Ιωάννα Ζ.: Είμαι κ εγώ μια από εκείνους που παλεύουν εδώ και κάτι χρονάκια (δεν λέμε πόσα) να αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο τους. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βρίσκομαι αρκετά κοντά, καθώς είμαι στη φάση της πτυχιακής εργασίας την οποία και προσπαθώ να ολοκληρώσω μετά κόπων και βασάνων ειδικά τώρα που μπήκε το καλοκαίρι (και ας έχει μια δόση από φθινόπωρο).
Φίλοι και γνωστοί έχουν ήδη ξεκινήσει τα μπάνια και τα πρώτα σχέδια των διακοπών τους, ενώ εγώ κάθομαι αγκαλιά με το laptop μου κάτω από το κλιματιστικό και γράφω τη γλυκιά μου εργασία. Φυσικά σε κάθε διάλειμμα πέφτει μια κλεφτή ματιά στην αρχική σελίδα του Facebook και του Instagram όπου βλέπω έναν χαμούλη από φωτογραφίες με νησιά, παραλίες, κοκτέιλ, αντηλιακά και ότι άλλο θυμίζει καλοκαίρι και ζηλεύω απίστευτα. Το πόσο θα ‘θελα να μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να φύγω για 1 μήνα σ’ ένα νησάκι δεν περιγράφεται…
Εντωμεταξύ, οι δικοί μου έχουν εξοχικό στη Σκύρο και έτσι οι διακοπές μου κάθε χρόνο γίνονται εκεί, πράγμα για το οποίο δυσανασχετούσα μιας και είχα αρχίσει να βαριέμαι κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια. Πέρυσι όμως, λόγω δουλειάς δεν κατάφερα να πάω καθόλου και έμεινα όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα (μαγεία δεν το συζητώ) και δυστυχώς με βλέπω και φέτος εξαιτίας της πτυχιακής να το καθυστερώ αρκετά, έκτος και αν γίνει το θαύμα και τελειώσω νωρίτερα (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία).
Κάπως έτσι λοιπόν η Σκύρος έχει αρχίσει να φαντάζει ονειρεμένο παράδεισο στο μυαλό μου και η επιθυμία μου για να πάω είναι πιο μεγάλη από ποτέ (η μητέρα μου αναρωτιέται αν είμαι όντως εγώ) το βασικότερο όμως που κατάλαβα είναι πως πρέπει να εκτιμάμε περισσότερο αυτά που έχουμε…
