Από την αρχική του εμφάνιση ως ένα από τα πρώτα performance παπούτσια για το μπάσκετ, το adidas Originals Superstar έχει πλέον αποκτήσει θρυλικό status. Από το 1969 που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, το παπούτσι αυτό έχει γίνει original street icon παίζοντας βασικό ρόλο στη μίξη του sport και του δρόμου που αποτέλεσε την αρχή για το street style. Στη διάρκεια του χρόνου, οι μεγαλύτεροι γνώστες του street style έχουν αγκαλιάσει την κλασσική πλέον σιλουέτα του παπουτσιού που παραμένει το ίδιο επίκαιρη από το πρώτο βήμα που έκανε αλλάζοντας το παιχνίδι από το sports culture στο sub-culture.

Ήταν το πρώτο low- cut παπούτσι για το μπάσκετ με λαστιχένια σόλα και την καινοτομία της προστατευτικής λαστιχένιας «μύτης». Τράβηξε αμέσως την προσοχή μερικών από τους μεγαλύτερους παίκτες του μπάσκετ, όπως του Karrem Abdul Jabbar, και από τα πρώτα κιόλας χρόνια της κυκλοφορίας του φοριόταν από το 75% των παικτών του NBA. Η αλλαγή ήρθε το 1983 από το rap συγκρότημα RUN- D.M.C. όταν αποφάσισε να ντυθεί στη σκηνή όπως ακριβώς ντύνονταν και στην καθημερινότητα του. Η απήχηση ήταν μεγάλη και το συγκρότημα κυκλοφόρησε τo 1986 ένα τραγούδι που λεγόταν “My Adidas”. Μερικά χρόνια αργότερα η Adidas έκανε επίσημη συμφωνία με τους RUN- D.M.C. και κυκλοφόρησε ειδική σειρά. Με την πάροδο του χρόνου τα Adidas Superstar έγιναν μέρος της νεανικής fashion κουλτούρας και φοριούνται περισσότερο ως casual παπούτσια, παρά για σπορ.

Σήμερα η λέξη “Superstar” έχει φθαρεί τόσο που μπερδεύει. Για τον λόγο αυτό το 2015 τα adidas Originals θέτουν υπό αμφισβήτηση το τι σημαίνει να είσαι superstar. Για τον καλλιτέχνη και δημιουργό Pharrell Williams, το νόημα της λέξης είναι σαφές: “Superstar δεν είναι αυτός με τον μεγαλύτερο αριθμό των views, likes ή shares”. Ο διεθνούς φήμης ποδοσφαιριστής David Beckham συνεχίζει: “Ένας Superstar δεν κάνει προσπάθεια για να γίνει το επόμενο μεγάλο όνομα”. “Superstar δεν είσαι όταν βρίσκεται το όνομα σου σε μία σημαία ή σε μία φανέλα” συμπληρώνει ο επαγγελματίας μπασκετμπολίστας Damian Lillard, ενώ η τραγουδίστρια Rita Ora δηλώνει: “Ένας Superstar δεν ακολουθεί τα βήματα κάποιου άλλου”.

Παρόλο που οι παραπάνω “Superstars” έχουν χαράξει διαφορετικές πορείες δημιουργίας, το κίνητρό τους από την αρχή της καριέρας τους παραμένει αδιαπραγμάτευτο. Ο Pharrell είχε μία ακατανίκητη ανάγκη να δημιουργήσει μουσική. Ο Beckham ήθελε απλά να γίνει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που μπορούσε. Δεν κυνηγούσαν τη φήμη, η φήμη ήρθε ως αποτέλεσμα της αφοσίωσής και της σκληρής δουλειάς τους.

Είτε είμαστε στο 1969 είτε στο 2015, ένα πράγμα είναι σίγουρο – δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για να είσαι Superstar.