Δεν υπάρχει χειρότερη εποχή από την εφηβεία. Είναι η περίοδος που περνάς από το «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες» στο «θα σου βγάλω το τάνγκα να σου βάλω τον μάγκα». Και τότε είναι που η μητέρα φύση, αντί να σε κάνει πιο ωραίο, πιο σέχσυ ρε αδερφέ σου λέει «ωραία, τώρα που θέλεις να ρίξεις γκομενάκια, τώρα θα σε κάνω τόσο άσχημο όσο δεν θα υπάρξεις ποτέ στην ενήλικη ζωή σου».

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Τα σπυράκια με το πύον; Τη φωνή που περνάει από Μαρία Κάλας σε Βασίλη Καρά στην ίδια πρόταση; Τις τρίχες που βγαίνουν όπου θέλουν, όποτε θέλουν, για όσο θέλουν; ΤΗ ΒΡΩΜΑ; Την πείνα; Φφφ, τα θυμήθηκα και συγχύστηκα πάλι…

Τουλάχιστον υπήρξα έφηβος τη δεκαετία του 90… και έχω να θυμάμαι και τα παρακάτω:

Πήγαινα στο Village Center (στο Μαρούσι ε, το πρώτο το παλιό) για να παίξω ηλεκτρονικά στο virtuality café.

Συνειδητοποιούσα ότι το “Virtual” ήταν μια τεράστια μούφα αλλά παρόλα αυτά έλεγα στους φίλους μου που δεν είχαν πάει πόσο γαμάτο ήταν.

Το «θα βγω με φίλους για φαγητό» σήμαινε Goody’s, μεσημέρι. Με Chili Burger διάολε! Και ερχόταν η μάνα μου να με πάρει.

Πήγαινα στο “Metropolis” στην Ομόνοια για να πάρω CD Singles.

…και έτρωγα στα “Wendy’s”.

Άκουγα Michael Jackson και γι’ αυτό ήμουν φλώρος και καθόλου κουλ.

Έτρωγα fofiko, μπαμπούλες, και Τι και Τι.

Πήγαινα στα «Αηδονάκια» και μάλιστα μια φορά μπήκα και στο «σφυρί». Νομίζω ακόμα έχω ψυχικό τραύμα από εκείνη τη μέρα.

Επίσης, στα συγκρουόμενα κορόιδευα το παιδάκι που δεν ήξερε πώς να οδηγήσει και φώναζε τον κύριο που ανέβαινε πάνω στο αμαξάκι.

Το να πάρω τηλέφωνο ένα κορίτσι σήμαινε πως θα έπαιρνα στο σταθερό…

…σε σπίτι που υπήρχαν και γονείς

…που πολλές φορές θα απαντούσαν πρώτοι

…που σήμαινε ότι μπορεί να σήκωνε πρώτος το ακουστικό και ο πατέρας της

…και έπρεπε να πω «ναι την /βάλε_όνομα_εδώ θα ήθελα»

…και αν μου την έδινε «αναίμακτα» πάλι καλά. Πολλές φορές όμως έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση «ποιος τη ζητεί;».

…ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΟΥΣΑ ΡΕ ΦΙΛΕ!

Αν δεν με έβρισκαν σε κανένα χαντάκι πάντως, κατάφερνα να βγάλω το γκομενάκι ραντεβού και μου έφτανε ένα πεντοχίλιαρο (και για τους δυο).

Είχα χορέψει το «Still got the blues» σε πάρτι μπας και πιάσω λίγο κώλο (δεν έπιασα).

Πήγα και είδα τον «Τιτανικό» και το «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» στον κινηματογράφο.

Είχα δώσει ένα σωρό λεφτά για να αγοράσω «90άρες» κασέτες.

…τις οποίες δεν μπορούσε να παίξει κανένα Walkman κανονικά

Είχα πάρει τηλέφωνο να κάνω αφιέρωση στην εκπομπή του Αλέξανδρου Πέτρακα στον Jeronimo Groovy.

Πήγαινα κάθε μέρα στο Video Club για να καταφέρω να νοικιάσω το “Ghostbusters”. Τα κατάφερα και το βρήκα μια μέρα μετά το σχολείο.

Επειδή δεν υπήρχε κινητό, στην τουαλέτα είχα διαβάσει όλα τα Asterix.

Αγόραζα «Βαβούρα».

Είχα αγοράσει furby. Πράσινο. Τον είχα βγάλει Αναξίμανδρο και παίζει να ασχολήθηκα περισσότερο από ότι με σκυλί που είχαμε τότε, την Νταίζη. Τώρα ο Αναξίμανδρος όλο κοιμάται (σύμφωνα με τη Μαργαρίτα αυτό συμβαίνει επειδή δεν τον ταΐζω). Τουλάχιστον ζει!

Ο καφές ήταν: ένας Φραπές γλυκός με γάλα. Espresso και άλλα τέτοια φλώρικα ξεκίνησα να πίνω πολύ αργότερα, μετά τη σχολή.

Ξεκίνησα την αλκοολική μου καριέρα πίνοντας B52 (είπαμε, σκληρός μαδαφάκας).

Είχα πάει La Mamounia, Factory, Mercedes και Βαρελάδικο.

Μπουρνάζι. Αυτό.

Είχα κάψει (και εγώ) 500άρικο (δραχμές ρε ψάρακες) στο «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου»

Κινητό τηλέφωνο σήμαινε «φτιάχνω ringtones». Βέβαια δεν με έπαιρνε κανείς γιατί τότε έπρεπε να δώσεις ένα νεφρό για ένα λεπτό ομιλίας.

Επίσης, κινητό τηλέφωνο σήμαινε Nokia 3210 και Ericsson (δε θυμάμαι μοντέλο, αυτό που ήταν σα μπιφτέκι).

Είχα δοκιμάσει Coca Cola Vanilla.

Είχα φτύσει από αηδία Coca Cola Vanilla.

Το Σάββατο έβλεπα στον ΑΝΤ1 Dragonball Z.

Έπαιζα Atari, game boy και αργότερα NES. Και είχα τον φίλο μου τον Μάνο που δεν τον συμπαθούσα και πολύ αλλά πήγαινα σπίτι του να παίξω Amiga.

Όταν μπήκε το internet στη ζωή μου, το τηλέφωνο του σπιτιού μας ΠΑΝΤΑ ΜΙΛΟΥΣΕ…

…και περίμενα κανα τέταρτο για να «κατέβει» η φωτογραφία και να δω λίγο βυζί…

…και το πλήρωνα ακριβά (καλά όχι εγώ, οι γονείς μου στον λογαριασμό του τηλεφώνου).