Η φρενίτιδα των social media είναι κάτι σαν ρουτίνα πια. Μικροί και μεγάλοι μένουν συνδεδεμένοι στο κινητό τους, είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω ψυχαγωγίας. Είναι πολλές οι ώρες που αφιερώνεις –και αφιερώνουμε- στον ωραιοποιημένο κόσμο της τεχνολογίας και ακόμα περισσότερες, εκείνες που «αγχωνόμαστε» για το πώς θα ενσωματωθούμε σε αυτόν. Αλλά αυτό είναι μάλλον κάτι που ήξερες ήδη. Ατελείωτα notifications, non-stop κλήσεις, προθεσμίες που ηχούν στο ημερολόγιο σου, scroll down και πολλά –μα πολλά- μηνύματα σε ομαδικές συνομιλίες που πρωταγωνιστούν σε κάθε είδος chat.
Τι θα γίνει, όμως, αν πατήσεις το στοπ ξαφνικά;
Αν, υποθετικά μιλώντας, έβγαινες από κάποια ομαδική συνομιλία που δεν θεωρείς απαραίτητη, έβαζες σε σίγαση τα spam notifications; Αν ταξινομούσες πιο σωστά τις προθεσμίες σου, ώστε να μην διακόπτουν με ένα «μπιπ» τη μέρα σου συνεχώς; Ίσως να είχες μία πιο ήρεμη και υγιή ζωή. Δεν εννοώ φυσικά να αποκοπείς από οποιαδήποτε κοινωνική επαφή έχεις. Αλλά μήπως, όλα θα ήταν πιο αρμονικά με λιγότερα group texts και social profiles;
Τείνεις να μένεις τόσο «συνδεδεμένος» με την διαδικτυακή σου εικόνα, κοινωνικότητα και αποδοχή που, συχνά, ξεχνάς τι πραγματικά συμβαίνει στην αληθινή ζωή.
Πάρε για παράδειγμα τα group texts
Φυσικά και έχει περισσότερη πλάκα το να μιλάς ταυτόχρονα με τους φίλους σου σαν να είσαι δίπλα τους. Τι γίνεται όμως, όταν πραγματικά θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον; Να μάθεις τα νέα του/της; Πόσα προσωπικά μηνύματα τυχαίνει να έχεις στο messenger ας πούμε; Μπορεί απλώς να αμελείς το να μιλήσεις –έστω και μέσω chat- με κάποιον ακριβώς επειδή τα λέτε όλα σε εκείνη την ομαδική συνομιλία. Τα πράγματα που σε απασχολούν όμως, δεν λέγονται σε κάτι κοινό αλλά κατ’ ιδίαν. Αν μια ομαδική συνομιλία είναι το μόνο που σε συνδέει με κάποιον, τότε είναι ώρα να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα.
Τα social profiles
Ωραίες οι selfies και τα φίλτρα. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να μεταμορφώνεται έστω και για ένα προσωρινό διαδικτυακό «χειροκρότημα». Δεν με βγάζω απ’ έξω. Αλλά δεν έχεις αναρωτηθεί, το γιατί; Γιατί τόση υπερ-προσπάθεια να αρέσεις σε έναν αριθμό «φίλων» που δεν ξέρουν καν ποια πραγματικά είσαι; Γιατί πρέπει να κρύψεις με φίλτρο τι φακίδες ή τα σημάδια σου; Αυτή είσαι. Σε αγαπάς και σε δέχεσαι. Κι αν δεν το κάνουν; Και τι έγινε;
Τα partying hard
Σου έχει συμβεί να είσαι μέσα ενώ όλα τα stories να είναι βομβαρδισμένα με εξόδους γνωστών και φίλων; Μπορεί να θύμωσες. Να ζήλεψες. Να μετάνιωσες που ήθελες μια βραδιά ταινίας με τον εαυτό σου. Αν όμως περνάει κάποιος πραγματικά καλά, είναι τόσο απαραίτητη η προβολή του; Δεν χρειάζεται να γίνεις ένα με το lifestyle που επιλέγει ο καθένας. Ούτε να διασκεδάζεις, να μιλάς, να φέρεσαι, να ζεις και να υπάρχεις όπως όλοι. Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις τι τρόπο ζωής προτιμάς. Πού και με ποιον περνάς καλά.
Με άλλα λόγια, ότι αγγίζεις δεν είναι χρυσός και ότι βλέπεις, μπορεί να ‘ναι αλλιώς. Δεν χρειάζεται να είσαι προσκολλημένη σε ένα “σουπερ-ουαου” τρόπο ζωής. Να μεταμορφώνεσαι μαγικά και να περνάς φανταστικά το κάθε σου βράδυ για να νιώσεις πλήρης με τον εαυτό σου.
Η ευτυχία σου δεν είναι ένα-δυο λαικ. Ακόμα και από τα άτομα που σε ενδιαφέρουν. Αν πραγματικά θέλει κανείς να σε βρει, δεν θα στηριχτεί σε αυτό. Θα βγει έξω στον σκληρό, αληθινό -ευτυχώς- κόσμο για να σε βρει. Με τις φακίδες, τα σημάδια, τις πιζάμες ενώ είσαι άβαφη και με κότσο.
Άφησε λοιπόν για λίγο το κινητό σου. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα στην καθημερινότητα σου που δεν τα βλέπεις ενώ πληκτρολογείς.
