Η βρετανική μίνι σειρά Adolescence του Netflix αναδεικνύεται ως ένα από τα πιο πολυσυζητημένα τηλεοπτικά γεγονότα της χρονιάς.

Μια καθηλωτική εμπειρία που ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την κινηματογραφική αισθητική, από τον Stephen Graham και τον Jack Thorne, η σειρά δεν αφηγείται απλώς την ιστορία ενός νεαρού που κατηγορείται για τον φόνο μίας συμμαθήτριάς του —αντ’ αυτού, ξετυλίγει με ανατριχιαστική ακρίβεια το ψυχολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο μιας τραγωδίας που δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται.

Σκηνοθεσία που αναπνέει—και δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής

Η σκηνοθετική ματιά του Philip Barantini είναι τολμηρή και ατμοσφαιρική, μετατρέποντας κάθε επεισόδιο σε ένα αδιάλειπτο, καθηλωτικό μονοπλάνο. Η επιλογή αυτή δεν είναι απλώς μια τεχνική επίδειξη αλλά ένας τρόπος να μας εγκλωβίσει στον κόσμο του πρωταγωνιστή, κάνοντάς μας μάρτυρες της σταδιακής του βύθισης σε ένα περιβάλλον όπου η αλήθεια είναι θολή και η βία συχνά υποβόσκει πίσω από σιωπές και βλέμματα.

Ερμηνείες που στοιχειώνουν

Ο Owen Cooper, στον ρόλο του νεαρού Jamie, φέρνει μια εσωτερικότητα και μια ωμότητα που σπάνια βλέπουμε σε τόσο νεαρούς ηθοποιούς. Δεν ερμηνεύει απλώς ένα παιδί που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τραγικής υπόθεσης· ενσαρκώνει τη σύγχυση, τον φόβο και τη θολή ηθική της εφηβείας. Στο πλευρό του, ο Stephen Graham, ως ο πατέρας που παλεύει να καταλάβει τον γιο του, αποδίδει με σχεδόν εξαντλητικό ρεαλισμό την απόγνωση ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει.

Ένα ψυχολογικό θρίλερ με κοινωνικές διαστάσεις

Το Adolescence δεν είναι μια απλή crime ιστορία. Είναι μια βαθιά τομή στην τοξική αρρενωπότητα, στην απομόνωση των νέων στη digital εποχή, στην αδυναμία των γονιών να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους πριν να είναι πολύ αργά. Η σειρά εξερευνά τη διαβρωτική δύναμη της διαδικτυακής ριζοσπαστικοποίησης, τους αόρατους μηχανισμούς που ωθούν έναν έφηβο προς τη βία και τη δυσλειτουργική δυναμική που μπορεί να μετατρέψει μια οικογένεια σε ένα πεδίο μάχης.

Συγκλονιστικές κριτικές, έντονες αντιδράσεις

Από τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα, το Adolescence απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Η Lucy Mangan του Guardian το χαρακτήρισε ως «την πιο ανατριχιαστικά ειλικρινή απεικόνιση της εφηβικής ψυχολογίας των τελευταίων δεκαετιών», ενώ στο Rotten Tomatoes αγγίζει σχεδόν το τέλειο σκορ. Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις—μερικοί θεατές το βρήκαν υπερβολικά σκληρό, υπερβολικά ρεαλιστικό. Όμως, αυτή ακριβώς είναι η δύναμή του.

Με την αφηγηματική του ένταση, τη σκηνοθετική του πρωτοτυπία και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια, το Adolescence δεν είναι άλλη μια σειρά. Είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα, μια σκληρή, ωμή αλλά βαθιά ανθρώπινη ματιά στη σκοτεινή πλευρά της ενηλικίωσης. Και αν υπάρχει κάτι που μένει στο τέλος, είναι η αίσθηση ότι μόλις παρακολούθησες κάτι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.