Όλοι θυμάστε την πρώτη σας σχέση και τον πρώτο σας χωρισμό. Είτε γουστάρατε είτε όχι, είτε κλάψατε είτε όχι, είτε είχατε κάνει σεξ είτε όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να ξεχνά την πρώτη φορά που στη ζωή του το «εμείς» έγινε «εγώ» και κατάλαβε ότι παίζει και να μην υπάρχει παντοτινή αγάπη. Και πάνω κάτω η διαδικασία του χωρισμού ήταν απλή και ήταν η ίδια για όλους: Ο ένας θα το πρότεινε, ο άλλος θα θύμωνε, θα φώναζαν, θα έκλαιγαν, θα πήγαιναν σπίτια τους, θα άκουγαν λίγο U2, λίγο Αλκίνοο Ιωαννίδη ή λίγο Νεκτάριο Σφυράκη (ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ, γούστα είναι αυτά), άντε να διέγραφαν και ο ένας τον αριθμό του άλλου και μετά απο ένα-δυο μήνες το πολύ ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στην καλύτερη περίπτωση δεν έβλεπες τον πρώην ποτέ ξανά στη ζωή σου, στη χειρότερη άντε να τον πετύχαινες στην Ερμού, άβαφτη κι αχτένιστη με τα +5 κιλά των Χριστουγέννων.
Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Είμαστε η γενιά των social media, η γενιά της γρήγορης πληροφόρησης, η γενιά που έχει 600 φίλους στο facebook, απο τους οποίους το 1/10 μπορεί να είναι πρώην ή one night stands ή καλοκαιρινοί έρωτες ή παλιά φλερτ ή κάποιοι που θέλαμε παρα πολύ και δεν είχαμε ποτέ. Είμαστε σε μια συνεχή επικοινωνία με άτομα απο το παρελθόν μας, μαθαίνουμε τα νέα τους, βλέπουμε το νέο τους αίσθημα, την πόλη που μετακόμισαν ή την καινούρια τους μύτη (Ναι Γιώργο μου, φαίνεται) πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα άτομα βρίσκονται στο παρόν μας πολύ ενεργά.
Μιλάμε ξεκάθαρα για αυτό το συναίσθημα που πετυχαίνεις πρωήν στην Ερμού αλλά αυτή τη φορά είναι διαρκές, καθημερινό και ασταμάτητο: Υπάρχει η πρώην που κάνει like σε όλα τα post σου, ο πρώην που κάνει μια στο τόσο και κάθε φορά αναρωτιέσαι τι μπορεί να σημαίνει το like του, η πρώην που μετά απο σένα η ζωή της ναυάγησε ( χαίρεσαι ή λυπάσαι;). Ο πρώην που μετά απο σένα η ζωή του είναι γαμάτη (χαίρεσαι ή λυπάσαι;). Ο πρώην που έχει γενέθλια και το facebook σου υπενθυμίζει να του στείλεις ευχές ενώ θες να του στείλεις γαμωσταυρίδια και η πρώην που ακόμα μιλάτε λίγο κάζουαλ γιατί ποτέ δεν ξέρεις, η ζωή είναι μικρή και η μοναξιά μεγάλη. Είμαστε αυτοί που έχουμε το παρελθόν μας μέσα στα πόδια μας (that `s what she said) και δεν ξεμπερδέυουμε εύκολα απο αυτό : η γενιά που δε χωρίζει ποτέ.
Και η επιλογή του να τους «σβήσεις» , υπάρχει αλλά είναι δύσκολη και χρονοβόρα. Ξεκινάς τα unfollow στο instagram γιατί χέστηκες για την εκδρομή του στις Πρέσπες και για τα stories με τις φίλες της στο Frangelico, συνεχίζοντας με unfriend στο facebook για να μην την βλέπεις να αλλάζει φωτογραφία προφίλ ανα δευτερόλεπτο και για να μην έχει την εύκολη επιλογή του τσατ βαρετή Τρίτη πρωί στη δουλειά. Διαγραφή απο Swarm γιατί δεν ξέρω πόσο σε νοιάζουν τα check- in του στο γυμναστήριο, unfollow στο twitter γιατί εντάξει είναι αστεία μερικές φορές και σε ρίχνει, και τέλος ρίχνεις ένα καλό μπλοκάρισμα σε viber και whatsapp για να αποφύγεις τα ΕΝΤΕΛΩΣ ύποπτα μεταμεσονύκτια μηνύματα τύπου «Κοιμάσαι; Σε σκέφτομαι». Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο δε χωρίζεις μια φορά, αλλά τόσες όσες είναι και τα social media στα οποία συναναστρέφεστε και για κάποιους είναι δύσκολο για άλλους βαρετό και για άλλους ανούσιο και μικρόψυχο.
Οπότε τι κάνουμε; Κρατάμε κάβα πρώην στις ζωές μας ή όχι; Νομίζω δεν υπάρχει σε αυτό μια σωστή απάντηση. Υπάρχουν αυτοί που όντως τελειώνουν μια κατάσταση και την ξεπερνάνε και μετά δεν έχουν κανένα θέμα να αλληλεπιδρούν με άτομα απο το παρελθόν, υπάρχουν όμως κι αυτόι (πλειοψηφία θαρρώ) που αυτή η αλληλεπίδραση είναι το κάτι διαφορετικό στη ζωή τους, οι διάφορες προσωπικές τους σαπουνόπερες που παίζονται ταυτόχρονα ή ακόμα χειρότερα αλάτι στις πληγές τους και εμπόδιο να προχωρήσουν στη ζωή τους. Και πέρα απο γενιά των social media, είμαστε και γενιά της Λάμψης και ξέρουμε απο καλό δράμα. Το νου σας.
