Και τι πειράζει αν σου αρέσει να περνάς χρόνο μόνος σου; Να πηγαίνεις σε καφέ να διαβάζεις, να δουλεύεις. Να πηγαίνεις σινεμά μόνος σου. Να κάθεσαι τα πρωινά της Κυριακής μόνος σου, σε έναν καναπέ με μια κούπα καφέ στο χέρι. Και τι πειράζει αν δεν είσαι ποτέ η ψυχή του πάρτυ και μιλάς μόνο σε όσους (και όσο) θέλεις εσύ; Δεν πειράζει, αφού όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζεις για το πόσο έξυπνος είσαι.
Εκείνοι που λειτουργούν καλύτερα μέσα στο πλήθος είναι συνήθως εκείνοι που πετυχαίνουν και αναγνωρίζονται από πολλούς ανθρώπους του κύκλου τους. Από την άλλη, εκείνοι που μπορεί να χαρακτηριστούν ως λιγότερο κοινωνικοί, το σύνολο συνηθίζει να τους αφήνει στο περιθώριο. Κι αν πιστεύεις πως εκείνοι που ζητούν να περνούν χρόνο μόνοι τους είναι λιγότερο έξυπνοι από εκείνους που “πετυχαίνουν” για τα μάτια του κόσμου, κάνεις λάθος.
Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το British Journal of Psychology σε ανθρώπους μεταξύ 18 με 28 χρονών, είδαμε πως εκείνοι που μοιάζουν να είναι περισσότερο κοινωνικοί από τους υπόλοιπους αναζητούν την ευτυχία μια ζωή. Μια ευτυχία που δύσκολα βρίσκουν.
Μια εξήγηση σε αυτά τα αποτελέσματα μπορεί να είναι το ότι ο πιο μοναχικός άνθρωπος δεν ζητάει από άλλους να του καλύψουν βασικές ανάγκες που έχει, όπως το να τρώει, να μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του και να τον προστατέψει και μόνος του. Παρ’ όλα αυτά, η συναισθηματική στήριξη είναι μια άλλη ιστορία. Μια δεύτερη θεωρία είναι το ότι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι είναι πιο συγκεντρωμένοι σε μακροπρόθεσμους στόχους. Τα όνειρα και οι στόχοι που μπορεί να έχουν, τους κάνει να καταλήγουν στο αν χρειάζεται να δουλέψουν για το μέλλον τους αντί να αποσπώνται από τις κοινωνικές ευκαιρίες του παρόντος.
