Κεφάλαια μισοτελειωμένα και μη, φαύλοι κύκλοι, το σύνδρομο της παθογενούς εξάρτησης (αυτό που κάτι μας χαλά αλλά το συνηθίζουμε και στο τέλος μας αρέσει, γίνεται συνήθεια όσο κακό και αν μας κάνει, το ναρκωτικό μας με λίγα λόγια), αποκούμπια, καβάτζες, βολικές λύσεις, τα σπασμένα του προηγούμενου τα πληρώνει ο επόμενος ένα πράμα, δεν πρέπει να τελειώνουν κάποια στιγμή;

Για να πας μπροστά, πρέπει να το κάνεις όντως. Όχι μόνο κυριολεκτικά, αυτό είναι το πιο εύκολο. Πρώτα λοιπόν έχεις να λογαριαστείς με το παρελθόν και ότι αυτό συνεπάγεται. Θα ναι απωθημένα, θα ναι επιστροφές-καταστροφές, θα ναι άνω τελείες, θα ναι τελείες που δε λες να πάρεις απόφαση; Θα ναι λίγο απ’ όλα; Εν πάση περιπτώσει, κάνε μια λίστα κατέγραψε τα ανελλιπώς. Ωραία τώρα, κοίτα την καμάρωσε την. Και τώρα πάμε να διαγράψουμε ένα ένα ότι έχει σειρά. Μη λυπάσαι, σκέψου τα σαν διπλούς κατασκόπους που παραμονεύουν από την κλειδαρότρυπα περιμένοντας χώρο να τρυπώσουν και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους.

Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό, ούτε το αμέσως επόμενο να πάρεις στο λαιμό σου άτομα που δεν ήξεραν και δε φταίνε. Είναι να μπεις σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των πάντων, αποφάσεων, επιλογών, θέλω σου και πάει ντόμινο. Λογικό δεν είναι; Ποιος αφήνει παρελθόν παρέα με παρόν; Το παρελθόν είναι αντίζηλος με το μέλλον γιατί ακριβώς είναι έξω από αυτό, και φθονεί κρυφά το παρόν.

Ποιος χαίρεται να μένει πίσω, να ξέρει πως είναι ξεπερασμένο; Είναι ύπουλο όμως, δεν το παίρνει απόφαση ότι τελείωσε και  πάση θυσία είναι αποφασισμένο να ξαναρχίσει. Γι’ αυτό στέλνει τα παιδιά του, τις αναμνήσεις να κάνουν όλη τη «βρωμοδουλειά». Ειδικά αν περίτεχνα καταφέρει να τα παντρέψει με τις τύψεις, ενοχές, κατάλοιπα ή απωθημένα. Επίδοξες νύφες όλες. Αλλά σαν τα απωθημένα, τέτοια προίκα δεν έχει καμία. Το παρόν πάλι, ξεγελά και τα δύο γιατί φαίνεται να χρησιμοποιείται σαν σκαλοπάτι «να ξεπεραστεί» το παρελθόν, έχοντας αυτό βέβαια ελπίδες ότι θα γίνει μέλλον. Το μέλλον από την άλλη μισεί ότι παλιό. Έχει μέσα του την έννοια του νέου. Θέλει να ναι εντελώς καινούριο. Απεχθάνεται τα ξαναζεσταμένα φαγητά όσο καλά και αν είναι, τα φορεμένα ρούχα και ας φαίνονται καινούρια. Δεν ξεγελιέται από το τι φαίνεται. Ξέρει τι είναι. Και ξέρει πως δε νοείται μέλλον που να φέρει σημάδια από παρελθόν. Δε μπορεί να λερώνεται ή να «νεοφέρνει». Ή είναι ή δεν είναι.

Διευκρινίσεις: Μη βαφτίζεις απωθημένο κάθε καπρίτσιο σου για να χεις άλλοθι. Δίνεις τροφή στο παρελθόν.

Αν κάτι ήταν αρκετά δυνατό δε θα ήταν παρελθόν. Αποδέξου απλά ότι δεν έχει μέλλον.

Το παρελθόν δεν είναι κάτι ιερό που κληρονόμησες ως παρακαταθήκη, στοκ είναι. Απόθεμα απούλητο που ξέμεινε στα ράφια έπειτα πήγε στην αποθήκη και σου μεινε αναγκαστικά. Να το ξεφορτωθείς θέλεις για να ελαχιστοποιήσεις τη ζημία, όχι να το φυλάξεις και «να μπεις μέσα».

Συμφιλιώσου με το παρελθόν και τις επιλογές σου, διαχώρισε αυτές τις 3 χρονικές καταστάσεις που δε μπορούν να χουν τίποτα να τις συνδέει γιατί μόνο αυτοκαταστροφικό μπορεί να αποβεί και προχώρα μπροστά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο εξάλλου. Παίρνε τα ως δεδομένα και μην τα σκαλίζεις. Μόνο κακό σου κάνει.