“Ξέρεις κάτι, θα ήθελα να σε ξέρω από πάντα”. Αυτά τα λόγια του είπα τις προάλλες. “Να σε ήξερα από πάντα”. Δεν ξέρω αν και πόσο φοβερό είναι να το ακούς, να στο λένε, ξέρω όμως ότι είναι φοβερό όταν το νιώθεις για κάποιον. 

Υπάρχουν άτομα στη ζωή σου που ξέρεις από πάντα, από τότε που γεννήθηκες. Άτομα που γνώρισες στα 10 σου, στα 20 σου, στα 30 σου. Άτομα που τα γνώρισες κάποτε και τα κράτησες στη ζωή σου. Άτομα που τα γνώρισες, μετά τα γνώρισες καλύτερα και τα άφησες. Άτομα που όσο κι αν προσπάθησες, δεν σε άφησαν να τα γνωρίσεις. Άτομα που όσο κι αν προσπάθησαν δεν τα άφησες να σε γνωρίσουν. Άτομα που έτσι απλά έφυγαν. Άτομα που έτσι απλά είναι εκεί. Και είναι και αυτά τα άτομα που θα ήθελες να τα ξέρεις από πάντα. Δεν τα ξέρεις από πάντα. Αλλά θα ήθελες.

Αυτά τα άτομα τα γνώρισες στα 30 σου αλλά σου δημιουργούν την αίσθηση ότι  θα έπρεπε να τα ξέρεις και στα 10 σου και στα 20 σου. Νιώθεις ότι θα έπρεπε να υπάρχουν εκεί από πάντα, ότι θα είχαν πράγματα να σου δώσουν κάθε στιγμή της ζωής σου. Αυτά τα άτομα ξεχωρίζουν. Και είναι ξεχωριστά στα μάτια σου. Δεν θα κάνεις προσπάθεια για να τα πλησιάσεις κι αν κάνεις δεν θα το καταλάβεις. Θα νιώθεις ανεξήγητα όμορφα και άνετα μαζί τους από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας σας και η μόνη άβολη στιγμή θα είναι όταν προσπαθείς να το εξηγήσεις όλο αυτό. Δεν τα βλέπεις συχνά, δεν βγαίνετε για καφέ κάθε μέρα, δεν μιλάτε άπειρα στο τηλέφωνο. Όταν μιλάτε όμως, ακόμα και τα 5 λεπτά αρκούν. Δεν “χάνεστε” κι ας χάνεστε. Μπορεί να είναι κορίτσια. Μπορεί να είναι αγόρια. Δεν είναι απαραίτητα αυτό που ονομάζεις “ο/η κολλητός/η μου”. Δεν είναι ο γκόμενος ή η wanna be σχέση σου. 

Είναι τα άτομα εκείνα που σου στέλνουν μια φωτογραφία ενός ποδοσφαιριστή κάθε μέρα, με σχόλιο μια καλημέρα και ένα χαμογελάκι. Γιατί ξέρουν. Κι ας μην το συζητήσατε ποτέ. Είναι τα άτομα εκείνα που σου στέλνουν ένα τραγούδι στο τσατ και είναι πάντα το τραγούδι που θέλεις να ακούσεις. Γιατί ξέρουν. Κι ας μην το συζητήσατε ποτέ. Δεν σε απασχολεί το πώς το ξέρουν. Χαίρεσαι που το ξέρουν. Είναι τα άτομα εκείνα που θα εκτεθούν μαζί σου για να νιώσεις εσύ καλά. Και θα νιώσεις καλά. Είναι τα άτομα εκείνα που θα σου πουν πόσο μαλάκας είσαι ή πόσο μαλάκας είναι και πήγαινε παρακάτω. Και θα πας παρακάτω. Είναι τα άτομα εκείνα που έρχονται πρώτα στο μυαλό σου όταν ακούς το όνομα Ορέστης. Κι ας μην ξέρεις κανέναν Ορέστη. Είναι τα άτομα εκείνα που σου βγάζουν τον πιο ήρεμο εαυτό σου. Κι ας είσαι στην τσίτα. Είναι τα άτομα εκείνα που όσο περισσότερο τα γνωρίζεις σου δημιουργούν μια ανυπομονησία, ένα “γαμώτο, γιατί να μην σε ήξερα από πάντα;”

Αυτά τα άτομα συνοδεύονται πάντα με έναν αστερίσκο, πάνω, δίπλα, πάνω στο κεφάλι τους. Κάπου. Όχι για να τα ξεχωρίζεις. Αλλά γιατί ξεχωριζουν ήδη. Μπορεί να χαθείτε. Αλλά δεν θα χαθείτε. Μπορεί να τα ερωτευτείς. Αλλά δεν θα τους φερθείς ποτέ απερίσκεπτα. Μπορεί να το βλέπεις μόνο εσύ έτσι. Αλλά αξίζει. Μπορεί να νιώθεις άσχημα που δεν τα ξέρεις από πάντα, που έχετε χάσει τόσες στιγμές. Αλλά αυτό το συναίσθημα όταν τα σκέφτεσαι, όταν μιλάτε, όταν βρισκόσαστε από κοντά φτάνει και περισσεύει. Δεν είναι από πάντα. Αλλά μοιάζει να είναι για πάντα.

Να βρείτε τέτοια άτομα. Κι όταν τα βρείτε, το σίγουρο είναι ότι θα μείνουν.