“ 25 χρόνια τώρα ποτέ δεν άκουσα έναν άνθρωπο να αξιολογεί θετικά τη χρονιά που πέρασε. Και όχι γιατί δεν συμβαίνουν καλά πράγματα, ούτε γιατί εστιάζουμε μόνο στα άσχημα. Αλλά γιατί δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε το καλό όταν μας συμβαίνει, το προσπερνάμε σαν να μη συνέβη ποτέ. Ε λοιπόν το 2016 ήταν γαμάτη χρονιά! “
Όχι όχι, δεν μας τσουβάλιασα όλους σε ένα σακί, ούτε μιλάω εκ μέρους όλων μας. Βάζοντας κάτω όσα μου συνέβησαν το 2016 κατέληξα στο ότι προσωπικά είχα μία καλή χρονιά. Τι έβαλα κάτω να υπολογίσω όμως;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σε αλλαγές χρονιάς, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, συγγενείς, οικογένεια και posts στα social media χαρακτήριζαν τη χρονιά που έφευγε ως μία από τις χειρότερες και στήριζαν τις ελπίδες τους στην επόμενη. Την οποία όμως ένα χρόνο μετά χαρακτήριζαν εκείνη ως τη χειρότερη και φυσικά αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι και σήμερα.
Το να εστιάζουμε και να επιμένουμε στις άσχημες καταστάσεις γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πώς να το κάνουμε. Εκεί που δυσκολευόμαστε είναι στις όμορφες στιγμές μας. Δυσκολευόμαστε να τις αναγνωρίσουμε, δεν τις υπολογίζουμε, προχωράμε παρακάτω και δεν θεωρούμε πως αξίζουν της προσοχής της δικής μας ή των άλλων. Δεν τις γιορτάζουμε, δεν επευφημούμε τον εαυτό μας και τις αφήνουμε να περάσουν λες και θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως με ή χωρίς τη δική μας παρέμβαση ή ήταν θέμα τύχης.
Από τότε που άρχισα να μένω λίγο παραπάνω σε μία όμορφη στιγμή μου, άρχισα να γιορτάζω τις επιτυχίες μου. Όταν άρχισα να γιορτάζω τις επιτυχίες μου άρχισα να παρατηρώ πώς θα μαθαίνω από τις αποτυχίες μου. Αγαπώντας τις αποτυχίες μου άρχισα να παρατηρώ πως όλα έχουν δύο όψεις. Όταν άρχισα να βλέπω τις δύο όψεις τότε ήξερα τι βάζω κάτω για να αξιολογήσω το 2016.
Ναι, το 2016 από άποψη παγκόσμιων γεγονότων ήταν τραγικό, όπως και κάθε άλλη χρονιά όμως. Απλώς τώρα αυτά τα γεγονότα μας χτυπούν την πόρτα καθημερινά. Πάντοτε υπήρχαν πόλεμοι και προσφυγικές ροές και ποτέ, ειδικά στην Ελλάδα, η οικονομία μας δεν ήταν σταθερή. Τι ειρωνεία να κάνουμε λες και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τώρα έγινε ο επόμενος, τι ειρωνεία να βλέπουμε προσφυγική κρίση ξαφνικά όταν πάντοτε υπήρχαν προσφυγικές ροές, απλώς όχι προς τα σύνορά μας και τι ειρωνεία να κάνουμε λες και μέχρι το 2009 ήμαστε σε σταθερή οικονομική τροχιά και ξαφνικά τότε ανατράπηκαν όλα;
Επανέρχομαι όμως γιατί με την παραπάνω παράγραφο ίσως μπαίνω σε άλλα νερά και δεν είναι αυτός ο στόχος του άρθρου. Στόχος είναι η σημασία που δεν δίνουμε στις καθημερινές προσωπικές νίκες που πετυχαίνουμε και στις όμορφες στιγμές που ζούμε αλλά που ποτέ δεν αφιερώνουμε χρόνο να τις αναλογιστούμε και να τις εκτιμήσουμε.
Ο τρόπος που ξεκινάει το κείμενο είναι ένα post μου στο facebook λίγο πριν φύγει το 2016 που στάθηκε η αφορμή για αυτό το άρθρο. Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 2 χρόνια όταν σε ένα group φοιτητών από διάφορες σχολές, ο εισηγητής Δημήτρης – δεν θυμάμαι το επώνυμο, συγγνώμη – μας δίδαξε την εξής άσκηση για κάθε φορά που πετυχαίνουμε ένα στόχο μας:
Υψώνουμε τεντωμένο το δεξί μας χέρι πάνω από το κεφάλι παίρνοντας μία βαθιά ανάσα και στη συνέχεια το λυγίζουμε με φορά πίσω από το κεφάλι. Τέλος, ρίχνουμε τρία ελαφρά χτυπήματα στον ώμο και μας συγχαίρουμε για αυτό που πετύχαμε λέγοντας “Μπράβο ρε συ! Πολύ καλή δουλειά!”
Όπως σχολίασε και μία φίλη, η Λωριάνα, στο ίδιο post “Είναι λυπητερό που σαν άνθρωποι προτιμούμε να γκρινιάζουμε και να δίνουμε έμφαση στα αρνητικά, ενώ καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, έστω και μικρά.” Αρκεί να θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τα αναγνωρίσουμε, θα συμπληρώσω εγώ.
Καλή χρονιά! – Φάνης Κόλλιας
