Μερικές μέρες πριν από σήμερα και μερικές μέρες πριν το 2016 μας αποχαιρετήσει, τα στιχάκια- ποιηματάκια στα ημερολόγια, τις προθεσμίες των λογαριασμών, τα ραντεβού στον γιατρό, τα ραντεβού για καφέ, ποτό, σινεμά, θέατρο, που δεν θα προλάβουμε, τις κυκλωμένες ημερομηνίες για οικογενειακά τραπέζια και συναντήσεις με φίλους που δεν θα πάμε, αποφάσισα να κάνω εκκαθάριση στα emails μου.

Από τη στιγμή που δεν θα κάνω τίποτα από αυτά που έχω σημειωμένα στο ημερολόγιο του 2016 σαν “εκκρεμότητες”  κι από την στιγμή που δεν θα κάνω καμία άλλη εκκαθάριση, ούτε στην ντουλάπα ούτε στην ζωή μου, είτε γιατί δεν θέλω, είτε γιατί δεν μπορώ, αποφάσισα να κάνω εκκαθάριση στα emails. Εκεί θέλω, εκεί μπορώ, εκεί ίσως αντέχω.

“42.686” αδιάβαστα emails. Συν τα διαβασμένα. Όχι δεν είμαι η Χίλαρι Κλίντον για να τρέχω προεκλογική εκστρατεία και να έχω τόσα ινμποξ το 2016, η Ισμήνη είμαι, και είμαι λιγάκι αναβλητική, τόσο ώστε να έχω να ανοίξω, να απαντήσω, να διαγράψω emails από το 2009.

“Σβήστα όλα μαζί”, μου έλεγαν όλοι.

Δεν ήθελα. Ήθελα να τα δω ένα- ένα, τον αποστολέα τους τουλάχιστον, και μετά να τα διαγράψω μαζικά. Ή να τα αποθηκεύσω μαζικά. “Ό,τι ακριβώς γίνεται καμιά φορά και στη ζωή”, σκέφτηκα και άρχισα το σκρολ ντάουν.

Ε-mails από σάιτς προσφορών, από πρώην συμφοιτητές- πού να βρίσκονται τώρα- , από ένα μεξικανικό στην νέα Υόρκη- λεφτά υπήρχαν, από σάιτς e-shops “η παραγγελία μου βρισκόταν σε εξέλιξη”, από αστρολογικά σάιτς  που με ενημέρωναν πως “φέτος θα είναι η χρονιά μου”, μέιλς από οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος για να σώσω τον πλανήτη σβήνοντας τα φώτα, την χελώνα καρέτα-καρέτα, την φώκια “μονάχους-μονάχους”-λες και μπορώ να σώσω εμένα, άλλους μονάχους και λες και μπορώ να μην φοβάμαι το σκοτάδι, μέιλ από μια ιταλική εταιρεία παιχνιδιών…από μια ιταλική εταιρεία παιχνιδιών;;;; Άνοιξα το μέιλ.

Δεν θυμόμουνα πότε και γιατί είχα στείλει μέιλ στην εταιρεία αυτή. Διάβασα το απαντητικό μέιλ και θυμήθηκα.

Πριν από μερικά χρόνια φτιάχναμε ένα παζλ. Εγώ, ο Βασίλης και ο Δημήτρης. Ήταν τότε που είχε αρρωστήσει με πνευμονία ο Βασίλης και μετά από δεκαπέντε μέρες στο νοσοκομείο είχε γυρίσει σπίτι με αυστηρή εντολή γιατρού να μην βγει από το σπίτι για άλλες δεκαπέντε μέρες. Κατ’οίκον περιορισμός, κατ’οίκον νοσηλεία, κατ’οίκον απασχόληση. Μέσα σε πέντε μέρες είδαμε ό,τι σειρά κυκλοφορούσε, ο Βασίλης έλυσε ό,τι σταυρόλεξο έχει εκδοθεί όταν έλειπα στην δουλειά, διάβασε ό,τι βιβλίο είχε εκδοθεί, δοκίμασε κάθε πιθανή θέση στα έπιπλα του σπιτιού ε και κάποια στιγμή λίγο πριν αλλάξει θέση και στα έπιπλα των γειτόνων έφερε ο Δημήτρης ένα παζλ 5.000 κομματιών.

“Γριές είμαστε;”, τους είπα καθώς ανοίγαμε το παζλ.

“Να πάρουμε την ειδική κόλλα για να το κολλήσουμε στο χαρτόνι όταν το φτιάξουμε”, είπε ο Βασίλης.

