Λέγοντας αδιέξοδο, φανταστείτε ένα σημείο όπου όλα τα μέσα που μέχρι τώρα έχετε ανακαλύψει και βρίσκονται στη διάθεσή σας, αδυνατούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως εκφραστικοί και επεξηγηματικοί μετασχηματιστές, παρέχοντάς σας τις επιθυμητές “ενδείξεις” αλήθειας που αναζητάτε. Πρόκειται για ένα στάδιο που αδιαμφισβήτητα θα επέλθει με την πάροδο του χρόνου, είτε αποφασίσουμε να κινηθούμε εντός των “χαρτογραφημένων” εκτάσεων του γνωστού κόσμου, είτε εκτός, επαναπροσδιορίζοντας έτσι τον προσωπικό και παράλληλα τον “συλλογικό” γεωγραφικό χάρτη.

Όλοι μας κατά τη διάρκεια κάθε ηλικίας, μετακινούμαστε, επιλέγουμε, απορρίπτουμε, υιοθετούμε και κυρίως αναζητούμε σε μόνιμη βάση μια “τάση” που να μας εκφράζει απόλυτα. Καθημερινά ερευνούμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη που έχουμε στη διάθεσή μας, προκειμένου να εντοπίσουμε ένα ή περισσότερα στοιχεία που αντανακλούν την προσωπική μας αλήθεια, για μια αφηρημένη χρονική περίοδο. Το διασκεδαστικότερο κομμάτι ολόκληρης της παραπάνω διαδικασίας, είναι ο πειραματισμός και ο έλεγχος της συμβατότητάς τους με τον “υπόλοιπο” κόσμο. Το σημείο δηλαδή όπου μια σκέψη, ένας νέος τρόπος ζωής ή μια νέα φιλοσοφία καλείται όχι απλά να εναρμονιστεί με τον φυσικό και συνάμα απαιτητικό κόσμο της πραγματικότητας, αλλά να δώσει διέξοδο.

Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που η μόδα έχει φανατικούς οπαδούς. Ανεξάρτητα από την αισθητική που θαυμάζεις και τις εσωτερικές σου αναζητήσεις, είναι αδύνατο να μην μπορείς να εκτιμήσεις μια “τάση” από αυτές που παρουσιάζονται στις διεθνείς πασαρέλες. Ακόμη και αν η ίδια η τάση δεν σε εκφράζει απόλυτα, είναι σχεδόν βέβαιο πως κάποια από τις εκδοχές της “αλήθειας” ενός σχεδιαστή, θα “μιλήσει” βαθύτερα στην καρδιά σου. Μέσα από το πλήθος τόσων δημιουργικών εκδοχών, είναι αδύνατο να μην μπορέσεις να βρεις τον δικό σου “ενισχυτή” ιδεών και αξιών, μέσα από την παλέτα των εννοιολογικών μηνυμάτων της κάθε πρότασης.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, δεν είναι λίγες οι φορές όπου η μόδα αδυνατεί να σου παρέχει ένα 100% ολοκληρωμένο όχημα μεταβίβασης από το επίπεδο ανησυχίας Α (όπου βρίσκεσαι τώρα) προς το επίπεδο ανησυχίας Β (όπου στοχεύεις να κατευθυνθείς), γεγονός που σε αναγκάζει να αναλάβεις περισσότερες “ευθύνες” προκειμένου να τα καταφέρεις. Εκεί καλείσαι να δώσεις όχι απλά μια λύση για ένα ζήτημα που οι υπόλοιποι της ομάδας σου (και ο υπόλοιπος κόσμος) αδυνατεί να αντιληφθεί, αλλά κυρίως να αντικρίσεις κατάματα τα συστατικά και την ποιότητα της “επιθυμίας” σου μέσα από την πλήρη απουσία δικαιολογιών.

Ωστόσο το ουσιαστικό “αδιέξοδο” δεν εντοπίζεται, ούτε ορίζεται τελικά από τον τρόπο που θα επιλέξεις να κινηθείς προκειμένου να δημιουργήσεις την υπέρτατη “εικόνα” ή να λανσάρεις με τον δικό σου προσωπικό τρόπο την τάση. Το αδιέξοδο εμφανίζεται όταν καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα στη συμβατικότητα μιας επιστροφής στα οικεία γεγονότα και τα γνώριμα δρώμενα και στη συνεχόμενη αναζήτηση μιας “άλλης” απροσδιόριστης “αλήθειας”. Το σημείο όπου κανένας σχεδιαστής δεν μπορεί να σου προσφέρει την “τάση-όχημα” που επιθυμείς, ενώ βαθιά μέσα σου είσαι πεπεισμένος ότι υπάρχει.

Ανεξάρτητα από το τι θα επιλέξεις να κάνεις όταν συναντήσεις τον δικό σου “τοίχο”, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν θα σε απασχολεί πλέον η γνώμη κανενός άλλου, παρά μόνο η δική σου. Όποια μόδα και αν ακολουθείς, το προσωπικό ταξίδι του καθενός σίγουρα δεν εγκυμονεί κανένα σοβαρό κίνδυνο, πέρα από ένα στάδιο απογύμνωσης από τις “υλιστικές” και επιφανειακές του αποσκευές. Σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα παρά μόνο αλήθεια και επιλογές…