τα καλά, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητες να τα ξαναβρούν. Μάλιστα, το 1ο διάστημα μετά την επανασύνδεση είναι, ίσως, το ωραιότερο στην overall σχέση. Συνήθως 1 από τους 2 έχει κάνει –κατά το παρελθόν- κάποια μαλακία, την οποία θέλει να μπαλώσει, οπότε αναγκαστικά δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Στα πλαίσια της επανάκτησης της εμπιστοσύνης του συντρόφου, της παρέας του/της & του κύκλου του/της, επικρατεί ηρεμία, γέλιο, ΠΟΛΥ και ΤΡΟΜΕΡΟ σεξ και ο χωρισμός δείχνει σαν μια κακή παρένθεση. ΛΑΘΟΣ.
Όλα είναι υπέροχα μέχρι την πρώτη στραβή, γιατί μετά από αυτήν θυμάσαι (κάπως βίαια και άτσαλα) όλους τους λόγους για τους οποίους ήθελες να χωρίσεις. Μετά την ηρεμία των θετικών, έρχεται σαν χιονοστιβάδα η καταιγίδα των αρνητικών: ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των λόγων, για τους οποίους ήθελες κάτι διαφορετικό, αλλά δεν είχες την υπομονή να το περιμένεις και γύρισες στα σίγουρα.
Κάτι άλλο, πολύ βασικό, ίσως το βασικότερο: ο άνθρωπος ΔΕΝ αλλάζει. Είναι νομοτελειακό να έχει, αν όχι τις ίδιες, το 95% των παραξενιών του και των συνηθειών του που σε τρέλαιναν και σε εξόργιζαν. Και στην πρώτη στραβή, θα σου χτυπήσει όλα αυτά για τα οποία τσακωθήκατε, κλάψατε και υποσχεθήκατε να μην ξανααναφέρετε ποτέ.
Last but not least, υπάρχει και αυτή η awkward φάση με φίλους & γνωστούς που έχουν κράξει τον/ην πρώην που πλήγωσε τον/ην φίλο/η τους και θα πρέπει να αλλάξουν εκ νέου συμπεριφορά. Χωρίζει ένας, έρχονται σε άβολη κατάσταση όλοι οι γύρω του: άντε ξανακάντην φίλο/η στο Facebook, Instagram κτλ., άντε ξαναβάλτην σε ομαδικά chat στο Viber, από όπου την είχες σβήσει. Μη φέρνετε τον κόσμο σε δύσκολη θέση ρε. Για να μην πιάσουμε την ανάκριση του “καλά, τι έγινε και τα ξαναβρήκατε; Πες τα μας ΟΛΑ”.
Σε καμία περίπτωση δεν μισούμε τους πρώην μας, βέβαια. Όλα είναι μαθήματα και, όσες περισσότερες σφαλιάρες φάμε μικροί, τόσο περισσότερο ξέρουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, όταν πρέπει η ποιότητα να κερδίσει την ποσότητα.
“Πίσω κοιτάμε μόνο για να παρκάρουμε”, λέει μια παροιμία. Πλέον με τους αισθητήρες και τις κάμερες, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις ούτε εκεί. Από ξαναζεσταμένο φαγητό, μόνο χτεσινοβραδινό σουβλάκι και από ταινία σε επανάληψη, μόνο το Into the Wild.