“Καλά, ας το ανοίξουμε πρώτα και μετά παίρνουμε και κόλλα”, απάντησε ο Δημήτρης.

“Καλά, ας ενώσουμε είκοσι κομμάτια και το πάω εγώ να το κάνουμε κάδρο”, απάντησα εγώ σίγουρη ότι θα παρατάγαμε το παζλ σε μισή ώρα.

Τρία άτομα -τα δύο με δυσχρωματοψία-, 5.000 κομμάτια παζλ. Αν αυτό δεν ήταν το τσάλεντζ της χρονιάς πραγματικά δεν ξέρω ποιο θα ήταν. Ίσως η αναγκαστική παραμονή του Βασίλη στο σπίτι. Έπρεπε να τα καταφέρουμε. Και να ενώσουμε 5.000 κομμάτια, και να κρατήσουμε τον Βασίλη εσώκλειστο.

Τρία άτομα, 5.000 κομμάτια.

Πότε όλοι μαζί, πότε δύο-δύο, πότε ο καθένας μόνος του, πότε πρωί, πότε βράδυ, πότε με το φως του ήλιου, πότε με το φως του φωτιστικού, πότε με γυμνό μάτι, πότε με μεγεθυντικό φακό, τα καταφέραμε, να ενώσουμε-ή καλύτερα να συνδυάσουμε-5.000 κομμάτια.

Φτάναμε στο τέλος.

Φτάσαμε στο τέλος.

“Παιδιά, λείπει ένα κομμάτι”, είπε ο Βασίλης με απογοήτευση.

“Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα είναι”, είπε ο Δημήτρης με αισιοδοξία.

“Δεν θα είναι και δεν είναι πουθενά, κάθε μέρα βάζουμε σκούπα”, είπα με διαπίστωση.

Ωστόσο ψάξαμε, ίσως παραπάνω ώρα απ’όσο κάναμε να φτιάξουμε το παζλ, ψάχναμε το κομμάτι που λείπει. Και όντως δεν υπήρχε πουθενά.

Απογοητευτήκαμε. Φτάσαμε στο τέλος, χωρίς να τερματίσουμε. Συνδυάσαμε 4.999 κομμάτια αλλά έλειπε το ένα. Εκείνο το ένα κομμάτι που συνήθως όπως και στην ζωή πάντα λείπει για να ολοκληρώσει κάτι. Μια πράξη, μια προσπάθεια, μια ικανοποίηση.

“Να πάμε να το εκτυπώσουμε, θα πάμε με το κουτί του παζλ σε ένα μαγαζί με εκτυπώσεις θα μας εκτυπώσουν την φωτογραφία και θα το κόψουμε”, πρότεινα.

“Να το βάψουμε εμείς, θάλασσα με λίγο βουνό είναι”, αντιπρότεινε ο Δημήτρης.

“Μα ό,τι και να κάνουμε δεν θα είναι το ίδιο με τα άλλα”, απάντησε ο Βασίλης απογοητευμένος και έτοιμος να διαλύσει τα 4.999 κομμάτια που ενώσαμε.

“ΟΧΙ ΟΧΙ, κρίμα είναι. Θα στείλω μέιλ στην εταιρεία να μας το στείλουν”, τον σταμάτησα από την καταστροφή.

“Ναι με εμάς θα ασχοληθεί η εταιρεία”, απογοητεύτηκε περισσότερο ο Βασίλης.

“Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα ασχοληθεί μαζί μας”, προσπάθησα να φανώ αισιόδοξη.

“Missing piece”, έγραψα στο θέμα του μέιλ που έστειλα στην εταιρεία. Τους ενημέρωσα πως μας λείπει ένα κομμάτι από ένα παζλ της εταιρείας τους με 5.000, τους έστειλα φωτογραφία και των κωδικό του παζλ, και τους ρώτησα τι μπορούμε να κάνουμε. Και περίμενα, ήλπιζα σε μια απάντηση τους.

“Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να ασχοληθεί μαζί σου”

Και όντως ασχολήθηκαν.

Μου απάντησαν πως είναι λίγο δύσκολο έως αρκετά να με εξυπηρετήσουν στέλνοντας μου ένα μόνο κομμάτι παζλ και ότι εκείνο που προτείνουν είναι να πάμε να εκτυπώσουμε το κομμάτι που λείπει.

Μα δεν θα ήταν το ίδιο, σκεφτήκαμε και οι τρεις.

