Δε χρειάζεσαι πολλές ζωές για να καταλάβεις τα βασικά της ζωής. Απλά να περάσεις εκείνη τη γεμάτη εμπειρίες δεκαετία της ζωής: τα 20 σου. Και όταν φτάσεις 30 και κάνεις ταμείο και μετρήσεις τα καλά που σε βρήκαν, τις ατυχίες που σε χτύπησαν, τα λάθη που έκανες μετά θες 5-6 χρόνια για να τα βάλεις σε τάξη. Αφού στα 36 σου τα έχεις αρχειοθετήσει μπορείς να μιλήσεις για αυτά. Τα παρακάτω που σε κάνουν χαρούμενη που έφτασες τα 36:
1. Έχω εκτιμήσει το ”συγνώμη”
Όχι μόνο εκείνο που περιμένω από τους άλλους αλλά και εκείνο που οφείλω. Έχω πλέον μετρηθεί πολλές φορές με μικρά, ασήμαντα ή σημαντικά λάθη και έχω καταλάβει να τοποθετώ σωστά τη συγνώμη μου. Υπήρξαν φορές -και υπάρχουν ακόμα- που θέλω διακαώς να μεταθέσω την ευθύνη σε κάποιον ανυποψίαστο διπλανό μου, αλλά -τις περισσότερες φορές- σταματάω πριν το κάνω και παραδέχομαι το λάθος μου. Λεπτά αργότερα η αίσθηση είναι μαγική. Είμαι ένας ώριμος, υπεύθυνος άνθρωπος που μπορεί να αποδεχτεί τα λάθη του.
2. Έχω αποδεχτεί τη παράξενη πλευρά μου
Πριν κάμποσα χρόνια, εκεί στα 23 μου, η αδερφή μου μου αγόρασε ένα αγγλικό, vintage, λευκό, μπροκάρ παλτό με πράσινα μικρά λουλουδάκια και μεγάλα 60s κουμπιά. Το αγάπησα αμέσως αν και ήξερα πως θα δυσκολευτώ να το φορέσω χωρίς να τραβάω την προσοχή και για πολλές σεζόν το ανεβοκατέβαζα με τα χειμωνιάτικα και το καρτελάκι του πάντα κρεμασμένο. Μέχρι που το δοκίμασα με ένα jeans και ένα καταπράσινο πουκάμισο και κατάλαβα πως κανείς δε γύριζε να με κοιτάξει όπως νόμιζα. Το ίδιο συμβαίνει πια και με τις φορές που βγαίνω έξω με τα μαλλιά μου πιασμένα άτσαλα ή με το σύνδρομο υπερκινητικότητας που δεν μπορώ να κάτσω για πολύ ώρα στο ίδιο μέρος και νομίζω πως όλοι κοιτάζουν εμένα να κινούμαι νευρικά στη θέση μου. Όχι πια. Αφού αυτή είμαι.
3. Δε χρειάζομαι μια σχέση για να είμαι καλά
Είναι σίγουρα καλά όταν έχεις βρει τον έναν και μοναδικό. Όμως όταν έχεις περάσει ένα διάστημα μόνη σου γνωρίζοντας ότι μπορείς να μαγειρέψεις για έναν, τόσο καλά όσο για δύο, όταν κάνεις αποτρίχωση χωρίς να ξαπλώνεις με κανέναν και όταν βγαίνεις έξω για να δεις τις φίλες σου και όχι για να γνωρίσεις κάποιον, τότε ξέρεις πως δε χρειάζεσαι κάποιο αγόρι απαραίτητα για να περνάς όμορφα. Και μάλλον είναι χρήσιμη εμπειρία για να πας παρακάτω πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με οποιονδήποτε άλλον.
4. Προσπαθώ να μη αποφασίζω σύμφωνα με όσα με συμβουλεύουν οι άλλοι
Είναι πολύ φρόνιμο να ζητάς την άποψη των δικών σου ανθρώπων όταν χρειάζεσαι μια συμβουλή, αλλά ξέρεις καλά πως μόνο εσύ ξέρεις τι θέλεις τελικά. Πολλές φορές στο παρελθόν άκουσα παραπάνω κάποια φίλη ή την αδερφή μου από ότι τη φωνή στο κεφάλι μου και όλες τις φορές έκανα λάθος. Ή δεν το έκανα όπως ήθελα.
5. Ξέρω να ψάχνω μόνη μου τον δρόμο για τις λύσεις
Στα 35+ σου έχεις ζήσει μόνη σου, έχεις φροντίσει τον εαυτό σου και ίσως έχεις μια θέση στη δουλειά σου που σε οδηγεί στο να πάρει αποφάσεις και να βρεις λύσεις. Έχεις μάθει να φτιάχνεις το καζανάκι μόνη σου και να ρίχνεις το tuboflo τη σωστή στιγμή για να καθαρίσει σωστά το σιφόνι. Έφτασα 36 χρονών για να μπορώ να βρίσκω γρήγορα λύσεις και να αποφασίζω με ταχύτητα για το τι είναι καλύτερο για μένα ή για τη δουλειά, προσπαθώντας να είμαι σίγουρη για αυτό που πάω να κάνω. Και όταν δεν το έχω κάνει σωστά να ανατρέχω στο 1.
6. Να λέω και να περιμένω τα ευχαριστώ
Πρόσφατα η ανηψιά μου έλεγε ευχαριστώ σε κάθε ευκαιρία. Καλημέρα, ευχαριστώ, καλησπέρα, ευχαριστώ. Μέχρι που το βαρεθήκαμε όλοι. Όταν μου ζήτησε ένα ποτήρι νερό και δε με ευχαρίστησε τη διόρθωσα και εκείνη σχολίασε: ”επιτέλους αποφασίστε, θέλετε να λέω ευχαριστώ ή όχι;”. Το σκέφτηκα καλά. Τελικά προτιμώ περισσότερα ευχαριστώ παρά κανένα. Να τα περιμένω από τους άλλους αλλά και να τα εκφράζω.
7. Ξέρω να γελάω
Ο θάνατος του μπαμπά μου το 2006 μου έδειξε ότι η ζωή μπορεί να γίνει πολύ σοβαρή ξαφνικά. Ποτέ δε ξέρουμε πότε θα έρθουν οι δύσκολες στιγμές και πόσο θα κρατήσουν έτσι καλό θα ήταν να βρίσκουμε μερικές στιγμές γέλιου σε κάθε ευκαιρία.
Όπως λέει και ο φίλος μου ο Παύλος: εάν καταφέρεις να φτάσεις αλώβητος στα 30+ τότε μην ανησυχείς, δε θα πεθάνεις νωρίς.
