Γιατί τότε που ήσουν μικρή, η απάντηση στην αντίστοιχη ερώτηση φάνταζε παιχνίδι. Απλώνονταν μπροστά σου τόσες επιλογές, που μπορούσες κάθε φορά να διαλέξεις ό,τι ήθελες. Δασκάλα, γιατρός, αστροναύτης, μοντέλο (το αγαπημένο μου), πιλότος, μάγειρας. Βάζω στοίχημα ότι αν ξαναδεχόμασταν σήμερα αυτή την ερώτηση, πάνω από το 50% θα απαντούσε κάτι άλλο από αυτό που κάνει τώρα. Όταν στην παρέα σκάσει η ερώτηση «πώς πάει η δουλειά;», συνήθως η φάτσα του ερωτηθέντος αποκτά σουφρωμένα χείλη σαν μόλις να έφαγε ξινιόλα φράουλα και στην καλύτερη περίπτωση η απάντηση είναι «πώς να πάει μωρέ, τα ίδια», συνοδευόμενη από χαλί γκρίνιας. Στη χειρότερη, ξεκινά ένας μονόλογος γκρίνιας περί δουλειάς που πάνω από το 5λεπτο έχεις αρχίσει να τον βαριέσαι. Ο μονόλογος αυτός συνήθως ακολουθείται από άλλους μικρούς μονολόγους των υπολοίπων της παρέας και ψάχνουμε να δούμε ποιος κουβαλάει μεγαλύτερο σταυρό κάθε μέρα.

Σε πρώτη φάση να συμφωνήσουμε ότι όλο το παραπάνω είναι εντελώς sad; αφενός η γκρίνια περί δουλειάς πολλές φορές είναι κολλητική και μιμητική – γιατί για κάποιο λόγο είναι δουλειά και άρα πρέπει να περνάς δύσκολα- και αφετέρου έχεις (κακώς) ξεχάσει ή αν είσαι τυχερός δεν έχει ζήσει για πολύ χωρίς δουλειά. Εάν είσαι από αυτούς που περνούν όντως δύσκολα, το έχουν σκεφτεί και έχουν καταλήξει ότι δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν, πάρε την απόφαση και ψάξε αυτό που σου αρέσει αλλού. Όταν διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που παράτησαν αυτό που βαριόντουσαν και κυνήγησαν αυτό που τους γεμίζει (και όχι απαραίτητα εξίσου την τσέπη), θέλω να πάω και να τους αγκαλιάσω και να πω “Take me with you”. Εάν είσαι σε αυτούς που λίγο το σκέφτονται, λίγο βαριούνται αυτό που κάνουν κάθε μέρα, αλλά δεν κάνεις και τίποτα για να το αλλάξεις, εκτός από το να πίνεις καφέ με τους παραπάνω, κατ’ αρχήν no judgment, κατά δεύτερον σταμάτα τη μίρλα και ξεκίνα από τα απλά. Εάν δεν μπορείς να αλλάξεις δουλειά (λογικό), άλλαξε τον τρόπο που δουλεύεις. Αυτά που κάνεις μηχανικά ή μέτρια γιατί κανείς ποτέ δεν ασχολείται με αυτά, κάντα καλά. Η ευχαρίστηση του να ολοκληρώνεις κάτι άρτια είναι σημαντική. Τα ημίμετρα αφήνουν κατάλοιπα και τα κατάλοιπα διογκώνονται. Άλλαξε την καθημερινότητα σου σε σχέση με τη δουλειά. Αν δε σου αρκεί αυτό που κάνεις, βάλε στο πρόγραμμα σου πράγματα που θα δώσουν αυτό που σου λείπει. Διάβασε θέματα για τη δουλειά σου που σε ενδιαφέρουν πραγματικά ακόμα και αν αύριο το πρωί δεν θα τα εφαρμόσεις, διάβασε αυτά που ποτέ δεν καλοέμαθες, πήγαινε σε κάποιο σεμινάριο, κάνε κάτι που σε εκφράζει το απόγευμα και σου υπενθυμίζει τι θα πει δημιουργικότητα (μονότονη εργασία + ενδιαφέρουσες δραστηριότητες = τουλάχιστον ισορροπία). Ράψε, γράψε, ζωγράφισε, φτιάξε, μοιράσου, ξεκίνα και γίνε γεμάτος άνθρωπος, ανεξάρτητα από το τι γράφει η επαγγελματική σου κάρτα. Και αν γλυκαθείς και γίνεις και εσύ μία ιστορία ανθρώπου που τα ‘φερε όλα τούμπα, μη με ξεχάσεις!