Ο αδελφός και συνάδελφος Χρήστος Χατζηιωάννου καταλαβαίνει ήδη από τον τίτλο που το πηγαίνω. Οι δυο μας έχουμε περάσει άπειρες ώρες στο αυτοκίνητό του, πηγαίνοντας προς τη δουλειά -δουλεύουμε αισίως 6 χρόνια μαζί- και συζητώντας (ή μάλλον γονατίζοντας στην ανάλυση) τις σχέσεις, τις γυναίκες, τους άντρες στις σχέσεις τους με τις γυναίκες. Σε άλλα διαφωνούσαμε, σε άλλα το διαπραγματεύομασταν και στο ότι ο καθένας πορεύεται μόνος του σε μια σχέση, συμφωνούσαμε σε βαθμό εναγκαλισμών και bromance χαιρετισμών από τη συγκίνηση. Στη συνήθη περίπτωση που παρότι εντός σχέσης, διαπιστώνεις ότι είσαι δύο εκατομμύρια φορές πιο ερωτευμένος με τον σύντροφό σου απ’ όσο εκείνος, ναι, προφανώς και είσαι μόνος στον έρωτα και δεν περιμένεις κανένα delivery boy να στο επιβεβαιώσει. Αυτό το οποίο εννοούμε με το Χρήστο είναι πως και στην πιο τέλεια σχέση που (νομίζεις ότι) επιτεύχθηκε ποτέ στο σύμπαν, είσαι και πάλι μόνος.

 

Άλλωστε, από πότε όριζε το βαθμό της καψούρας σου ο βαθμός της καψούρας του άλλου; Έχεις πολλούς φίλους που μόλις ένιωσαν ότι το έτερον τους ήμισυ είναι αδιάφορο, είπαν ‘Άαα, τέλεια μωρέ, μπαίνω κι εγώ σε mode δεν τρέχει τίποτα;’. Δεν νομίζω. Είτε ο άλλος πεθαίνει για σένα είτε πεθαίνει από βαρεμάρα εξαιτίας σου, εσύ θα τον θες το ίδιο πολύ ή λίγο που θα τον ήθελες έτσι κι αλλιώς. Ο έρωτας του άλλου δεν είναι ο ροοστάτης του δικού σου έρωτα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί στον έρωτα είσαι ουσιαστικά μόνος. Κάνεις όνειρα μόνος σου, κάνεις σενάρια μόνος σου, βγάζεις συμπέρασμα για τα αισθήματα του άλλου μόνος σου, ζηλεύεις μόνος σου, φτιάχνεις την εικόνα που βγάζει η σχέση σου προς τα έξω (πάλι) μόνος σου. Μπορεί γυρνώντας σπίτι με τα πόδια να σκέφτεσαι πόσο γαμάτη είναι η τελευταία σου σχέση, πόσο αναπάντεχα καλά τα βρίσκετε στο σεξ, στο σινεμά, στις βόλτες, στις απόψεις για τη ζωή (ναι, ενδεχομένως και το θάνατο), αλλά πώς να το πω, όλα αυτά είναι δικό σου θέμα, προσωπική υπόθεση. Την ίδια στιγμή, ο ιδανικός σου σύντροφος μπορεί να ροχαλίζει, να μην σκέφτεται τίποτα από τα παραπάνω, να σε κερατώνει, οτιδήποτε. Ο καθένας ζει τη σχέση με το δικό του μοναχικό τρόπο. Αν τύχει και οι μοναξιές συντονιστούν, τα αποτελέσματα είναι πάντα ανακουφιστικά. “Είναι απίστευτο πόσο το ίδιο ερωτευμένοι νιώθουμε με αυτό το κορίτσι”. “Σε καμία προηγούμενη σχέση μου, δεν ήταν τόσο κοινά τα συναισθήματα”. Λόγια, λόγια, λόγια δικά σου. Στον εαυτό σου, στους φίλους, μπορεί και στην ίδια. Μάντεψε, όσο κοινά και μοιρασμένα κι αν σου φαίνονται όλα, πάλι μόνος σου πορεύεσαι στον έρωτα. Να σου πω και κάτι άλλο; Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους ρυθμούς με τους οποίους μπορεί να σκέφτεσαι ή να ζεις τις καταστάσεις. Αντίστοιχα, ούτε εσύ είσαι υποχρεωμένος να συμβαδίσεις με την ταχύτητα και τα όνειρα του συντρόφου σου. Πάντα κάποιος από τους δύο θα προτρέχει, κάποιος θα είναι πιο ενθουσιώδης, κάποιος θα βαριέται πιο εύκολα. Δεν υπάρχει πιο τελεσίδικη απόδειξη/αποθέωση του ‘στον έρωτα είσαι μόνος’ μιας σχέσης από τον χωρισμό και τέλος αυτής της σχέσης.

Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastasiadis)