Αποτυχία. Μια λέξη, χίλια δάκρυα, άλλες τόσες ανασφάλειες και ισάριθμες μαύρες σκέψεις. Αν για έναν μέσο άνθρωπο η αποτυχία είναι φόβος, για έναν Αιγόκερω με Ταύρο – όπως η συντάκτρια του άρθρου – συνιστά καταστροφή (ζωδιακό αστειάκι, ας το προσπεράσουμε λίγο γρήγορα). Ο φόβος της αποτυχίας είναι ένα όχι και τόσο ασυνήθιστο φαινόμενο. Δεν χτυπάει μόνο τους νέους, ούτε περισσότερο τις γυναίκες, όλοι είμαστε έρμαια του και σε όλους θα συμβεί τουλάχιστον μια φορά. Δεν είναι τυχαίο που κυκλοφορούν τόσα quotes για την αποτυχία.
«Οφείλω να τολμήσω, πετύχω δεν πετύχω», «αποτυχία είναι να μην προσπαθήσεις», «όταν μια πόρτα κλείνει, ένα παράθυρο ανοίγει» και άπειρα άλλα που θέλω ένα τετράδιο για να τα γράψω. Και όντως αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά ποιος έχει την δύναμη και την ψυχραιμία να σκεφτεί σε μια τέτοια στιγμή ότι δεν έφταιγε; Ότι άπλα έπαιξε κι έχασε; Ότι κ αυτό είναι μέρος της ζωής; Ποιος έχει την λογική να μην ρίξει το φταίξιμο στον εαυτό του, τουλάχιστον όχι πέραν του μέτρου και της απαιτούμενης αυτοκριτικής; Κανείς. Όλα αυτά γίνονται εκ των υστέρων.
Αφού φας το κεφάλι σου, πρηστούν τα μάτια σου, κατηγορήσεις τον εαυτό σου για τους λανθασμένους χειρισμούς και τους γύρω σου για έλλειψη κατανόησης. Αφού τελικά ανοίξει το ρημάδι το παράθυρο που σου είχαν υποσχεθεί και μπει ο ήλιος στην ζωή σου. Αφού αποκτήσει νόημα κι εξήγηση η προηγούμενη αποτυχία. Δεν ήταν για να πετύχει. Απλά. Γιατί έπρεπε να μάθεις. Σκληρό, αλλά αληθινό. Τα αγαθά κόποις κτώνται, μας έμαθαν από μικρούς. Κόποις και αποτυχίαις, θα προσθέσω. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις ότι η αποτυχία είναι όπλο στην φαρέτρα σου, τόσο πιο γρήγορα θα σηκώνεσαι και θα προχωράς. Κάθε χτύπημα, κάθε λάθος, κάθε πτώση είναι μόνο ένα βήμα πιο κοντά σε εσένα. Στον αληθινό σου εαυτό όμως. Όχι σε αυτόν που θέλουν οι άλλοι, σε αυτό που λέει η καρδιά σου. Στην αληθινή σου μοίρα, στον αληθινό σου δρόμο. Στην επαγγελματική ζωή που σου ταιριάζει, στις προσωπικές επιλογές που αξίζεις. Τώρα, εσύ που ζεις το δράμα σου, που απολύθηκες, που σου φέρονται άσχημα στη δουλειά, που σε αδικούν, που χώρισες, που προδόθηκες από φίλους, όλα τα παραπάνω τα ακούς βερεσέ, το ξέρω. Been there, done that. Θα περάσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις τώρα, πέρα από υπομονή, είναι να δεις τι μπορείς να κερδίσεις. Τι μπορεί να μείνει από την αποτυχία. Κ όμως μπορεί.
Άκου ένα μικρό παράδειγμα: Μια φίλη μου βρέθηκε κάποια στιγμή σε έναν εργασιακό χώρο που δεν την ήθελαν και πολύ. Δεν της έδιναν να κάνει δουλειές, της έδειχναν με κάθε τρόπο πόσο περιττή ήταν, την υποτιμούσαν. Και τι αποφάσισε να κάνει; Να θεωρήσει κάθε ειρωνεία δώρο, κάθε αποτυχία να ανταπεξέλθει στα χτυπήματα μια ευκαιρία να μάθει. Κάθε χτύπημα δεν θα άνοιγε πλέον πληγή, θα την θωράκιζε και θα την δυνάμωνε. Το «ωχ πάλι, τι θ ακούσω» έγινε «άντε, πείτε κι άλλα, μόνο αυτά έχετε; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε;». Μαγεία. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει το πόσο δυναμώνεις μέσα σου όταν αλλάξεις λιγάκι την οπτική σου γωνία. Όταν αποφασίσεις την αποτυχία να μην την φοβηθείς, αλλά να της ανοίξεις την πόρτα, να την δεχτείς και, τελικά, να γελάσεις μαζί της. Αν το κάνεις αυτό, θα έρθει μια μέρα που κάθε επιτυχία θα είναι πιο «δική» σου απ ‘όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Που κάθε πρόκληση δεν θα σε φοβίζει γιατί θα έχεις συνηθίσει στα δύσκολα.
Spread the news: Η αποτυχία μπορεί να είναι και δώρο!
Λιάνα Χαντέ
