Το τηλέφωνο μου χτυπάει, η οθόνη φωτίζει το νούμερο της εταιρείας.
Δεν το έχω αποθηκεύσει, θα σήμαινε οικειότητα, την οποία αν και έχουν περάσει 4 χρόνια δεν θέλω να έχουμε. Μια κοπέλα από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού μου υπενθυμίζει πως σήμερα είναι η μέρα του ΑΦΜ μου. Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο, υποθέτω πως τα ΑΦΜ έχουν γενέθλια, πιθανόν γιορτάζονται και μάλλον είμαι καλεσμένη. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά, σε λιγότερο από ένα λεπτό με επαναφέρει στην πραγματικότητα λέγοντας μου πως πρέπει να κάνω την αίτηση για την είσπραξη των 800 ευρώ από το κράτος. Η ημέρα υποβολής σύμφωνα με τον αριθμό που λήγει το ΑΦΜ μου είναι η σημερινή. Είναι γλυκομίλητη, μου εξηγεί αναλυτικά, δεν βαριέται και σίγουρα δε θυμίζει την σνομπαρία που γνώρισα στο πρωτοχρονιάτικο πάρτυ της εταιρείας. Στην τελευταία μας επικοινωνία, με άφησε να καταλάβω πως αν δεν της πήγαινα τα χαρτιά που ζητούσε για τον φάκελο μου επί τρεις εβδομάδες θα με σκότωνε. Της τα πήγα την επόμενη μέρα γιατί δεν θέλω να πάω από HRου. Με ρωτάει αν είμαι καλά εγώ και η οικογένεια μου, αφού αντιλαμβάνομαι πως θέλει να έρθουμε πιο κοντά, πηγαίνω κι εγώ προς το μέρος της.
«Εσείς εργάζεστε ακόμη;», θα έσκαγα αν δεν μάθαινα. «Ως τμήμα ναι… Ο προϊστάμενος μου βρίσκεται σε άδεια ειδικού καθεστώτος, οι συνάδελφοι κι εγώ που ασχολούμαστε με την μισθοδοσία είμαστε εδώ κανονικά.»
Την ευχαριστώ, της εύχομαι καλή δύναμη, καλό Πάσχα και έπειτα απ’ το τηλεφώνημα αυτό δεν θα θυμάται καμιά μας πως κάποτε θα λέρωνε τα χέρια της με το αίμα μου. Αν ήμασταν όντως κοντά θα της έλεγα πόσο χαρούμενη είμαι που ανήκω στο τμήμα εισπράξεων της ασφαλιστικής. Έχω να χαρώ τόσο για την δουλειά μου, μμμ… από πότε; Σωστά! Από τότε που την βρήκα! Φαντάζεστε να δούλευα στο HR; Τώρα θα ήμουν εκεί, εγκλωβισμένη στην εταιρεία για οχτώ βασανιστικές ώρες. Βέβαια, θα ήμουν χωρίς τον προϊστάμενο, κι αυτό θα ήταν εξαιρετικό. Έτσι εξηγείται που η σνομπαρία μεταμορφώθηκε σε μακρινή ξαδέρφη.* Λείπει ο μάνατζερ της και ηρέμησε. Εσείς δεν το έχετε νιώσει ποτέ;
Κάντε μου μια χάρη: προσπαθήστε να σκεφτείτε την τελευταία φορά που ήσασταν η καλύτερη εκδοχή του εργασιακού εαυτού σας. Κλείστε τα μάτια σας και θυμηθείτε πότε απολαύσατε την ίδια την εργασία, την δημιουργία της, την εκτέλεση, την παραγωγή της. Πότε αισθανθήκατε πως αυτό που κάνετε είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνετε στη ζωή σας; Την βρήκατε; Θα σας πω πως, σύμφωνα με όσα ξέρω απ’ την εμπειρία των τριάντα μου χρόνων, συναντηθήκατε με την καλύτερη σας εκδοχή είτε γιατί ακούσατε ένα μεγάλο μπράβο απ’ τον μάνατζερ σας είτε γιατί έλειπε και εργαστήκατε απαλλαγμένοι απ’ τον κλοιό του. Είδατε τι καλά τα πάει η σνομπαρία τώρα; Εκείνη είναι έτοιμη για προαγωγή κι εγώ για την αίτηση μου στην Εργάνη. Θα φορέσω ένα χάρτινο, γιορτινό καπελάκι από ξεχασμένα γενέθλια προς τιμή του ΑΦΜ μου και θα την υποβάλω.
