H ρομαντική αγάπη είναι ‘ξανά της μόδας’ στον κινηματογράφο. Δυο μεγάλες, επίκαιρες παραγωγές – το  La La Land, το οποίο προτάθηκε για 14 Όσκαρ και Οι πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι, το sequel του Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (το οποίο συγκέντρωσε περισσότερο απο μισό-εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως απο την κυκλοφορία του, το 2015) – παρουσιάζουν εντελώς διαφορετικές απόψεις  για τις προσωπικές σχέσεις και το ρόλο του σεξουαλικού πάθους στη σύγχρονη εποχή.

Οι πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι: η mainstream erotica επιστρέφει στο σινεμά.

Ακριβώς πάνω στην ώρα για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, oι Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι επέστρεψαν στα σαδομαζοχιστικά θέματα της πρώτης ταινίας. Αν και παρουσιάζεται ως ένα soft porn fantasy, η ταινία είναι αρκετά συμβατική.

Μαστίγια, αλυσίδες και δερμάτινα λουριά ίσως έχουν γίνει τα αφροδισιακά των ημερών σε μερικούς κύκλους, αλλά αυτή τη φορά – με πολύ περισσότερο μελόδραμα απο οτι στην πρώτη ταινία – η πλοκή οδηγεί αδιάλλακτα στην πιο δημοφιλή επιλογή των ταινιών: μια πρόταση γάμου.  Θυμίζει Περηφάνια και Προκατάληψη, χωρίς όμως τη σπιρτάδα ή τη σοφία.

Παρά τα πονηρά αξεσουάρ, οι Πενήντα αποχρώσεις του γκρι και το sequel του είναι στην ουσία παραλλαγές μιας πολύ παλιάς φαντασίωσης: της ιδέας πως η αγάπη μιας καλής γυναίκας – και σε αυτή την περίπτωση, η υποταγή της σε ταπεινωτικές σεξουαλικές πρακτικές για να σώσει τον αγαπημένο της απο το παρελθόν του  – μπορεί να μεταμορφώσει εναν άντρα. Αλλά ποτέ δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Είναι μια ολέθρια φαντασίωση μιας αδιάκοπης ελπίδας, τις επικίνδυνες συνέπειες της οποίας βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου ως ψυχοθεραπεύτρια ( και βίωσα, ευτυχώς πολλά χρόνια πριν, και εγώ η ίδια).

La La Land: Ξαναδημιουργώντας τα Μιούζικαλ της Χρυσής Εποχής του κινηματογράφου.

Η ταινία για μια ηθοποιό και έναν πιανίστα τζαζ που προσπαθεί να τα καταφέρει στο Λος Άντζελες, ξεκινά ως μια τυπική ιστορία αγάπης: Οι δυο ήρωες αρχικά αντιπαθούν ο ένας τον άλλο, αλλά σύντομα γίνονται οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του άλλου. Τελικά, η επιτυχία και των δυο θα είναι και ο λόγος που θα τους χωρίσει.

Το La La Land είναι πιο ριζοσπαστικό. Είναι μια αυθεντική παρέκκλιση απο την τυπική φόρμουλα του ρομαντισμού γιατί στο τέλος, η φιλοδοξία νικά την αγάπη. Οι ήρωες ενθαρρύνουν και επιδοκιμάζουν ο ένας τον άλλο – αυτός μετριάζει την ανασφάλεια της και εκείνη τη μεγαλομανία του – αλλά δεν μπορούν να βρουν τον τρόπο να μείνουν μαζί.

Όταν οι σύντροφοι είναι ανώριμοι να αντιμετωπίσουν τις συγκρούσεις τους, η αγάπη δεν μπορεί να νικήσει. Είναι μια πιο σκοτεινή αλλά ίσως και πιο ρεαλιστική εικόνα ενός ζευγαριού απο οτι βλέπουμε συνήθως στις ταινίες.

Υπάρχει μια ΠΟΛΛΗ σημαντική λεπτομέρεια που λείπει απο αυτά τα δυο love stories.

Όπως και στις περισσότερες ταινίες που μας συγκινούν, έτσι και αυτές οι δυο ταινίες μιλούν στους φόβους και τα θέλω μας, συνδυάζοντας στοιχεία της πραγματικότητας και της φαντασίας. Αν και η σχέση μεταξύ των καλλιτεχνών στο La La Land έχει μια δόση αλήθειας – ο διάλογος τους θα μπορούσε να είναι μέρος συζήτησης μιας ηθοποιού ασθενούς μου με το αγόρι της – το τέλος της ταινίας βασίζεται σε ενα πραγματικά απίθανο plot twist. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς οτι ένας γνωστός σκηνοθέτης θα εμφανιζόταν στη παράσταση μια άσημης ηθοποιού και μετά θα την έκανε πρωταγωνίστρια σε ταινία.

Όσον αφορά τον βασανισμένο δισεκατομμυριούχο στις Πενήντα αποχρώσεις, ίσως να έχει σταματήσει να μαστιγώνει την ηρωίδα στο Μέρος ΙΙ (τώρα το κάνει μόνο όταν το ζητά εκείνη), αλλά αυτό δεν αλλάζει την κυριαρχική προσωπικότητα του. Είναι ένα είδος αλλαγής, αλλά όχι ακριβώς και η συνταγή για έναν επιτυχημένο γάμο.

Πιστεύω πραγματικά πως η μοντέρνα ζωή μπορεί να προσφέρει αξιόλογες εναλλακτικές  στην παλιά, κλασσική ιστορία αγάπης, αλλά επίσης αναρωτιέμαι τι έχουμε χάσει. Για εμένα, και οι δυο ταινίες έχουν χάσει ένα πολύ σημαντικό σημείο: οτι η αλλαγή πρέπει να έρθει πρώτα απο μέσα, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί κάποιος πραγματικά στην αγάπη ενός άλλου. Στο La La Land και τις Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι, δεν βλέπουμε τους χαρακτήρες να μαθαίνουν κάτι νέο για τον εαυτό τους.

Αυτή είναι μια ιδέα που δεν λείπει απο κανένα love story. Όπως συνήθιζαν να λένε στις ταινίες με τα γνήσια love stories: την ευτυχία πρέπει να την κερδίσεις.

Μετάφραση: Δήμητρα Καρατζά