Το έχω πει στο παρελθόν και θα το ξαναπώ όσες φορές χρειαστεί μέχρι να πείσω όλο τον κόσμο: η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μία απ’ τις μάστιγες του σύγχρονου πολιτισμού, χειρότερη απ’ τους χίπστερ και το έντεχνο και πιο εμπορική και απ’ τον Πόλεμο των άστρων.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μικρές (ή και μεγάλες) περιουσίες ξοδεύονται από απανταχού «ερωτευμένους» που θέλουν ν’ αποδείξουν έμπρακτα και, κυρίως… “εμπράγματα” τον έρωτά τους για τους εκλεκτούς της καρδιάς τους.

Πριν βιαστείς να με κρίνεις, σου διευκρινίζω ότι δεν πνέω τα μένεα εναντίον αυτής της γιορτής επειδή κάποιοι (βλ.ανθοπώλεις, ζαχαροπλάστες και λοιποί γνωστοί- άγνωστοι) κάνουν εισπρακτικό party γιατί, στην τελική, τι θα κάνουν κι αυτοί οι άνθρωποι; Κλέφτες θα γίνουν;

Να σου πω την αλήθεια, δεν μ’ ενοχλεί τόσο ούτε η απροκάλυπτη και ανερυθρίαστη εμπορευματοποίηση του έρωτα. Αυτό που μ’ εκνευρίζει πραγματικά, είναι το μήνυμα που περνάει αυτή η «γιορτή» στο υποσυνείδητό μας, ότι δηλαδή ο έρωτάς είναι κάτι που το γιορτάζουμε μία φορά το χρόνο και μάλιστα με ανταλλαγές δώρων λες κι έχουμε ακόμα Χριστούγεννα.

Θα ήθελα ν’ αποφύγω τα κλισέ αλλά δεν μπορώ! Ο έρωτας είναι από μόνος του μία γιορτή και δε χρειάζονται ξενόφερτοι άγιοι και μεγάλα δώρα για να στο υπενθυμίσουν!

Δώρο είναι η καθημερινότητά σου με τον άλλον. Να σου αφήνει σημειώματα στα κρυφά, μέσα στα πράγματά σου, για να τα βρεις αναπάντεχα μέσα στη μέρα και να χαρείς ή να βάζει στη τσάντα σου κομμάτια απ’ το κέικ που έφτιαξε, για να τα βρεις όταν πας στη δουλειά. Να σου κρατάει το χέρι μέσα στην τσέπη σου όταν περπατάτε, για να κρατήσει το δικό σου ζεστό. Να σου αφήνει την τελευταία πιρουνιά απ’ το αγαπημένο της γλυκό, μόνο και μόνο γιατί ξέρει ότι είναι και το δικό σου αγαπημένο.

Έρωτας είναι να τη μυρίζεις στα μαξιλάρια σου ακόμα και αν έχουν περάσει μέρες απ’ τη μέρα που κοιμήθηκε στο κρεβάτι σου ή να νομίζεις ότι η μυρωδιά της έχει μείνει στα ρούχα σου από την τελευταία φορά που αγκαλιαστήκατε. Να ξέρεις ότι το πρόσωπό της κοκκινίζει με διαφορετικό τρόπο όταν θυμώνει και με διαφορετικό όταν ντρέπεται. Να βλέπετε ταινίες και να τις συζητάτε για ώρες. Να κάνετε χαζά πράγματα μαζί, να λύνετε τις διαφωνίες σας παίζοντας Mortal Kombat στο Playstation και να την πείθεις ότι της έκανες χάρη και την άφησες να σε κερδίσει ενώ, στην πραγματικότητα, σε κέρδισε γιατί είναι καλύτερη από εσένα.

Έρωτας, φίλε μου, είναι να θες να την κρατάς συνέχεια στην αγκαλιά σου και όταν δεν το κάνεις, να νιώθεις μισός. Να χαίρεσαι σαν παιδί κάθε φορά που τη βλέπεις. Να μη βλέπεις την ώρα να τη δεις. Να μη σε νοιάζει που σ’ έστησε στο ραντεβού σας και την περίμενες κάνα δεκάλεπτο. Να πηγαίνεις στο ραντεβού σας, επίτηδες, δέκα λεπτά νωρίτερα μόνο και μόνο για να νιώσεις τη –σχεδόν εκστατική- χαρά να τη δεις από απόσταση να σε πλησιάζει.

Να εντοπίζεις το βλέμμα της μέσα στο πλήθος και να νομίζεις ότι όλοι οι υπόλοιποι γύρω είναι κομπάρσοι στην ταινία σας. Να έχεις κρατήσει ένα μήνυμά της, στον τηλεφωνητή του κινητού σου, μόνο και μόνο για ν’ ακούς τη φωνή της όταν σου λείπει. Να νομίζεις ότι όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για τον έρωτα μιλάνε για εσάς τους δύο και ν’ απορείς πώς γράφτηκαν για σας πριν καν εσείς γνωριστείτε…

Το να νιώθεις ότι δεν αντέχεις χωρίς τον άλλον και η απουσία του να σε πονάει σχεδόν σωματικά, αυτό είναι έρωτας. Όχι τ’ αρκουδάκια, τα λουλούδια και οι ευχετήριες κάρτες. Αν τα νιώθεις αυτά, δε χρειάζεσαι δώρα, γιατί το δώρο στη ζωή σου είναι ότι βρήκες έναν άνθρωπο που σε κάνει να νιώθεις έτσι.

Αν θες να γιορτάσεις κάτι την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (μεγάλη η χάρη του), γιόρτασε αυτό. Απλώς θυμήσου να το γιορτάσεις και όλες τις επόμενες μέρες…!