Όσο εσύ προσπαθείς να γίνεις η πιο chill γκόμενα του πλανήτη, υπάρχει ένας άντρας που ψάχνει ακριβώς το αντίθετο. Υπαρχεί εκείνος που δεν θέλει να τα φτιάξει με την κολλητή του κι εκείνος που αν είχε το chill τυπάκι δίπλα του, θα περνούσε υπέροχα αλλά μέχρι ένα σημείο. Του κεφαλιού του κρεβατιού.

Όμως, κατά έναν περίεργο, μαγικό τρόπο, μας έχουν μάθει να θέλουμε να “χαλαρώσουμε”, να μην είμαστε τόσο “γκόμενες” σε ορισμένα πράγματα και να αφήνουμε όλα όσα μας ενοχλούν να περνούν χωρίς να μας ακουμπάνε. Γιατί πρέπει να είμαστε chill. Χαλαρές και λάιτ. Τι κι αν σου έλεγα, πως είναι απλώς λάθος να θέλεις να σταματήσεις να είσαι “γκόμενα”; Τι κι αν σου έλεγα πως ότι και να κάνεις δεν μπορείς να σταματήσεις να είσαι το κόριτσι στη σχέση; Και δεν θα έπρεπε να το θέλεις.

Χάνουμε τον χρόνο μας ακολουθώντας ειδικές οδηγίες ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε εκείνον που θέλουμε. Να είσαι όμορφη αλλά να είσαι φυσική. Να είσαι έξυπνη αλλά να μην είσαι ξερόλλας. Να είσαι γλυκούλα αλλά να μην γίνεις Η γλυκούλα. Μα πάνω απ’ όλα, να μην λες όλα αυτά που νιώθεις, γιατί αυτό σε κάνει ανεπιθύμητη.

Με άλλα λόγια: “Chill.”

Το “Chill” είναι ίσως η στάμπα που θα έπρεπε να φορούν οι γυναίκες ώστε να δίνουν το πράσινο φως σε κάποιον που θέλουν. Ξέρεις, έτσι είμαι εγώ, chill. Θέλεις να βγεις με τα παιδιά; chill. Θέλεις να μην με γνωρίσεις στους φίλους σου; chill. Έχεις κι άλλη γκόμενα; chill ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ; Ποιο chill, ρε παιδιά; Έχουμε καταντήσει να είμαστε αναίσθητες (ή τουλάχιστον να μοιάζουμε) έτσι ώστε να βγούμε με έναν τύπο που απλώς μας αρέσει. Το να είσαι γυναίκα δεν είναι chill. Απέχει πολύ από το chill, κι αν τελικά είσαι, big news for you guys, δεν τον θέλεις αρκετά. Γι’ αυτό και σε θέλει εκείνος διπλά.

Πόσο chill όμως, μπορείς να αντέξεις πριν λυγίσεις; Όσο είσαι φοιτήτρια, πολύ. Γιατί τι σε νοιάζει αν σε θέλει ο Δημήτρης, έχεις άλλους δυο. Ωπ, τι έχουμε εδώ; Βλέπω ένα κορίτσι που είναι chill επειδή έχει την καβάτζα της στον πάγκο. Παραδίπλα όμως, βλέπω άλλο ένα κορίτσι που προσπαθεί να είναι chill και δεν μπορεί. Δεν έχει ούτε τον Δημήτρη, ούτε τον Γιάννη. Όμως, δεν φταίει το ότι δεν είναι αρκετά chill-αριστή, αλλά το ότι δεν είναι ο εαυτός της. Όσο κλισέ κι αν σου ακούγεται αυτό, το να προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι εσύ (απ ‘όποια οπτική κι αν το δεις) είναι απλά μια μόνιμη μάχη με το εγώ σου. Εκεί λοιπόν, που το εγώ παλεύει, μόνο για το εμείς δεν έχει χώρο. Οπότε ας χαλαρώσουμε λίγο στην άκρη (#διπλής).