Δεν είχαμε πολλές επιλογές, Ή θα αγοράζαμε άλλο παζλ, ίδιο με αυτό που φτιάξαμε με την ελπίδα να βρίσκαμε το ίδιο κομματι, ή θα το εκτυπώναμε, ή θα παίρναμε άλλο διαφορετικό παζλ.

Τι κάναμε τελικά;

Τίποτα από αυτά. Και ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί. Βαρεθήκαμε; Δεν θέλαμε να βάλουμε διαφορετικό κομμάτι; Aπογοητευτήκαμε; Δεν αντικαταστήσαμε ποτέ το κομμάτι που έλειπε, παρά διαλύσαμε τα 4.999 κομμάτια που ενώσαμε και τα βάλαμε πάλι στο κουτί τους.

4.999 κομμάτια ενώ θα έπρεπε να είναι 5.000 κομμάτια. 4.999 κι ένα κομμάτι να λείπει. Λίγο πριν ολοκληρωθεί κάτι έλειψε, κάτι έλειπε. Ένα κομμάτι που έλειπε δεν το άφησε να γίνει ολόκληρο.

Ένα κομμάτι που έλειπε και το άφησε ημιτελές. Κι ας ήταν ένα μόνο κομμάτι.

Ένα κομμάτι που έλειπε για να ολοκληρωθεί κάτι. Ένας κόπος, μια ικανοποίηση.

Ένα κομμάτι που ψάξαμε να βρούμε.

Ατόφιο, πραγματικό, κανονικό.

Και που δεν θέλαμε να το αντικαταστήσουμε με ένα κομμάτι που δεν θα ήταν το κανονικό, αυτό που θα έπρεπε, αυτό που του έπρεπε, αυτό που του άξιζε. Ένα κομμάτι που αν το αντικαθιστούσαμε θα ήταν παρόμοιο ίσως και παράταιρο, δεν θα ΄ταν το ίδιο, δεν θα ήταν από το ίδιο υλικό, ίσως να μην χώραγε κιόλας, ίσως να μην χώραγε απόλυτα,σωστά, ίσως να ήταν μικρό ίσως να ήταν μεγάλο. Ίσως να άφηνε ένα κενό, ή να προεξείχε. Ένα κομμάτι άλλο. Παράταιρο.

Προτιμήσαμε να το αφήσουμε κενό, παρά να βάλουμε κάποιο άλλο, “ξένο”, παράταιρο, δυσανάλογο, αταίριαστο, Δεν ξέρω ποιος φταίει για το κομμάτι που έλειπε. Δεν ξέρω αν το χάσαμε εμείς ή αν ήταν κατασκευαστικό λάθος και έλειπε εξ’αρχής το κομμάτι.

Αν χάσαμε εμείς το κομμάτι που έλειπε, αν δεν ψάξαμε αρκετά καλά, αν το πετάξαμε κατά λάθος ή αν έφταιγε ο “άλλος” που μας έδωσε κάτι μισό, κάτι ατελές. Και που εμείς δεν προσέξαμε πως κάτι λείπει στην προσπάθεια μας να τελειώσουμε κάτι, να ενώσουμε τα κομμάτια μας, να συνδυάσουμε διαφορετικά κομμάτια. Διαφορετικά σε μέγεθος, χρώμα, σχήμα μεταξύ τους κομμάτια για να φτιάξουμε μία εικόνα. Για να ενώσουμε πολλά ώστε να φτιάξουμε ένα.

Όσο κοντά και να φτάσαμε στην ολοκλήρωση τελικά έλειψε κάτι. Ένα μόνο.

Το κομμάτι που λείπει.

Το κομμάτι εκείνο που λείπει απ’ο το κουτί με τα υπόλοιπα 4.999 κομμάτια.

Που είναι πολλά, αλλά χωρίς αυτό το ένα κομμάτι αυτά μοιάζουν λίγα και μόνα τους, ασύνδετα, ανολοκλήρωτα.

Δεν βρήκαμε ποτέ αυτό το κομμάτι, ούτε το αντικασταστήσαμε.

Ξέρουμε όσο πως όσο κι αν είπαμε “τουλάχιστον προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε σχεδόν”, θα έχουμε πάντα αυτό το “σχεδόν” στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Γιατί πάντα θα λείπει αυτό το κομμάτι.

Κάποια στιγμή ίσως κάποιος από μας πάρει απόφαση να το αντικαταστήσουμε. Ή να πάρουμε κάποιο άλλο παζλ. Με την ελπίδα πως δεν θα λείπει πάλι ένα κομμάτι…