Γενικά, οι σχέσεις είναι ωραίες. Και το περτσικλέμι (aka flirt) πριν την σχέση είναι ωραίο. Βρίσκεις τον άνθρωπό σου, βρίσκετε σημεία επαφής και επικοινωνίας. Κάνετε πράγματα μαζί, σε συμπληρώνει. Πηγαίνετε και γήπεδο πού και πού μαζί κι ας είναι από τους “άλλους”. Κάνει πράγματα που σε αιφνιδιάζουν ευχάριστα. Δεν τρώει τις μελιτζάνες αλλά δεν σε ενοχλεί καθόλου. Δεν βάζει τα ρούχα του σε σειρά και δεν το παρατηρείς καν (καλά οκ, εννοείται το παρατηρείς αλλά κάνεις τα στραβά μάτια). Χαμογελάει και σου κόβονται τα γόνατα. Σου στέλνει ότι σε σκέφτεται στις 4 το πρωί και αφού απορρίψεις όλα τα τρελά, αλλά απολύτως λογικά για σένα σενάρια, για το τι κάνει ξύπνιος ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ χωρίς ΕΣΕΝΑ τέτοια ώρα, χαμογελάς -χαζογελάς θα έλεγα- και σου φτιάχνει όλη την ημέρα. Βρίσκει σεξυ το ντύσιμό σου, όταν φοράς την κάλτσα του Μπατίστ μέχρι το γόνατο. Νιώθεις ο πιο όμορφος άνθρωπος πάνω στην Γη.
Είναι ωραίες οι σχέσεις, παιδιά. Τι να λέμε;
(ΝΑΙ, ΘΑ’ΘΕΛΕΣ)
Και έρχεται εκείνη η Τετάρτη, που δεν είναι από τις συνηθισμένες Τετάρτες. Είναι από εκείνες τις ωραίες Τετάρτες που κουνάμε σεντόνι. Που φεύγεις από την δουλειά όσο πιο νωρίς μπορείς. Κάνεις μπάνιο, φοράς τις κάλτσες μέχρι το γόνατο, παραγγέλνεις και κάθεσαι σαν άνθρωπος στον καναπέ, ΜΑΖΙ ΤΟΥ, να δείτε Champions League.
Και εκεί που ο Σωτηρακόπουλος λέει μία ανύπαρκτη ιστορία για τον τελικό του 2002 και που τυγχάνει να την γνωρίζεις και εσύ και συμφωνείς, ακούγεται το επικό “μωρό μου, μήπως βλέπεις πολλή μπάλα;”
*Μ’ έκαψες Σωτηρακόπουλε, μ’ έκαψες!* , σκέφτεσαι.
Γελάς, αστειεύεται μωρέ. Αφού ξέρει.
– Θέλω να μιλήσουμε (η ατάκα που δεν έχει φύλο, είτε γυναίκα την ακούσει, είτε άντρας, ένα εγκεφαλικό το παθαίνει)
– σε 13′ έχει ημίχρονο.
– θέλω να χωρίσουμε…
*θα την χάσω την ματσάρα, το νιώθω.*
Βάζεις την τηλεόραση στο μιουτ με βαριά καρδιά. Και ξεκινάει το “θέλω να μιλήσουμε”. Και θέλει. Και μιλάει. Εσύ δεν λες πολλά, ακούς. Κάποια στιγμή τελειώνει το “θέλω να μιλήσουμε”. Και φεύγει. Και εσύ μένεις μόνη στον καναπέ, με τις κάλτσες μέχρι το γόνατο και την τηλεόραση ακόμα στο μιουτ. Να έχεις να διαχειριστείς δύο πράγματα : έναν χωρισμό με την αιτιολογία ότι βλέπεις πολλή μπάλα (!) και ένα ολόκληρο χαμένο δεύτερο ημίχρονο + 13′ από το πρώτο ημίχρονο + 5′ καθυστερήσεις. ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ για Τετάρτη βράδυ.
Κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, σε όποια μεριά και να είσαι. Μερικοί ίσως να πονάνε παραπάνω. Στο τέλος ένα πράγμα έχει σημασία, να είσαι ο εαυτός σου. Μην αφήνεις κανέναν να σε αλλάξει, αν εσύ δεν θες να αλλάξεις. Μία σχέση πρέπει να δένει ακριβώς όπως το “δεκάρι” – άντε και το “οχτάρι” – της ομάδας σου με τον επιθετικό. Αν δεν σου βγάλει ο άλλος την κατάλληλη πάσα, θα είσαι πάντα οφσάιντ.
Ρε, μην μας χωρίζετε επειδή βλέπουμε μπάλα. Καλύτερα κερατώστε μας, ξέρω γω.
Και όπως θα έλεγε και ο Σωτηρακόπουλος