Όσο εσύ παλεύεις να μπεις σε ένα μικρότερο νούμερο jeans, πηγαίνεις σε όλα τα πάρτυ με ένα ύφος του στυλ “δε με νοιάζει κάτι, εγώ ήρθα για τα ποτά” (που μπορεί να ισχυεί), μένεις σε μια τοξική σχέση γιατί νιώθεις ασφάλεια και κάθεσαι παθητική σε όσα σου συμβαίνουν, κάποιος εκεί έξω λέει “Η Μαργαρίτα; Είναι πολύ chill τυπάκι”. Μεταξύ μας, μάντεψε ποιος είναι όλα τα άλλα εκτός από chill. 

Όταν λοιπόν, μάθεις να είσαι οκ με το να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι chill, μόνο τότε θα χαλαρώσεις μέσα σου, στα σημεία που πρέπει. Θα μάθεις ότι το πιο ενοχλητικό και ταυτόχρονα τοξικό σημείο της chill κουλτούρας, είναι η ιδέα που έχεις ότι αυτό είναι που θέλουν να βλέπουν σε εσένα οι άλλοι. Οι άντρες, οι γυναίκες, η οικογένειά σου, ακόμη και το αφεντικό σου. Θέλουν να βλέπουν έναν άνθρωπο που μπορεί να γελάσει σε ένα πολύ κακό αστείο εις βάρος του, να κάνει τρία one night stands την εβδομάδα, να είναι εκεί για όλους και να μην τον νοιάζει η ζωή και το μελλόν γιατί απλά απολαμβάνει το τώρα. Νομίζεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλουν όλοι να έχουν δίπλα τους ενώ στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλεις να έχεις δίπλα σου το Σάββατο το βράδυ αλλά όχι και την Κυριακή το πρωί. Αυτός είναι ο άνθρωπος που ξέρει να απολαμβάνει το τώρα αλλά όχι να κάνει μαζί σου σχέδια για το μέλλον. Ο ίδιος άνθρωπος που ενώ εσύ μεγαλώνεις, θα μένει στάσιμος, κι ενώ εσύ μπορεί να τον έχεις ερωτευτεί παράφορα, εκείνος θα σηκωθεί να φύγει. 

Μέχρι που την ημέρα που θα σου στείλει πάλι εκείνος ο τύπος να περάσει από το σπίτι σου στις 2 π.μ. θα συνειδητοποιήσει ότι σε έχει ερωτευτεί παράφορα. Γιατί είσαι chill. Αλλά να σου πω κάτι; Δεν είσαι. Ούτε σε έχει ερωτευτεί για αυτό που πραγματικά είσαι. ‘Ισως να φταίει κιόλας, πως στην εποχή μας, έχουμε φτάσει να ζητάμε συγνώμη όταν αυτό που είμαστε δεν είναι αποδεκτό. Να χρειάζεται να πηγαίνουμε σε κάποιο #WomansMarch για να θυμήσουμε ξανά τα αυτονόητα. Ότι είμαστε γυναίκες. Και ως γυναίκες, δεν είναι στην φύση μας να είμαστε chill.

Αυτό που είναι στην φύση μας είναι να είμαστε κουλ, έτσι ακριβώς όπως είμαστε. Με αυτά τα παραπάνω κιλά, εκείνες τις φακίδες, την γαμψή μας μύτη, την ουλή στο πλευρό. Να είμαστε εντάξει με την λίγη παραπάνω γκρίνια μας όταν δεν μας αρέσει κάτι και την ανάγκη του να δείξουμε όλη την αγάπη που έχουμε να δώσουμε, όπως και να πάρουμε άλλη τόση. Να σταματήσουμε να πηγαίνουμε σε πάρτυ που δεν θέλουμε. Να απαιτούμε σεβασμό και να μην απαντάμε σε μηνύματα που δεν μας δίνουν την σχέση που θέλουμε. Να μάθουμε να δεχόμαστε επιτέλους, την αγάπη που μας αξίζει κι όχι αυτή που νομίζουμε ότι μας αξίζει.

Και τέλος, πρέπει να μάθουμε να απορρίπτουμε τον τύπο που ψάχνει το κορίτσι που είναι chill και να βρούμε επιτέλους, το αγόρι που θα μάθει να δέχεται (αν όχι ν’ αγαπάει) την γκρίνια που σε συνοδεύει.