Αν μου έλεγε κάποιος πριν χρόνια, ότι στο μέλλον θα είχα τατουάζ, θα του έλεγα χωρίς να το σκεφτώ και με απάντηση συντομότερη του ενός δευτερολέπτου, “ούτε καν”. Και όχι γιατί κάποτε δεν ήταν τόσο της μόδας όσο είναι τώρα, αλλά κυρίως γιατί η σχέση μου με τις βελόνες ήταν, είναι και θα είναι κάκιστη. Επιπλέον ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που βαριούνται γρήγορα και εύκολα, επομένως η ιδέα ενός μόνιμου τατουάζ δεν με συγκινούσε καθόλου.

Σε αυτή την ζωή όμως, όπως θα έχεις καταλάβει κι εσύ, ποτέ μη λες ποτέ (ξεκάθαρα #storyofmylife). Διότι εγώ που έλεγα ότι δεν πρόκειται ποτέ να χτυπήσω τατουάζ, τελικά τον περασμένο Σεπτέμβριο απέρριψα η ίδια τον εαυτό μου. Έτσι λοιπόν, στο χέρι μου από τότε υπάρχει ένα μικρό, διακριτικό και -για εμένα- όλο νόημα, create yourself.  

Την ημέρα που πήγα στο τατουατζίδικο, το οποίο φυσικά πληρούσε όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Γι’αυτό και αποφάσισα να γράψω άλλωστε την εμπειρία. Το άγχος μου είχε ξεκινήσει μία ημέρα πριν. Κατ’αρχήν να σημειώσω εδώ, ότι ρωτούσα τους ΠΑΝΤΕΣ να μου απαντήσουν με το χέρι στην καρδιά, αν πόνεσαν πολύ ή λίγο. Φυσικά δε συνέχιζα την κουβέντα με όσους μου έλεγαν “Άσε Δήμητρα, πόνεσα αρκετά”. Δεν με συνέφερε, οπότε τους σταματούσα. 

Έτσι λοιπόν, μία Παρασκευή μετά την δουλειά, παίρνω πέντε άτομα και πάμε για ντου μεγάλο στον Άλεξ (το όνομα του tatoo artist), ο οποίος βλέποντας ότι έφερα κόσμο και κοσμάκι για ένα τατουάζ που θα κρατούσε κυριολεκτικά 10 λεπτά, γέλασε ο άνθρωπος και είχε δίκιο εδώ που τα λέμε. Ρεζίλι των σκυλιών αλλά η καρδούλα μου ήξερε τι άγχος περνούσα εκείνη την στιγμή. 

Αφού βρήκαμε πώς ήθελα να είναι σχηματισμένο στο χέρι μου, μπαίνουμε στο δωμάτιο που θυμίζει ιατρείο, κάτι που με τρόμαζε εξίσου γιατί ούτε με τους γιατρούς τα πάω καλά, επομένως αναπόφευκτα το άγχος μεγάλωσε κι άλλο, αλλά τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου, έλα παίξτο λίγο κουλ μέχρι να τελειώσει η διαδικασία. Έτσι λοιπόν όσο εκείνος άνοιγε την βελόνα και έκανε όσα έπρεπε να κάνει, εγώ καθόμουν με τα πέντε άτομα δίπλα μου και παρίστανα ένα πολύ κουλ άτομο.

Όλα άρχισαν να φαντάζουν πιο δύσκολα όταν ο Άλεξ μου είπε πριν ξεκινήσει: “Να ξέρεις ότι έχεις ένα δύσκολο tattoo”. Παναγιά σώσε, από μέσα μου εγώ. Τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, τα 10 λεπτά πέρασαν και το αποτέλεσμα ήταν στις φωτογραφίες να είμαι με ένα μόνιμο δαγκωμένο χείλος απ’τον πόνο, αλλά μεταξύ μας δεν πόνεσα δα και πολύ. Όλα ήταν περισσότερο στο μυαλό μου. Και να σου πω και κάτι άλλο; Το αγαπώ το πρώτο μου τατουάζ κι ας με έπιασε ένας πανικός την πρώτη μέρα λόγω της μονιμότητας.

Έμαθα στα 26 μου χρόνια να εξελίσσω συνεχώς τον εαυτό μου, να δημιουργώ όσα θέλω και αυτό είναι κάτι που θα μου το θυμίζει συνεχώς.

ΥΓ. Αν κάνεις το πρώτο τατουάζ, δεν θα καταλάβεις πότε θα έχεις κάνει και δεύτερο. Κανόνας!