Στην έκθεση tomorrows της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία φιλοξενείται στο κέντρο της Αθήνας, στη Διπλάρειο Σχολή, εικαστικοί, designers και αρχιτέκτονες παρουσιάζουν ουτοπικές ιστορίες για το μέλλον των πόλεων. Σενάρια και αφηγήσεις εμπνευσμένα από τεχνολογικές τάσεις, περιβαλλοντικές μεταβολές, κοινωνικούς επαναπροσδιορισμούς εστιάζουν στις μελλοντικές συνέπειες αυτών και στη θέση του ανθρώπου μέσα στο αστικό και φυσικό περιβάλλον.
Ξεχωρίσαμε:
- Τον πίνακα της εισόδου που απεικονίζει τη Μεσόγειο από πλήκτρα (στεριά) και μεμβράνες πληκτρολογίων (υδάτινα ρεύματα) παραπέμποντας στη ‘ψηφιοποίηση-πλαστικοποίηση’ των πόλεων.
- Τη Νέα Βαβυλώνα του Ολλανδού αρχιτέκτονα Constant και το City Rising των Metahaven. Αφορούν προτάσεις για μια πόλη του μέλλοντος όπου οι κάτοικοί της θα μπορούσαν να αξιοποιούν τα ενδιαφέροντά τους σε δημιουργικές δραστηριότητες ανάλογα με τη διάθεσή τους και να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις προσωπικές επαφές. Ωστόσο, φαίνεται πως στη σύγχρονη πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης, όλα και τίποτα είναι εργασία. Πόσο παγιδευμένοι είμαστε καθημερινά μεταξύ δεσμεύσεων και συμβιβασμών και πόσο έχουμε εγκαταλείψει (ή όχι) τα αληθινά μας συναισθήματα;
- Το Feral Remnants (Dog) που αποτελείται από μια δεξαμενή με πετρέλαιο στο πάτωμα και στον τοίχο την αντεστραμμένη προβολή ενός βίντεο, στο οποίο ένας κατάλευκος σκύλος Σαμογιέντ καταγράφεται να περιπλανιέται σε ένα άγονο, βιομηχανικό τοπίο. Το είδωλό του εμφανίζεται στην επιφάνεια του πετρελαίου, η οποία τρεμοπαίζει από τα μπάσα της μουσικής που συνοδεύει το έργο.
- Τις μινιατούρες θαλάσσιων χελωνών που φορούν τον ‘ειδικό εξοπλισμό’ για την απορρόφηση των πλαστικών σακουλών από το βυθό της θάλασσας, ώστε να μην τις καταπίνουν νομίζοντάς τες για μέδουσες. Καμπανάκι για το πώς ορισμένες ανθρώπινες συνήθειες, όπως αυτές που σχετίζονται με τη ρύπανση των παραλιών και των θαλασσών επηρεάζουν αρνητικά την επιβίωση των υπόλοιπων έμβιων οργανισμών στον πλανήτη μας.
- Έργα που απεικονίζουν πιο αισιόδοξες εναλλακτικές των μεγαλουπόλεων, στις οποίες έχουν αξιοποιηθεί οι δημόσιοι χώροι ανάμεσα στα κτήρια με οικονομικά προσιτά και χαμηλής τεχνολογίας μέσα. Οι κάτοικοι μπορούν να απολαμβάνουν ένα αστικό τοπίο εναρμονισμένο με τη φύση και να υιοθετούν με άνεση απλούς τρόπους μετακίνησης, όπως το περπάτημα και η ποδηλασία.
