Κάθομαι στο σαλόνι του πατρικού μου, και προσπαθώ να εκτελέσω με επιτυχία το challenge μου. “Να φάω ένα πελώριο κουραμπιέ καθισμένη στον αγαπημένο καναπέ της μάνας μου (κειμήλιο από τη γιαγιά της), χωρίς να κρατάω χαρτοπετσέτα…!” Αυτά τα Χριστούγεννα αποφάσισα να μη μετρήσω τους κουραμπιέδες που θα χλαπάκιαζα μιας και είχα υπολογίσει με ακρίβεια ότι μέχρι το καλοκαίρι θα έχω ξεφορτωθεί και το τελευταίο που θα κατανάλωνα.
Παράλληλα, το κινητό μου ή αλλιώς η προέκταση του χεριού μου, συνδεδεμένο με το θαυμαστό και σχεδόν αψεγάδιαστο κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης ανέλαβε να με ενημερώσει για το χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα γνωστών, φιλών, αγνώστων, celebrities μερικών ταράνδων και πέντε-έξι καλικαντζάρων.
Μετά από κανένα μισάωρο αλλεπάλληλης υπερφόρτωσης του εγκεφάλου μου από πληροφορίες και ασταμάτητου διακτυνισμού από το Facebook στο Ιnstagram και από το Ιnstagram στο Snapchat τολμώ να θέσω δεύτερο challenge στον εαυτό μου και να το ρωτήσω «ποιο είναι τελικά δικό μου Χριστουγεννιάτικο νόημα»;
Φωτογραφίες και video με γεμάτα τραπέζια από Χριστουγεννιάτικα εδέσματα, τζάκια με φλόγες να τρεμοπαίζουν, όμορφα γιορτινά ρούχα, μαλλιά κομμωτηρίου, ευχές γεμάτες αγάπη και δώρα κάτω από τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα… Συγγνώμη που σου χαλάω αυτή την όμορφη σκηνή αλλά για σκέψου να εμφανίζονταν ξαφνικά στην αρχική σου κάτι status του τύπου: «Είμαι άνεργος εδώ και τρεις μήνες, λεφτά για δώρα και λούσα δεν υπάρχουν, αλλά μου αρκεί το ότι έχω την οικογένεια μου και μερικούς καλούς φίλους που δε θα με αφήσουν μόνο αυτά τα Χριστούγεννα και πραγματικά είμαι ευγνώμων γι’αυτό» ή ότι «Μισώ το γιορτές γιατί αναγκάζομαι έστω και για λίγες ώρες να έχω πάρε δώσε με ένα συγγενόλογι που αντιπαθώ και να πω ναι στη μανία της θείας μου που θέλει να ανεβάσει φωτογραφία με τo αγαπημένo της σόι σκασμένο από το τέλειο καλομαγειρέμενο φαγητό της». Κανείς δεν είναι συνηθισμένος μ’αυτά και ως συνήθεις λάτρεις της αυτοπροβολής φροντίζουμε να ενημερώνουμε τους πάντες για το πόσο τέλεια περνάμε έστω και αν αυτό δεν ισχύει. Τερματίζουμε αυτό το υπέροχο εορταστικό δεκαπενθήμερο, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε βάλει τρία κιλά, ότι ο λογαριασμό της κάρτας έχει πάει μείον, και αναμένουμε όλη αυτή την αγάπη και τη χρυσόσκονη μέσα στα κοινωνικά δίκτυα να τη δούμε και πάλι το Πάσχα η οποιαδήποτε άλλη γιορτή που θα ξυπνήσουν τα αισθήματα αγάπης μας για όλο τον κόσμο και η επιθυμία μας να τοποθετήσουμε το μελομακάρονο σε σωστή στάση στο πιάτο για να πάρει τα περισσότερα likes η τέλεια ινσταγραμματική φωτογραφία μας.
Πετώ το κινητό μου πάνω στην απέναντι πολυθρόνα και αποφασίζω να ορίσω το δικό μου Χριστουγεννιάτικο νόημα. Το νόημα του: ότι το κάνω το αφήνω για τον εαυτό μου και στα άτομα που βαδίζουν μαζί μου κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα και κάθε εποχή του χρόνου. Με άτομα που περνώ πραγματικά καλά και δεν έχω καμιά ανάγκη να το μοιραστώ με κανέναν άλλο. Γιατί μ’αυτά τα άτομα θα είμαι το ίδιο, είτε φοράω φανταχτερά ταγιέρ, είτε φοράω τρύπιες πιτζάμες. Και ναι μπορεί να μην ανταλλάζουμε δώρα αλλά ανταλλάζουμε πέντε-έξι βλακείες και περνάμε υπέροχα. Όταν πάλι νοιώθω την επιθυμία να μοιράσω αγάπη δε γεμίζω τα χρονολογία με ευχές και χαμόγελα αλλά φροντίζω να κάνω ευτυχισμένο ένα παιδάκι που το έχει πραγματικά ανάγκη.
