Ως Αθηναία που ποτέ δεν έχει ζήσει εκτός πόλης, το «πρωί» στο χωριό άργησα λίγο να καταλάβω τι σημαίνει. Σίγουρα δεν έχει την ίδια ερμηνεία με το πρωί στην πόλη. Στο μυαλό μου είχα κοκοράκια να σε ξυπνούν ( αυτό όντως συμβαίνει ) και τον κόσμο να είναι έξω από νωρίς.

Τις πρώτες ημέρες ξυπνούσα κατά τις 8μιση και στις 9 έβγαινα έξω όλο κέφι να πάρω καφέ. Ψυχή δεν υπήρχε. Επίσης κανείς δεν έπινε τον πρωινό καφέ του έξω, αλλά στο σπίτι. Άρχισα να το καθυστερώ σιγά σιγά και όταν έφτασα να βγαίνω στις 10 κάτι άρχισε να γίνεται. Τα μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ακόμα αλλά ήταν σε καλό δρόμο,  οι άνθρωποι χαλαρά αντάλλαζαν καλημέρες και δυο κουβέντες.

Ζώντας στο κέντρο της Αθήνας, όπου στις 8 το πρωί όλοι είναι στο δρόμο και ήδη τρέχουν να προλάβουν, αυτό ήταν για εμένα η πρώτη μεγάλη διαφορά. Η μέρα ξεκινά την ίδια ώρα μεν αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο και ψυχολογία. Φυσικά οι άνθρωποι ξυπνούν, αλλά κάνουν πρώτα τις δουλειές που έχουν στο σπίτι, πίνουν με ηρεμία τον καφέ τους και ξεκινούν τη μέρα τους χωρίς άγχος. Εγώ ακόμα νομίζω ότι κάτι δεν έχω κάνει, κάτι έχω ξεχάσει, δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ήσυχα και να μην πηγαίνει κάτι στραβά.

Κάθε πρωί βγαίνω και περπατάω. Εχθές, μετά από ώρα που περπάτησα, κάθισα σε μια ωραία, ήσυχη γωνία και προσπαθούσα να βγάλω μια φωτογραφία. Τελικά έμεινα εκεί ώρα, παρατηρώντας τον κόσμο που αραιά περνούσε από το στενό.  Παρατήρησα ότι περνούσαν κυρίες, πολύ καλοντυμένες για την ώρα και τη μέρα. Όλες καλημέριζαν και προσπερνούσαν. Μια από τις καλοντυμένες περαστικές σταμάτησε και μου πρόσφερε άρτο. «Του Αγίου Σπυρίδωνα σήμερα παιδί μου και γυρίζουμε από την εκκλησία». Να, δε χρειάστηκα το smartphone, ούτε το facebook να μου το θυμίσει. Έφτασα στην αγορά. Στόλιζαν το δρόμο και την πλατεία για τα Χριστούγεννα. Στην Αθήνα νομίζω έχουν στολίσει από του Αγίου Δημητρίου, τότε ευκαιρούσαν!

**Επίσης, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί όλοι με ρωτούν: από Αθήνα είσαι ε;